Na De Woestijndief verwacht je niet per se een tweede deel, maar De Meesterdief bestaat! Tijd dus om terug te keren naar de zanderige wereld van Taran. Kan dit tweede boek De Woestijndief toppen?
Waar gaat De Meesterdief over?
Taran is klaar om een nieuw leven op te bouwen en zijn pijnlijke verleden een plaats te geven. Wanneer de prins wordt vermist en Saradan ten onder dreigt te gaan aan Dode Magie, schakelt de sultan Tarans hulp in. Taran reist naar het verlaten eiland Turat om de zeldzame qalzarabloem te vinden, die het hart van de prins en het lot van Saradan kan redden. Maar het eiland is niet verlaten. Niets is wat het lijkt. Niemand is te vertrouwen. Een nieuw, dodelijk spel gaat van start…
Is dit tweede boek nodig?
Aan het einde van De Woestijndief rouwt Taran om zijn familie, heeft hij de wereld gered en zijn geldzorgen niet langer een probleem. Aan het begin van De Meesterdief staat de wereld weer op instorten, zijn de geldzorgen terug en krijgt Tarans rouwproces ook een twist. Frustrerend dat al het ‘goede nieuws’ dus ongedaan wordt gemaakt zodat er een nieuw verhaal kan plaatsvinden. Daarnaast zijn de nieuwe uitdagingen amper opgebouwd in boek één, zodat het uit het niets lijkt te komen. Dat had beter gekund.
Wat nog vervelender is (kleine spoiler voor De Meesterdief), is dat de nieuwe problemen niet eens impact hebben op de uitkomst van boek twee! Eigenlijk verandert niets ten opzichte van het einde van De Woestijndief. Oh ja, en het is wéér een boek over een magisch labyrint. Is De Meesterdief dus nodig? Zeker niet.
Is De Meesterdief beter dan De Woestijndief?
Helaas is het antwoord op deze vraag ook nee. Ik kwam er gewoon niet in. De schrijfstijl is even prettig, maar verder lijken alle positieve elementen uit boek één afgezwakt aanwezig te zijn in boek twee. Een van de personages die een lichtpuntje was in De Woestijndief, heeft een compleet andere, meer neerslachtige persoonlijkheid in De Meesterdief. Niet echt ‘leuk’ dus. Daarnaast zit er een cliché is waar ik echt een enorme hekel aan heb, dus dat helpt niet. En de liefdesdriehoek irriteerde me. En gebrek aan diversiteit. En cultural appropriation blijft een probleem, zoals in de recensie van deel één beschreven is.
Ik had ook graag een sterkere band met de personages willen hebben, maar dat is om een of andere reden niet gelukt. Taran had naar mijn idee ook niet zoveel om naartoe te leven dit avontuur. Hij deed het vooral voor anderen. Daardoor wordt het lastig om als lezer voor het doel te rooten. Iets dat ik in de review van De Woestijndief ben vergeten te vermelden, en waar ik in boek twee ook last van had: vooral de magiërs zijn lastig uit elkaar te houden. Dat maakt het extra moeilijk om een band op te bouwen.
De plotwendingen van De Meesterdief hadden sterker gekund
Aan het einde zit een plotwending die wél al vanaf De Woestijndief wordt opgebouwd. Dat was een gaaf concept, maar gehaast uitgewerkt. Daar had veel meer aandacht aan gegeven kunnen worden. Daarnaast is het jammer dat de ‘deze persoon heeft ineens slechte magie’ behoorlijk vaak terugkomt. Dat zwakt de impact af. Kortom: De Meesterdief had niet gehoeven. De Woestijndief had prima op zichzelf kunnen staan.