Coraline kan niet ontbreken als je in de Halloweenstemming wilt komen of als je een Neil Gaiman marathon doet. Het is een creepy animatiefilm gebaseerd op een kinderboek, dat deze volwassene af en toe nog steeds de stuipen op het lijf jaagt. Coraline is prachtig vormgegeven, bevat veel fantasie en weet toch de spanning er goed in te houden.
Waar gaat Coraline over?
Coraline is net verhuisd en ontdekt bij het verkennen van het huis een klein deurtje dat bewust verstopt lijkt te zijn. Het nieuwsgierige meisje volgt een stel vreemde muizen met knopen als ogen de deur door en komt in een andere wereld terecht, een wereld waarin alles beter lijkt te zijn. Haar ouders zijn leuker en lijken meer om haar te geven, en zelfs de buren zijn interessanter. Ondanks waarschuwingen blijft Coraline teruggaan naar de andere wereld. Of dat nou zo’n goed idee is…
Wat maakt deze kinderfilm creepy?
De vormgeving is niet alleen prachtig, maar ook verontrustend. Mensen met knopen als ogen is wel een beetje creepy en toch denk ik dat de sfeer die wordt opgebouwd, spannender is. Wanneer Coraline eenmaal doorheeft dat er iets niet in de haak is en je zit goed in de film, bekruipt een beklemmend gevoel je. Lukt het haar om te ontsnappen? En wat is het ‘bedlam’ monster waar ze voor gewaarschuwd wordt? Die ziet er namelijk heel erg naar uit. Persoonlijk ben ik af en toe bang dat Andere Wybie met een geforceerde glimlach ineens naast mijn bed staat, nee dankjewel. De bedlam is net absurd genoeg om weg te wuiven, maar een verminkt, gehersenspoeld en mishandeld kind? Dat is me iets te realistisch dankjewel.
Coraline is goed opgebouwd
De verhaallijn van een ongewaardeerd kind dat op zoek gaat naar avontuur en liefde, is een interessant concept. Stop er een magische tuin, een muizencircus, een zeemeermintheater en een pratende kat in en dan zit je qua fantasie ook goed. Je wordt helemaal meegenomen in waarom Coraline haar echte leven zo vervelend vindt en waarom de andere wereld elke snaar raakt. Ondanks dat je aanvoelt dat het een slecht idee is, ga je er in mee. Deze film mengt een geloofwaardig verhaal met fantasy en dat raakt bij mij dan weer precies de juiste snaar.
Het einde valt tegen
Sorry, not sorry. Wanneer je eenmaal tegen de climax aan zit, gaat Coraline op een fetch quest. Dat vond ik zelf wat minder. De objecten vond ik ook niet helemaal logisch. Ze moet drie paren verzamelen, maar dat zijn maar drie objecten in plaats van zes? En wat hebben die objecten voor symboliek? Daar had wat mij betreft iets meer aandacht in gestoken mogen worden.
Daarnaast vond ik de scène rondom de sleutel net niet passend. Het voelde een beetje als mosterd na de maaltijd. De grote climax was al geweest en toch moest dit ook nog even. De impact op Coraline’s leven vond ik wel prettig.
Ondanks dat ze een verwend nest was en haar ouders eigenlijk best nare mensen waren, komt alles toch nog op z’n pootjes terecht. En ik kan waarderen dat het niet 100% een happy ending is. Sommige nare dingen zijn al gebeurd en daar kun je niets aan veranderen. Dat is een harde, maar goede les om te leren. Kortom: een creepy en fantasierijke film die een perfecte horrorfilm is voor bangeriken.
Coraline
Onheilspellend en magisch
