Het kindje van schrijver-regisseur John Krasinki wordt hem (vrijwillig) uit handen genomen. Voor de prequel, met als toepasselijke titel A Quiet Place: Day One, is het de beurt aan een nieuwe regisseur. Aan Michael Sarnoski (Pig) de taak met zijn opvallende mix tussen emotie en spanning het inmiddels uit twee films bestaande verhaal te verrijken.
Waar gaat A Quiet Place: Day One over?
Samira (Lupita Nyong’o) heeft het gevoel dat ze wegkwijnt in een kliniek buiten het centrum van New York. Haar kanker maakt zich meester over haar lichaam, maar haar geest geeft nog niet toe. Als ze met een deel van de kliniek een theatershow bezoekt, slaat het noodlot toe: een invasie treft de stad en wanneer de paniek toeslaat, slaan deze bizarre aliens ook toe.
Gelukkig, en tegelijk ook wel opvallend, hebben omstanders en ook de militaire helicopters die boven de stad hangen vrij snel door dat het geluid de reden is dat de wezens aanvallen. Sam is inmiddels doodop en probeert samen met haar kat Frodo haar appartement te bereiken. Onderweg komt ze student Eric (Joseph Quinn) tegen en samen proberen ze de laatste wens van Sam in vervulling te laten gaan: pizza eten bij een restaurant in Harlem, waar vele herinneringen liggen.
Dubbele rol zonder dubbelrol
De rol van Lupita Nyong’o is dubbel, ook voor haarzelf. Recent liet ze in een interview bij People Magazine vallen dat de rol belangrijk was om haar trauma’s rondom de dood van haar vriend en Black Panther-collega Chadwick Boseman te verwerken. We lijken die bijna persoonlijke binding met de rol dan ook goed terug te zien.
De rol van Nyong’o raakt elke snaar. De subtiele gezichtsuitdrukkingen en een zichtbare traan hier en daar zijn present, maar ook de non-verbale versie van de New Yorkse directheid heeft ze in huis. Dat in schril contrast met Joseph Quinn’s Eric, die eigenlijk maar één emotie mag tonen maar dat wel uitstekend beheerst.
Het eigen geluid van de regisseur
Krasinksi schrijft deze film samen met Sarnoski en dat is goed terug te zien. Het duidelijke idee dat Krasinski bij de verhalen van Quiet Place wordt in deze film niet vergeten. Net als in de vorige delen krijgen we geen onnodige achtergrondinformatie over de wezens die in de stad rondwanen. En dat hebben we ook absoluut niet nodig: iets dat Krasinski en Sarnoski maar al te goed begrijpen.
Daar tegenover staat dat we wel het ‘eigen geluid’ van Sarnoski lijken te missen. Waar hij met Pig alle registers open mocht trekken, wordt hij in A Quiet Place: Day One gedwongen om met zijn normaal zo felle kleurpotloden binnen de lijntjes te kleuren. Is dat een probleem? Voor de gemiddelde bioscoopbezoeker waarschijnlijk niet, maar herhaling ligt daardoor wel op de loer. Met namen als Sarnoski in huis is er absoluut geen reden om het Marvel-effect op de film toe te passen en toch bekruipt dat gevoel ons met enige regelmaat.
Conclusie
Het enige dat A Quiet Place: Day One mist, is een verrijking van het idee dat de eerste twee Quiet Place-films al voor hem heeft neergelegd. De film treedt binnen de gebane paden en doet dat erg goed. Helaas neemt de film nergens het zijpaadje dat wel erg goed was geweest om het echte verschil te maken. Uiteindelijk blijft Day One dan ook gewoon de ‘eerste dag’ van een verhaal dat we goed kennen. Het verveelt nog niet, maar het verrijkt ook niet meer.
Quiet Place: Day One
Goed
- Geweldige hoofdrol
- Spanning gegarandeerd
Niet zo
- Mist een eigen geluid
