Sherlock (BBC variant) blijft ijzersterk
Zoals je misschien al begrepen hebt uit het feit dat ik Sherlock Holmes (de film met Robert Downey Jr.) en Game of Shadows gezien heb, ben ik best fan van het hele Sherlock Holmes concept. Elementary, Sherlock (BBC variant) en Enola heb ik natuurlijk ook al lang en breed gekeken. Daarom juist was ik benieuwd of dit soort series die om mysterie en plottwists draaien, de tweede keer ook nog interessant zijn. De titel verklapt het al: voor Sherlock geldt dat zeker weten!
Waar gaat Sherlock over?
Deze serie, die eigenlijk uit korte films bestaat, is alweer zes jaar oud! En toch blijft het redelijk modern overkomen. Ook deze Sherlock Holmes-serie is een re-interpretatie van de verhalen van Arthur Conan Doyle en speelt zich af in het heden. Dit betekent dat Holmes gebruik maakt van mobiele telefoons, computers en het internet. Ook rookt hij geen pijp, maar gebruikt hij nicotinepleisters. (Zijn drugsverslaving is vrij minimaal, wat opvalt als je deze serie vergelijkt met bijvoorbeeld de films en Elementary). Daarnaast is hij niet gekleed zoals Holmes meestal wordt afgebeeld, maar draagt hij Spencer Hart-pakken en een lange, wollen jas van Belstaff. Enkele elementen zijn wel bewaard gebleven, zoals Bakerstreet, Moriarty en gelukkig ook Ms. Hudson, want wat zouden we zonder moeten?
Kortom: het is Sherlock en Watson (en Ms. Hudson (en Mary)) tegen de klok en de wereld.
Seizoen 1: A Study in Pink, The Blind Banker, The Great Game
Ik had in de eerste instantie een beetje moeite met de bloggende Dr. Watson, omdat het voelde als ‘schrijven geneest je PTSD’, terwijl dat natuurlijk verre van het geval is. Dit is gelukkig alleen in de eerste paar scènes een probleem en het heeft wel een doel later in het verhaal. Daarnaast wordt bloggen vrij hip neergezet, dus in 2021 is dat een beetje knullig, maar lekker belangrijk. Watson trapt af met “nothing ever happens to me” en dat vond ik heel leuk.
De moorden zijn direct heftig, je zit meteen middenin het verhaal, je bent gelijk nieuwsgierig. De eerste moordenaar is interessant en origineel. Het pakt je beet om de rest van de serie te bingen. Het is een kunst om een absurde situatie geloofwaardig te maken en dat is zeker gelukt, omdat de personages heel goed gemotiveerd zijn. Dit wekt hoge verwachtingen! De reacties in SMS-vorm zijn heel origineel en passen goed in de tijdsgeest (nu nog) en bij Sherlocks arrogante, hoogmoedige en ‘privat’ karakter. Hij is ook zo fantastisch bot en zijn thememusic is echt heerlijk. Dat lijkt bij alle Sherlocks wel het geval te zijn.
Watsons personage wordt ook goed neergezet: lekker stijfjes, nuchter, snel verbijsterd en onder de indruk. Kortom: een perfecte aanvulling voor Sherlock. Daarnaast vind ik het mooi om te zien dat ze beide lekker doen waar ze zelf zin in hebben én dat Sherlock Watson met z’n psychosomatische stoornis helpt. Geweldig dat Ms. Hudson een bom van een achtergrondverhaal krijgt waar we nooit meer wat van horen (oké, in seizoen 3 ergens een keertje). Mycroft is een bijzondere toevoeging en maakt de mix van hoofdpersonages compleet. (Lestrade vind ik niet heel interessant in deze variant, maar dat geeft niet).
Over hoge verwachtingen gesproken: dan wordt het verhaal iets te veel gangster met Austin Powers-gehalte voor mij en zitten er een aantal plotholes in (waarom pakt de slechterik Watsons rijbewijs er niet bij om zijn identiteit te bevestigen? Waarom gooit het slachtoffer haar stoel niet om om buiten schot te komen? Hoezo vallen bomvesten voorbijgangers niet op?). Maar dan komen er gelukkig een aantal interessante puzzels aan en de scènes met de oude, blinde vrouw zijn huiveringwekkend. Je ziet Sherlock een aantal foute keuzes maken, wat hem toch weer iets menselijker maakt, en het acteerwerk zorgt voor een heftige plottwist!
Pro-tip: kijk je Sherlock via Netflix?
