In deze review gaan we naar het Wederwoud EN DAAR VOORBIJ (even in de Buzz Lightyear stem aan jezelf voorlezen hè). Valentijn Ringelberg neemt ons in dit debuut mee naar een prachtige fantasiewereld waar ik helemaal verliefd op geworden ben. Dit boek is nog niet zo lang uit, maar ik kan nu al niet wachten tot meer van de Vha ‘Rhymn serie! Ik ben er in drie dagen doorheen gesjeesd. Dus laten we snel in het eerste deel duiken…
Waar gaat Voorbij het Wederwoud over?
Oké, ik ga hier eerst de flaptekst delen, die mij in de eerste instantie andere verwachtingen heeft gegeven. Daarna laat ik je weten hoe ik het verhaal zelf zou beschrijven. Belangrijk: ik was geen moment teleurgesteld, alleen verrast. Ik hoor graag in de comments welke verwachtingen jij krijgt bij de flaptekst en mijn versie en wat je beter bij het verhaal vindt passen, mocht je het gelezen hebben!
Flaptekst van Voorbij het Wederwoud
Diep in het Wederwoud, een plek waar de natuur geëerd wordt en ongeziene gevaren zich verborgen houden, wonen de zussen Céli en Phaun. Céli lijdt al jaren aan een onverklaarbare en ongeneeslijke ziekte, die haar afhankelijk maakt van de zorg van haar jongere zusje. Phaun heeft zichzelf volledig weggecijferd om Céli te ondersteunen, waardoor ze geen opleiding of sociaal leven meer heeft. Op het moment dat de situatie uitzichtloos lijkt, wordt er plots een oplossing aangereikt. Maar die oplossing heeft een prijs. Om haar zus en zichzelf een kans op een nieuw leven te geven, moet Phaun een reis maken door het majestueuze Wederwoud. Een tocht waarbij ze vreselijke keuzes moet maken en tot het uiterste moet gaan. Voorbij het Wederwoud is een spannend en ontroerend verhaal over familie, vriendschap en onvoorwaardelijke liefde.
Ik dacht namelijk dat Phaun een jaar of 16 was en Céli 18, dat ze mijlen van de beschaafde wereld in hun eentje in het Wederwoud woonden en dat Phaun’s reis in het tweede hoofdstuk al zou beginnen. Neen!
Beschrijving à la Jennifer
Phaun zorgt al haar hele jeugd voor haar oudere zus Céli (25 jaar oud?) omdat ze te ziek is en volledig van Phaun afhankelijk is. De dorpelingen verderop dragen af en toe hun steentje bij, maar hoop op genezing is er niet. Tijdens het dorpsfeest blaast een vreemdeling nieuw leven in de geschiedenis van het fantasierijke land en wakkert hij een rebelse vlam in Phaun aan. Is het tijd dat de geïsoleerde Phaun haar eigen mening gaat vormen over hoe het land geregeerd wordt?
Daarnaast krijgt Phaun de locatie van een genezer die Céli’s verlossing zou kunnen zijn aangereikt en is ze helemaal klaar om zelf op avontuur te gaan. Ze wil het verschil gaan maken. Phaun besluit de genezer te zoeken om haar zus te redden, maar zal ze vinden wat ze zoekt en is ze op tijd? Zal haar wereldvreemdheid en naïeve houding haar én Céli duur komen te staan? En zal haar beeld van de Raad die over het land heerst voorgoed veranderen?
Waarom MOET iedere fantasy liefhebber deze lezen? (naast het feit dat hij prachtig staat naast Helende Bladeren, hint hint)
Toegegeven, ik vond dit niet het meest uitdagende boek, maar meer daarover later. Toch is dit echt een must-read. De kaft trekt niet per se meteen de aandacht, maar het is wel mooi vormgegeven en sfeervol. Ook als je het boek openslaat, draagt alles meteen bij aan die sfeer met prachtige versieringen. Valentijn’s schrijfstijl is prettig, beeldend en lyrisch. Soms zijn er wel wat lange zinnen die ingewikkeld zijn opgebouwd, maar alsnog lezen ze lekker weg.
Het enige wat ik aan te merken heb op de schrijfstijl, is dat het af en toe niet klopt dat Phaun van zichzelf dingen zegt als ