Normaal gesproken is er 1 ding waar je van op aan kan als je naar een Taika Waitit film kijkt; er zit in ieder geval genoeg humor in. Na zijn minder succesvolle Thor: Love & Thunder besloot Waititi het over een andere boeg te gooien. Hij besloot het ontroerende verhaal van de Amerikaans-Samoaanse voetbalclub te verfilmen. In 2014 werd de Nederlands-Amerikaanse coach Thomas Rongen naar het eiland gestuurd om het team te helpen zich te kwalificeren voor het WK. Dit nadat ze het meest historische verlies ooit hadden meegemaakt met 31-0 tegen Australië. Een inspirerend verhaal, dat is het zeker. Waititi’s verfilming Next Goal Wins komt helaas niet goed uit de verf.
Waar gaat Next Goal Wins over?
Coach Thomas Rongen (Michael Fassbender) heeft weinig succes en krijgt daarom de keuze; ontslagen worden, of een baan aannemen als coach op Amerikaans-Samoa. Rongen arriveert op het eiland en is teleurgesteld door het team dat hij moet coachen en geeft al snel op. Maar het team weet hem toch te overtuigen om zijn best te doen. Ze werken hard met als enige doel om minimaal 1 goal te scoren.
Inspirerend verhaal maar ongeïnspireerde film
Het echte verhaal van waar Next Goal Wins op is gebaseerd zou genoeg moeten zijn om een goede film over te maken. In het verleden heeft Waititi ook bewezen dat hij een goede emotionele film kan neerzetten. Kijk bijvoorbeeld naar het fantastische Jojo Rabbit. Helaas slaat hij met Next Goals Wins flink de plank mis. Dat begint al met zijn openingsmonoloog waarin Waititi zelf als priester de vierde muur breekt en het verhaal introduceert. Zijn personage past niet bij de toon van de rest van de film, wat je als kijker al meteen enigszins verward achterlaat.
Michael Fassbender speelt Thomas Rongen als het meest onsympathieke personage die je ooit hebt gezien. Daardoor leef je geen enkel moment met hem mee. Ja, het is logisch dat hij het zwaar heeft en worstelt met zichzelf, maar Fassbender weet op geen enkele manier de kijker zover te krijgen om enig sympathie voor het personage op te brengen. Daarbij wordt er ontzettend hard gewerkt om dit geen white saviour verhaal te laten worden. Helaas is die missie mislukt.
Hoewel er ontzettend veel personages zijn die een veel interessantere protagonist waren geweest, is er geen enkel personage zo ontwikkeld als Rongen. Het voetbalteam bestaat uit personages waarvan de namen vaak worden genoemd maar die door het gebrek aan ontwikkeling geen enkele impact maken. De enige reden dat ze zo vaak worden benoemd is eerder om ervoor te zorgen dat we niet vergeten hoe ze heten.
Mislukte diversiteit
Er is 1 personage die wel wat meer is uitgewerkt en dat is die van Jaiyah (Kaimana), die de eerste transgender atleet was die meespeelde in het WK voor mannen. Dat was een historisch moment en Kaimana is een van de weinige hoogtepunten van deze film. Dat wil echter niet zeggen dat haar verhaallijn op de juiste manier naar voren komt. Er zitten positieve momenten aan. Zo laten ze zien hoe Jaiyah door het hele team omarmd wordt en geen andere behandeling krijgt. Het laat ook de daadkracht zien van het personage. Toch zijn er veel momenten die erg pijnlijk zijn. Zo gebruikt Rongen Jaiyahs dead name op een manier die erg onnodig is. Daarbij wordt een moment waarin Jaiyah een breakdown heeft enkel gebruikt om Rongens personage beter te laten lijken. Het werkt niet, omdat er niet op een authentieke manier mee wordt omgegaan.
Er is geen humor
De trailer doet het lijken alsof Next Goal Wins een grappige film is. Er zitten genoeg momenten in die grappig hadden kunnen zijn. Helaas komt het allemaal niet zo goed over. Er zitten veel dialogen in de film die uit andere films komen, zoals Taken en Karate Kid. De noodzaak en humor van deze verwijzingen komt totaal niet over. Het enige waar je aan denkt is dat die films veel beter zijn en dat je die ook had kunnen kijken. Visueel is er ook weinig spannends aan Next Goal Wins. De beelden zijn niet adembenemend mooi. Al met al een teleurstelling waar je twee uur van je leven aan kwijt bent.
Conclusie
Next Goal Wins had een ontzettend leuke film kunnen zijn. Het achtergrondverhaal is al inspirerend genoeg. Helaas is de toon van de film onduidelijk. Nog altijd ligt de focus op het minst interessante personage en niet op het team die deze prestatie heeft verricht. Voor een Waititi film is de humor ook zeer teleurstellend. Hoewel de verwachting was dat Waititi zou scoren met deze film, is de afgang nog meer vernederend dan die 31-0 waar het echte team mee moest leren omgaan.