Het was het grootste film event van het jaar, wellicht van het decennium. Barbie en Oppenheimer kwamen tegelijkertijd uit in de bioscoop. De ene een kleurrijke film over de bekende pop en de ander een hervertelling van een van de meest verschrikkelijke gebeurtenissen uit de wereldgeschiedenis. Christopher Nolans Oppenheimer vertelt het verhaal van Robert Oppenheimer, de man die verantwoordelijk is voor de atoombommen die werden losgelaten op Hiroshima en Nagasaki. De film neemt ons op meesterlijke wijze mee in het verhaal van Oppenheimer, en hoe hij van een professor uitgroeide tot de vader van de atoombom.
Waar gaat Oppenheimer over?
Tijdens de Tweede Wereldoorlog stelt generaal Leslie Groves Jr. de natuurkunde professor J. Robert Oppenheimer aan als hoofd van het zeer geheime Manhattan Project. Oppenheimer en een team van wetenschappers spenderen jaren aan het ontwikkelen en ontwerpen van de atoombom. Hun werk komt tot een hoogtepunt op 16 juli 1945, als ze getuigen zijn van ‘s wereld eerste nucleaire explosie, waarmee de wereld voor altijd zal veranderen.
Veel close-ups
Oppenheimer is een film die erg lang duurt, maar toch op geen enkel moment weet te vervelen. En dat terwijl de film niet boordevol actie zit om continu de aandacht vast te houden. Nee, het is een film waarin veel wordt gepraat. Er wordt ook veel geluisterd. Daarnaast zijn er ook enorm veel close-ups waardoor iedere beweging van iedere spier subtiel te zien is. We zien close-ups als Oppenheimer zich wil distantiëren van een situatie, als hij verloren is in gedachten of een nachtmerrie. In veel films zijn close-ups vervelend. Oppenheimer weet ze echter op een goede manier te gebruiken, waardoor je je als kijker ook meer verbonden voelt met de personages. Door het camerawerk is de innerlijke gemoedstoestand van Oppenheimer en de mensen om hem heen goed te volgen. Want het ontwikkelen van een wapen die potentieel de wereld kan vernietigen, dat kan niet goed zijn voor je nachtrust.
Fantastisch geacteerd
De film laat een goed gebalanceerd beeld zien van de wetenschapper en zijn innerlijke demonen. Hij wordt niet neergezet als een held of juist als slechterik. In plaats daarvan zien we hem vooral als een mens die gedreven wordt door passie voor zijn werk en daarom ook in hoog aanzien staat, terwijl zijn keuzes ervoor zorgen dat zijn privéleven een hel is. Cillian Murphy laat zien dat hij een fantastische acteur is. Hij weet alle facetten van zijn personage op een fantastische manier neer te zetten waardoor je als kijker geboeid naar hem blijft kijken.
De rest van de cast is ook fantastisch en brengen het verhaal nog meer tot leven. Uitschieters hierin zijn Emily Blunt als Oppenheimers vrouw Kitty. Ondanks het feit dat zij en Florence Pugh te weinig gebruikt worden in de film, zijn ze essentieel. Kitty heeft namelijk ontzettend veel goede ideeën en inzichten, die enorm hadden kunnen helpen als haar man daar naar had geluisterd. Ook Robert Downey Jr. als Lewis Strauss is excellent. Strauss had vele redenen om Oppenheimer te haten en deed ook zijn best om Oppenheimer te ruïneren. De manier waarop Nolan zijn verhaallijn in de film verwerkt is wederom meesterlijk.
Geen film over de atoombom zelf
Natuurlijk leren we in Oppenheimer hoe de atoombom tot stond is gekomen, maar de film gaat over meer dan alleen dat. Zo zien we niet hoe de bom valt op Japan, maar wel de gevolgen. Het is een keuze geweest die wellicht niet goed in de smaak valt bij kijkers die graag hadden gewild dat er meer aandacht op de ramp zou worden gevestigd. Maar Nolan kiest nooit een kant. Hij zegt nooit dat zijn hoofdpersonage goed of slecht is. Hij laat enkel zien hoe het brein van een genie ook een beperking kan zijn en ook de invloed die het heeft op de mensen om Oppenheimer heen. Zoals altijd is het verhaal in deze Nolan film ook niet het belangrijkste. Het gaat erom hoe het verhaal wordt verteld. Het edit-werk is strak, de visuals zijn prachtig en de close-ups dragen veel bij aan het gevoel dat de film overbrengt.
Conclusie
Met Oppenheimer zet Nolan samen met zijn team een indrukwekkende film neer. Vraag me niet om alle kwantumfysica theorieën te herhalen, maar dat is ook niet nodig. De film heeft genoeg indruk gemaakt met zijn gedramatiseerde verfilming van het leven van de vader van de atoombom. Een aanrader voor iedereen die van cinema houdt.
Oppenheimer
0.00
Goed
- Fantastische cast
- Interessant verhaal
- Diepgang
Niet zo
- Had meer Emily Blunt en Florence Pugh in gemogen
