Horrortober: waarom ik horror haat

Pak een stoel en blijf zitten, want over mijn haat voor horror kan ik uren over uitwijden. Waarom vinden mensen achtbanen leuk? Je wordt er misselijk van (expres) en krijgt nog koppijn ook als het meezit (Vogelrok en Joris en de Draak). Waarom gaan mensen bungeejumpen? EN WAAROM ZOU JE EEN FILM KIJKEN OVER EEN CLOWN DIE UIT JE DOUCHEPUTJE KAN KOMEN? Die dingen zijn al smerig genoeg (doucheputjes, ik ken te weinig clowns om een statement over hun hygiëne te kunnen maken). Doe. Gewoon. Niet. Maar waar komt deze afkeur voor irrationele activiteiten voor adrenalinekicks vandaan? Naast de angst dat je bungeecord breekt en je dood neervalt natuurlijk.

Mijn eerste horror

Bekentenis 1: ik lag al wakker van de smerige stiefbroer uit de boeken van Carry Slee en van hoe Suzanne Collins het lichaam van iemand beschrijft die tijdens de Hongerspelen is vergiftigd met bessen. Dat is natuurlijk ondertussen alweer meer dan tien jaar geleden, maar ik schets alvast een plaatje van de schijtluis die ik ben. Nu heb ik toch één keer in mijn leven de fout gemaakt om een horrorfilm te kijken onder het mom van quality time met m’n vader, gezellig. De film heette Forget Me Not en dat gaat ook zeker nooit meer lukken. Geen idee meer waar die film precies over gaat, maar de soort schokkende zombies die het blonde tienermeisje blijven achtervolgen, heb ik nog nachten lang gezien. Ik heb per ongeluk ook een stukje gezien van House of Wax. Was geen succes. Mijn vingertopjes mogen lekker blijven waar ze zijn. Hieronder drie redenen om géén horrorfilms te kijken.

1. Slaaptekort

Dus nadat je gezellig zo’n film ‘s avond laat hebt gekeken, mag je daarna in het donker naar je kamer om daar in je eentje naar alle schaduwen die bewegen te gaan liggen kijken tot je uiteindelijk toch in slaap valt om koortsachtig weer wakker te schrikken. Hard pass. Ik snap gewoon niet hoe mensen daarvan kunnen genieten.

2. Inlevingsvermogen

Ik vertel jullie nog een verhaaltje uit mijn jeugd. Vroeger woonde ik in een rustige buurt waar je lekker met je fietsje door de steegjes en bossen kon sjezen. Op een zonnige dag trof ik in een van de voornoemde steegjes een egeltje aan, maar dat egeltje was geen egeltje meer. Het egeltje was kattenvoer en collateral damage geworden, uitgesmeerd over de hele lengte van de doorgang. Heel naar, heel treurig. Of een jong eendje dat niet snel genoeg zwemt en dus achtergelaten wordt door zijn moeder. Of een slakje midden op het fietspad dat ieder moment overreden kan worden. Daar zit ik gewoon mee. Dat blijft me achtervolgen, omdat ik me veel te makkelijk in van alles en nog wat kan verplaatsen. Als je mij een mok laat zien met een huilende smiley erop, heb ik er waarschijnlijk nog medelijden mee. Dus: als ik doodsbange mensen zie huilen en schreeuwen, I’m not a happy camper. Ik kan te makkelijk inbeelden hoe zij zich voelen en hoe ik me zou voelen als mij zulke narigheid overkwam.

3. Closure

Nou, dan zit je daar dus met het beeld in je hoofd van hoe naar jij het zou vinden om zulke horror door te maken en natuurlijk wordt je moed niet beloond met een happy ending! Horrorfilms hebben (volgens mij) nooit een goed einde, omdat het juist de bedoeling is dat je in de laatste paar seconde van zo’n film toch nog het gevoel krijgt dat jij ook zo kan eindigen als de slachtoffers die je net hebt zitten bekijken. Meer adrenaline, meer beter, NOT! Achteraf is er geen opluchting. Ik kan zoiets niet afsluiten en zo’n film is voor mij pas echt klaar wanneer ik ben vergeten dat ik hem gezien heb. Als ik terugdenk aan zulke dingen, blijf ik dat gevoel van angst houden, zonder dat ik me kan verkneukelen om het feit dat ik het beter heb dan die in stukjes gehakte mensen.

Wat kijkt een horror hater als ik dan wel?

Spannende films vind ik hartstikke leuk, maar er moet wel iemand zijn die het overleeft, die de slechteriken te slim af is. Iemand die mij de hoop geeft dat niet alles verloren is, mocht ik ooit in zo’n situatie komen (dankjewel John McClane). Bates Motel is bijvoorbeeld een spannende serie die voor mij net op het randje was. Zes redenen om die serie te kijken vind je in deze review. De serie Hannibal heb ik ook gekeken, ondanks dat het in mijn hoofd bleef rondspoken, omdat het gewoon zo creatief, verrassend en interessant was. Daarnaast heb ik alle soorten CSI afleveringen wel minstens één keer gezien, maar Criminal Minds gaat net te ver. Gek hè? En hoe zit het met jou? Waar ligt jouw grens? Laat het weten in de reacties!