De hoeveelheid drama rondom Don’t Worry Darling heeft als een donkere wolk boven de release van de film gehangen. Op een gegeven moment ging het niet meer over hoe goed de film was, maar of Harry nou echt op Chris Pine heeft gespuugd. Dat vinden wij niet zo belangrijk. Het belangrijkste is of de film goed is of juist niet. Don’t Worry Darling kreeg veel slechte recensies, waarvan een aantal het deden lijken alsof dit een heel erg slechte film was. Het goede nieuws is dat dat niet het geval is. Het slechte nieuws is dat het ook geen goede film is geworden. Ondanks een interessant concept laat de uitvoering te wensen over. Genoeg om je zorgen over te maken, darling.

Waar gaat Don’t Worry Darling over?

Alice (Florence Pugh) en Jack (Harry Styles) hebben het geluk om te wonen in de Victory gemeenschap. Het is een experimenteel dorp waar de mannen werken voor het geheime Victory project en de vrouwen thuisblijven. De jaren ’50 worden er geïdealiseerd onder de leiding van CEO Frank (Chris Pine). De mannen werken iedere dag aan ”de ontwikkeling van progressieve materialen” terwijl de vrouwen het huis bijhouden en genieten van alle luxe. Het leven is er perfect en het bedrijf zorgt goed voor iedereen. Alles wat ze ervoor vragen is discretie en loyaliteit. Maar als er scheurtjes ontstaan in het idyllische leven van Alice en ze visioenen krijgt, gaat Alice zich dingen afvragen. Wat is het Victory project precies en waarom zijn ze op deze plek? Alice moet alles op alles zetten om te bewijzen dat er iets niet klopt en vooral dat ze echt niet gek is.

Pugh draagt de film

Er zijn heel erg veel dingen die goed gaan in Don’t Worry Darling. Het duurt even voordat de film op gang komt en het grootste deel van de film zul je geen idee hebben wat er gaande is. Maar als de aap eenmaal uit de mouw is, dan is de spanning ook goed te snijden. Florence Pugh draagt de film voor het grootste deel. In iedere scene geeft ze alles. Vooral haar interacties met de mysterieuze Frank, oftewel Chris Pine, zijn interessant, al zijn deze er niet genoeg. Pine is een ander hoogtepunt in deze film, al is het jammer dat zijn personage niet optimaal gebruikt wordt. Alice en Frank worden tegenover elkaar gezet als vijanden, maar daar wordt even later vrij weinig mee gedaan. Dat is jammer, want dat had de film naar grotere hoogtes kunnen tillen.

Styles doet het op zich wel aardig. Zijn acteren is niet zo slecht als door velen op het internet wordt beweerd. Clips die online zijn gelekt waarin zijn scenes uit context zijn gehaald doen hem geen recht. Het is overduidelijk dat hij niet veel ervaring heeft met acteren omdat zijn werk vrij inconsistent is. In de ene scene is hij heel erg sterk, maar in de volgende scene overtuigt hij toch weer niet. Dat gezegd hebbende is hij wel een betere keuze dan Shia LeBoeuf, simpelweg omdat Shia niet had weten te overtuigen als de charmante gentleman. Iets waar Styles wel beter in is.

Onopgeloste verhaallijnen

Don’t Worry Darling ziet er prachtig uit. De jaren ’50 vibes komen goed over en visueel gezien is de film kleurrijk, ondanks het feit dat het duidelijk om een dystopie gaat. Daar gaat de film eigenlijk meteen de mist in. Al binnen een paar minuten weet je dat er iets niet klopt. Er wordt geen enkele tijd besteed aan het neerzetten van deze perfecte gemeenschap, zonder dat er iets aan de hand lijkt. Tempo is uiteraard belangrijk, maar als je een verhaal vertelt is het ook van belang om de setting goed neer te zetten. Doordat het meteen duidelijk is dat er iets niet klopt wordt de spanning juist weggehaald. Er is geen foreshadowing of andere hints dat er misschien iets niet pluis is. Dat had de film wel beter gemaakt.

Het jammere is dat de boodschap van de film belangrijker is dan het verhaal zelf. Dat had juist andersom moeten zijn. De boodschap had in dienst moeten staan van het verhaal. Natuurlijk is het belangrijk dat we nogmaals horen dat mannen geen zeggenschap over het leven en het lichaam van een vrouw zouden moeten hebben. Maar zet een sterk verhaal neer en dan komt die boodschap alsnog wel over.

Er worden veel verhaallijnen gestart, maar er worden er maar weinig echt goed afgerond. Personages worden op een bepaalde manier opgebouwd en doen dan ineens iets wat helemaal niet bij het personage past. Er volgt daarna geen enkele uitleg. De film eindigt ook vrij abrupt, zonder een echte goede afronding. Als kijker blijf je met meer vragen zitten dan antwoorden. Soms is dat prima, maar in het geval van Don’t Worry Darling zorgt het ervoor dat er een deel van de beleving verdwijnt. De film voelt niet compleet.

Conclusie

We hebben al gezien dat Olivia Wilde een goede regisseuse kan zijn met Booksmart. Hoewel Don’t Worry Darling geen slechte film is, zijn er toch keuzes gemaakt die ervoor zorgen dat de film zijn volledige potentie niet bereikt. Dat komt voornamelijk doordat de boodschap teveel gepusht wordt en het verhaal naar de achtergrond verdwijnt. Gelukkig hebben we Florence Pugh die de boel weet te redden. Zij is een genot om naar te kijken. Don’t Worry Darling is leuk voor een keertje, of als je een enorm grote fan bent van Harry Styles.

Don’t Worry Darling is inmiddels verkrijgbaar op Blu-Ray en DVD en te streamen via Pathé Thuis en HBO Max.