Dubbelcheck dan even of het eerste gedeelte van de eerste aflevering van seizoen 2 niet wordt overgeslagen, want dan word je echt gek. Trust me.
Seizoen 2: A Scandal in Belgravia, The Hounds of Baskerville, The Reichenbach Fall
De ontsnapping uit de gijzelscène van het vorige seizoen is een beetje een anticlimax, maar we krijgen Irene Adler te zien, dus all is forgiven. Juist jammer dat ze zo’n kleine (wel impactvolle!) rol heeft. Moriarty valt me een beetje tegen, omdat hij zo geloofwaardig irritant en random is. Dan ineens bevinden we ons in een sci fi wereld en haak ik een beetje af. Het is allemaal wel eng, maar tegelijk ook saai gek genoeg. Misschien omdat Sherlock en Watson met een coldcase bezig waren… Het was ook wel heel depressing allemaal.
De tweede seizoensfinale is gelukkig wel heel sterk. Het zit goed in elkaar, is meeslepend, emotioneel, maakt je wanhopig. Alles lijkt tot in de puntjes te zijn uitgewerkt en uitgedacht, zelfs dingen die onrealistisch zijn tot op het einde. Je wordt weer hongerig naar de volgende aflevering.
Seizoen 3: The Empty Hearse, The Sign of Three, His Last Vow
In seizoen 3 maken we kennis met Mary en dipt het verhaal weer. Ik mis de moord en brand en heb persoonlijk gewoon niet zoveel met bommen. Blijkbaar vind ik alle afleveringen die Mark Gatiss in z’n eentje heeft geregisseerd niks. Ook zien we twee scènes waarin er gespeculeerd wordt over Sherlock’s ‘plannen’, die onwijs leuk zijn, en hoe het echt gegaan is. Beide gaaf. Ik vind de werkelijkheid alleen eigenlijk niet zo geloofwaardig. Meer dan 25 mensen wisten van het plan en alles vond ook in het zicht plaats. Hoe merkt Moriarty dat niet? En hoezo neemt Dr. Watson (DOCTOR) genoegen met een lichaam dat er zo perfect uitziet? Moet je er na zo’n stunt niet uitzien als jam?
Dit seizoen blijft het meeslepend, emotioneel, ontroerend, feelgood en treurig tegelijk. De slechterik in op z’n zachtst gezegd bijzonder en ook wel flink origineel eigenlijk. Het is fantastisch dat toch alles weer samenkomt uiteindelijk, alle hints en losse eindjes. Daarnaast is Mary de perfecte plottwist: het is verrassend, maar net niet vergezocht omdat er al een aantal dingen waren opgezet. Ook deze finale dwingt je om te blijven kijken.
Special: The Abominable Bride
VET LEUK. Deze aflevering is helemaal anders, supergaaf vormgegeven trouwens, en past toch perfect in de (hedendaagse) verhaallijn. De metaforen zijn gaaf, het verhaal is heel sterk en de scène met gebarentaal is geweldig. Heel amusant allemaal.
Seizoen 4: The Six Thatchers, The Lying Detective, The Final Problem
Na drie seizoenen blijven de verwachtingen hoog en dan pakken ze in het vierde seizoen net terug op dingen waar ik geen bal aan vond! KAK. De eerste plottwist heeft in mijn ogen maar weinig doel naast dat eigenlijk het hele seizoen lijkt te draaien om narigheid, plottwists, drama, grofheid en shockvalue. De H. H. Holmes verhaallijn en de nieuwe slechteriken zijn zeker interessant en onverwachts, maar ik vind het ook een beetje jammer ofzo? Beetje te vergezocht? De finale gaat zelfs richting Suicide Squad en Saw (al is dat puur gokken, want ik kijk geen horror) en dat had voor mij echt niet gehoeven. De whimsy was er helemaal uit en ik raad het eigenlijk af om te kijken.
Conclusie: de tweede keer weet je waar je moet kijken, blijft leuk
De eerste keer is alles nieuw en moet je constant opletten. De kans is groot dat je dingen mist. Sherlock legt natuurlijk wel alles uit (elementary Watson!), maar ik moet toegeven dat als je deze serie een paar jaar laat liggen, het wel heel satisfying is om zelf je conclusies te trekken. Je weet dan wel ‘oh ja er was iets met een roze koffer volgens mij’ en dan valt het verhaal sneller op z’n plek. Zeker een aanrader dus (behalve seizoen 4…)! Op naar Elementary.
Sherlock
Wonderbaarlijk en mysterieus
Laat een reactie achter