Recensie: is Elementary echt zo eenvoudig?

In de Sherlock Holmes rubriek kan Elementary natuurlijk niet ontbreken. Over de verschillen en overeenkomsten tussen de insteken van Elementary, Sherlock (BBC) en de films, lees je in een ander artikel meer. Elementary bestaat namelijk uit zeven seizoenen en genoeg originele concepten om een volledige blogreview aan te wijden!

Waar gaat Elementary over?

Verrassing: Sherlock Holmes! Dit keer met Joan Watson (Lucy Liu) aan zijn zijde in Amerika. Lestrade is in sommige seizoenen een bijpersonage, maar Sherlock wordt vooral bijgestaan door Captain Gregson en detective Marcus Bell. In iedere aflevering lossen Holmes en Watson met of zonder hulp een mysterie op en stuiten ze op een groter probleem dat de toon zet voor een heel seizoen. Ook Moriarty maakt een bijzondere opkomst, waar ik niet te veel over zal weggeven.

De eerste indruk van Elementary

Over de insteek

Wanneer je de films en Sherlock van de BBC gewend bent, merk je meteen dat Elementary een hele andere insteek heeft. Het is meer een spannende politieserie. Deze serie kijkt ook een stuk makkelijker weg dan die van de BBC bijvoorbeeld. Ze zijn in duur en in diepgang wat meer behapbaar. Het is een voordeel en een nadeel dat je iets minder goed op hoeft te letten om alles nog te kunnen volgen. Wel zijn de bruggetjes naar oplossingen wat random en vergezocht en vind ik het jammer dat je vaak zelf geen conclusies kan trekken, omdat je informatie mist.

Over de inhoud

Elementary is verfrissend en origineel. Moriarty’s rol in seizoen één bijvoorbeeld was zeker interessant en verrassend. Daarna nam het helaas af en na seizoen twee gebeurde er bijna niets meer met de nemesis van Sherlock. Beetje een anticlimax, maar misschien was Moriarty te duur…? Verder zit er veel afwisseling in het soort cases waar Holmes en Watson aan werken. Kidnappings, heists, moord, noem het maar. Meestal houd ik de vuistregel aan dat de dader altijd een van de bijpersonages is die je aan het begin van de aflevering leert kennen, maar toch zijn er genoeg plottwists zodat je op die vuistregel niet altijd kunt vertrouwen.

Over de personages

Er is genoeg mysterie in de rode lijn van het verleden van Holmes en Watson om meeslepend te zijn. Ook zijn de ontwikkelingen rondom Captain Gregson en Marcus van toegevoegde waarde. De afwezigheid van mevrouw Hudson vond ik niet erg en juist wel verfrissend. (Toen ze later in de serie toch even in beeld was, vond ik dat dan ook totaal geen meerwaarde hebben.) Van de bijfiguren merk je helaas al snel dat ze maar één seizoen blijven plakken, jammer! Wat betreft de misdadigers: hun motivatie wordt vaak goed neergezet. Zelfs hele verbazingwekkende dingen zijn op die manier toch niet te vergezocht.

Seizoen twee: geforceerde opkomst van Lestrade

Ik was prima tevreden met Captain Gregson! Lestrade als onverwachte toevoeging voelt dus geforceerd en alsof het puur is om de fanbase van de meer klassieke insteek tevreden te houden. Echt zonde, want ik vond het aan seizoen één juist fijn dat ze dat een beetje hebben laten varen. Het had voor mij ook geen meerwaarde dat dit seizoen zich deels in Engeland afspeelt en dat we Mycroft ontmoeten. Deze verhaallijn lijkt een stuk technisch, wetenschappelijker en taaier te zijn. Niet echt mijn smaak. Positief aan dit seizoen vond ik wel dat de plottwist rondom Mycroft echt verrassend was en dan ik Clyde heb leren kennen.

Seizoen drie: de vrouwelijke Sherlock Holmes

We leren Kitty kennen die basically Sherlock is, maar dan met nog minder zelfbeheersing. Ik had sowieso moeite met dat een nieuw personage ineens een hoofdrol krijgt. Aan de andere kant: zoveel verandering was het niet want ze herhalen met Kitty gewoon Watsons verhaallijn uit seizoen twee. Niet heel origineel dus. Wat ik wel origineel vond is dat we wat meer van Sherlocks irregulars te zien krijgen en dat aan het einde alle puzzelstukjes rondom Kitty op hun plaats vallen. Mooi om te zien dat Sherlock steeds menselijker wordt.

Seizoen vier: persoonlijke ontwikkeling omdat het moet

Holmes en Watson worden krampachtig samen gehouden in hun eentje. Dus: hoe gaat er dan persoonlijke ontwikkeling plaatsvinden? Op een super geforceerde manier dus die halverwege het seizoen ongedaan wordt gemaakt. Naast dat ze in het vorige seizoen Joans verhaallijn herhaalden, doen ze dat in dit seizoen met de verhaallijn van Mycroft… Zucht.

