Waarom ‘Als het Duister roept’ niet aan mijn torenhoge verwachtingen kon tippen
Als het Duister roept is het vervolg op Voorbij het Wederwoud van Valentijn Ringelberg. Waarschijnlijk heb je Hij Die niet bestaat ook al voorbij zien komen, maar die hoef je niet per se gelezen te hebben om dit boek te begrijpen. Als het Duister roept gaat namelijk over de volgende stap in Phauns zoektocht naar een manier om haar zieke zus te helen.
Waar gaat Als het Duister roept over?
Het verhaal van de jonge Elfyn Phaun gaat verder. Phaun leeft in gevangenschap in het kasteel van de mysterieuze Ambassadeur. Ze wordt opgenomen door het personeel van haar gemaskerde vijand, en komt zo oog in oog te staan met een toekomstig lid van de almachtige Raad van Vha’Rymn. Langzaam maar zeker ontrafelt Phaun geheimen die ze nooit voor mogelijk had kunnen houden. Welke waarheden liggen er verstopt in de duistere hallen van Fulsur Piek? En wat heeft dit met Phauns lotsbestemming te maken?
Meer van Phaun en nieuwe personages
Misschien valt het je meteen op: van de personages uit boek één blijft bijna niets over naast Phaun. Dat heeft voor- en nadelen. Als het Duister roept heeft meer ruimte voor Phauns persoonlijke ontwikkeling en haar gedachtes en dat is aan de ene kant heel gaaf, omdat je meer context krijgt. Aan de andere kant maakt dat dit tweede boek ook een stuk zwaarder en trager. Persoonlijk vond ik het vervelend dat Phaun zo koppig en naïef is, omdat ze daardoor egoïstisch en verwend overkomt. Daarnaast kom je er als lezer pas heel laat achter waarom iedereen Phaun zomaar haar gang laat gaan en waarom mensen bewust kiezen voor een bestaan als soort van slaven. Ook dat was vrij frustrerend.
PS: ik wou dat het verhaal achter Phauns kapsel in boek één al was opgebouwd. De scène waarin haar haar wordt geknipt, kwam nu heel weird en overdreven op me over, omdat je daarna pas uitleg krijgt. Het achtergrondverhaal is zo emotioneel, sterk en impactvol, dat ik er veel eerder al meer van had willen weten. Dan pas zou ik het samen met Phaun kunnen beleven, hoe gruwelijk het ook is.
Positief: meer van prins Jiforion
Gelukkig wordt Phaun vergezeld door interessante personages als Hydraa, leuke personages als Nüro en personages zoals prins Jiforion die meteen onder je huid gaan zitten. Hydraa’s verhaal heeft een sterke boodschap, wat heel gaaf, maar ook weer heel zwaar is. Nüro zorgt voor wat luchtige afwisseling en brengt nog een plottwist mee (dat is alles dat ik hierover ga zeggen want spoilers). Prins Jiforion is iemand die je meteen meetrekt in zijn verhaal en waar je moeiteloos een band mee opbouwt. Dat maakt zijn verhaallijn ontzettend impactvol.
Negatief: minder ambassadeur alsjeblieft
I’m just gonna say it: ik vond de ambassadeur geen interessant personage. De plotwending rondom de identiteit van dit figuur deed me ook niet zoveel. Het had geen impact en verraste me daardoor ook niet. Phaun had iets minder naïef kunnen zijn, want de verklaringen die ze zelf bedacht, vond ik meer vergezocht dan wat er daadwerkelijk aan de hand was. Wat de ambassadeur met de vuurstenen deed, vond ik wel heel bijzonder.
Als het Duister roept heeft (verrassing) een duistere sfeer
Als het Duister roept viel voor mij tegen, omdat ik na Voorbij het Wederwoud hele andere verwachtingen had van de schrijfstijl van de auteur. Dit tweede boek is een stuk minder avontuurlijk en leuk om te lezen, omdat het veel duisterder en zwaarder is. Daarnaast miste ik het element van reizen en ontdekken, omdat in Als het Duister roept alles zich op één locatie afspeelt. Dat maakte het soms wat traag en saai. Het contrast is dus enorm.
Er zit zelfs zoveel narigheid in dit boek, dat ik het af en toe echt moest wegleggen, omdat ik er zelf helemaal naar van werd. Aan de ene kant is het spannend en maakt het me nieuwsgierig, maar dang. Er gebeuren een aantal dingen off screen, waar ik het liefst nog minder van had geweten.
Conclusie: zeker het einde kon niet aan mijn torenhoge verwachtingen tippen
Fulsur Piek, torenhoog, see what I did there? Anyway, vooral het einde viel me heel erg tegen. Phaun doet een ontdekking die wel enigzins is opgebouwd, maar alsnog komt die plottwist veel te veel uit het niets voor mij. Het gebeurd precies op het juiste moment en is allemaal net even te toevallig. Het deed me denken aan de laatste aflevering van Locke & Key seizoen twee en daar was ik geen fan van… Het was voor mij een sprong te ver.
Kortom: met de nare sfeer, het gebrek aan avontuur en de vergezochte plottwist, was Als het Duister roept het niet voor mij. Misschien heeft mijn afkeer voor characterdrivenboeken daar ook mee te maken. De schrijfstijl is weer heerlijk en er gebeuren wel supertoffe dingen, maar ik had op meer gehoopt. Ik kan ook totaal niet voorspellen wat er in het volgende boek gaat gebeuren, maar ga ik sowieso wel weer kopen, want ik wil weten waar Phauns zoektocht heen gaat!
Als het Duister roept
Zwaar en intrigerend
Goed
- Schrijfstijl
- Prins Jiforion
- Interessante personages
- Emotioneel
- Veel achtergrondverhaal
Niet zo
- Traag
- Duister
- Naar
- Vergezochte climax
Laat een reactie achter