Goed om te weten voordat je begint met het kijken van seizoen twee van Fate: The Winx Saga; het start niet met een recap van seizoen één. Als je vergeten bent waar het verhaal is geëindigd zal je waarschijnlijk best wat moeite hebben om er weer in te komen. Zelfs als je het eerste seizoen nog een keer bekijkt voor je aan het tweede begint, is de eerste aflevering lastig te volgen. En dat komt niet alleen door de ontbrekende recap. Het is vooral heel rommelig.
Hoe seizoen twee begint
De studenten van Alfea College moeten zich aanpassen aan het leven op school onder het bewind van de nieuwe, strenge directrice Rosalind, terwijl de vorige directrice Farah Dowling nog steeds vermist is. Zij is overigens niet de enige, want in de eerste aflevering raken er ook twee studenten vermist. Niet dat onze feeën zich daar erg druk om maken. Zij zijn vooral met elkaar (en hun love interests) bezig. Rosalind daarentegen is enorm gefocust op Bloom, omdat zij de eerste fee is die in lange tijd is getransformeerd. Waar in seizoen 1 de Burned Ones de grootste dreiging vormden, in seizoen twee zijn deze monsters eigenlijk alweer snel vergeten zonder uitleg waar ze vandaan komen of wie het zijn. In dit seizoen staan de Bloedheksen klaar om een oorlog te ontketenen. Volg je het nog?
Teen drama meets dark fantasy
Fate: The Winx Saga heeft last van een soort identiteitscrisis. De serie wordt omschreven als ’teen drama’ meets ‘dark fantasy’ maar deze combinatie werkt niet. Of is in ieder geval niet goed in balans. De makers hebben meer de focus gelegd op een trendy, hedendaagse groep jongeren die van feesten houdt en graag Netflix kijkt, waardoor de fantasy wordt overschaduwt. Het échte drama wordt door de personages heel luchtig opgepakt. Dat voelt heel onlogisch en je kijkt dan ook met een frons naar sommige scènes.
Meer dan genoeg relatiedrama
De scènes waarin gepraat wordt over de relaties van onze feeën en de intieme scènes met de vriendjes en vriendinnetjes van de feeën haalt het tempo uit de serie. Als het aantal van deze scènes gehalveerd zou worden, zou het over het geheel genomen een stuk spannender zijn (en beter te volgen). Het naderende conflict met de Bloedheksen voelde mede hierdoor dan ook totaal niet urgent.
Er worden dit seizoen ook nog enkele nieuwe karakters geïntroduceerd zoals Terra’s nichtje Flora en specialist Grey. Grey is de kamergenoot van Sam, en vanaf zijn eerste interactie met waterfee Aїsha zie je het van mijlenver aankomen: de klassieke enemies-to-lovers trope. Helaas gebeurt er zoveel in de serie dat hun relatie niet tot zijn recht komt en je Grey ook niet echt goed leert kennen. Misschien was dat ook wel de bedoeling, want later in het seizoen blijkt hij niet te zijn wie hij is.
Coming out
De liefdesrelaties voelen sowieso wat geforceerd. Sky en Bloom zijn nog steeds samen, maar lijken niet altijd aan elkaars zijde te staan als het nodig is. Musa en Sam – een van de weinig authentiek lijkende stellen– ontwikkelen onoverkomelijke relatieproblemen. Tot slot hebben we ook nog de driehoeksrelatie tussen Riven, Beatrix en Dane. Laatstgenoemde is overigens veranderd van lieve jongen naar – sorry voor het taalgebruik – arrogante klootzak. Het lijkt erop dat de schrijvers deze keuze gemaakt hebben voor de arc van een ander personage, namelijk Terra.
Terra komt er gedurende dit seizoen achter dat zij op meisjes valt. Representatie van liefde in al zijn vormen in series als deze – voor young adults – is enorm belangrijk! Helaas is de manier waarop dit in deze serie naar voren komt niet heel positief. Als Terra bij haar nichtje Flora uit de kast komt zegt ze letterlijk: “Zij (= die jongens) waren niet het probleem, ik ben het probleem. Ik viel op onbereikbare, arrogante jongens, omdat ik niet op jongens val.” Ze doelt hierbij op zowel Dane als Riven, met wie zij ooit dronken gezoend heeft, waarna hij haar negeerde. Het feit dat ze zichzelf een probleem noemt en later zegt dat ze iets ‘geks’ gaat delen met haar vriendinnen als ze zegt dat ze op vrouwen valt, draagt niet bij aan een positieve coming-out.
Slecht voorbeeld
Over drank en dronken zijn gesproken; dit is iets wat enorm storend is in dit seizoen. Dat jongeren van een drankje houden is prima. Op een feestje wat glazen bier achterover slaan ook. Maar in dit seizoen wordt drank in bijna iedere aflevering gebruikt als oplossing. Heb je een baaldag? Neem een borrel. Moeite met je verleden? Hier in deze la ligt nog een fles wodka. Het is een slecht voorbeeld voor jongeren dat je met alcohol je problemen kunt “oplossen”. Zelfs Sky, die in het begin van het seizoen een paar keer aangeeft dat hij niet meer drinkt zet een paar afleveringen later weer gewoon een fles champagne aan zijn lippen.
Al het bovengenoemde drama zorgt ervoor dat je gedurende de afleveringen vol verschillende plotlijnen die door elkaar lopen niet kunt bepalen wat het belangrijkste is. Zijn het de leugens van Rosalind? De Bloedheksen? De schrapers? Sebastian? De Drakenvlam van Bloom? Of de identiteit van haar ouders? Bloom wordt in dit seizoen neergezet als “The Chosen One”. Maar als de meest bijzondere en allersterkste fee van allemaal gebruikt ze deze kracht uiteindelijk vrij weinig. In ieder geval niet op de momenten dat het bepalend had kunnen zijn.
Endgame
De grote finale, aflevering zeven, is op zijn zachtst gezegd teleurstellend. Het moment dat de specialisten elkaar in de tuin van Alfea College al schreeuwend te lijf gaan lijkt meer op een kinderfeestje dan een serieus gevecht. Personages die dood zijn en gaan, komen – in sommige gevallen onnodig – weer tot leven. De cliffhanger waarmee het seizoen eindigt, de keuze van Bloom, voelt gehaast en ondoordacht. Uiteraard biedt dit veel mogelijkheden op een derde seizoen. De kans is dan ook groot dat deze er gaat komen.
Conclusie
Als je seizoen 1 van Fate: The Winx Saga geweldig vond, zal seizoen 2 je niet teleurstellen. Veel drama, meer drama en een portie magie. Ben je op zoek naar meer fantasy kun je misschien beter iets anders zoeken.