Sherlock maakt wel zijn eerste echte vriend en dat is mooi om te zien. Daarnaast wordt je eindelijk wakkergeschud in deze inkakker van een seizoen wanneer er een sniper seriemoordenaar opduikt en wanneer meisjes vermist raken. Marcus en Eugene krijgen een grotere rol en Fiona vind ik ook wel leuk.

Seizoen vijf: gangster, gangster en meer gangsters

Shinwell is nieuw en belangrijk personage voor dit seizoen. Hij maakt veel persoonlijke ontwikkeling mee en iedere aflevering vraag je je af hoe loyaal hij eigenlijk is. Het is best een originele verhaallijn, maar ik had hem graag meer likable gezien, want nu root ik niet echt voor hem. Daarnaast: gangsters vind ik eigenlijk niet zo interessant…

Neem dan de verhaallijn van Marcus, stukke beter! En ineens heeft Sherlock last van cliché geheugenverlies… Dan vind ik altijd een beetje een luie manier om drama op te schudden. Alsnog ben ik geneigd te blijven kijken, maar het is gewoon jammer, depressing zelfs.

Seizoen zes: hallo ik ben nieuw en echt geen seriemoordenaar

We krijgen weer te kampen met een nieuw personages dat uit het niets een hele belangrijke rol speelt. Ik vond hem vervelend tot ik erachter kwam dat hij een seriemoordenaar is. Toen vond ik het vermoeiend. Dat had echt wel wat subtieler opgezet kunnen worden.

Meer dingen die uit de lucht zijn komen vallen: Joan wil ineens een baby… Weer van die lekkere geforceerde persoonlijke ontwikkeling waar niets mee gebeurt tot de allerlaatste aflevering van seizoen zeven. Oh en Joan is ineens en hulpeloos tutje geworden! Wat is er gebeurd met alle vechttraining die ze in de eerste paar seizoenen gehad heeft?! Uiteindelijk heeft dit seizoen nog een best interessante opbouw, maar ook een ontzettend anticlimactisch einde. De conspiracy waar steeds op gehint wordt en de rol van Moriarty gaan in rook op… Ik ben niet kwaad, alleen teleurgesteld.

Seizoen zeven: ctrl+z

Alle bagger uit het vorige seizoen wordt ongedaan gemaakt, zodat we weer ‘gewoon’ verder kunnen. Dit laatste seizoen van Elementary begint sterk, maar dan heeft dit seizoen een nog hoger conspiracy gehalte dan het vorige. Het is me allemaal veel te dark en treurig. Ik snap dat de drang om privacy te hebben wel echt aanslaat en dat mensen zich dus aangesproken voelen door de problematiek in dit seizoen, maar het voelde zo geforceerd als Incredibles 2.

Sherlock maakt nog een middelmatige persoonlijke ontwikkeling door met een betekenisvolle relatie, waar uiteindelijk natuurlijk ook niks meer mee gebeurt. In de laatste aflevering wordt plottwist na plottwist gegooid. Er wordt eigenlijk alles aan gedaan om je emotioneel te maken en dat vind ik heel goedkoop. Echt jammer.

Conclusie: Elementary is een goed idee, maar de uitvoering is iets minder

Wat er is seizoen één wordt neergezet is zo sterk, helemaal de plottwist aan het einde van het seizoen. Je leert Holmes en Watson steeds beter kennen en raakt echt geïnvesteerd in hun verhaal. Het is meeslepend en Moriarty is een interessante tegenstander. Wat ik trots wil benoemen: Holmes en Watson hebben geen cliché en voorspelbare relatie yay! Dan krijgen ook wat bijpersonages steeds meer invulling en betekenis en heeft Elementary je helemaal gegrepen. De misdaden zijn uniek en houden de aandacht vast en plotseling gaan we herkauwen.

Nadat een aantal concepten herhaald zijn, wordt er met hagel geschoten. Meestal volgt een serie het patroon van relatie, trouwen, kindje of iets dergelijks, maar dat kan niet met deze personages. Dus gebeurt er allerlei willekeurigheid om het gevoel van vooruitgang te forceren. De opbouw van sommige verhaallijnen en persoonlijke ontwikkelingen zijn zeker interessant, maar als je alles achter elkaar binged, vallen inconsistenties enorm op.

Aanbeveling: Elementary seizoen 1, 3, 4 en 5 zijn de moeite

Kortom: de opzet van deze serie is uniek en pakt je beet, maar het is ontzettend duidelijk wanneer je een filler aflevering zit te kijken. Dan voelt het soms alsof je je tijd zit te verdoen. Ik zou zelfs een lijst kunnen maken van welke afleveringen interessant zijn en welke je zonder twijfel kunt overslaan. Heb jij behoefte aan zo’n Elementary light lijst? Laat het weten in de comments!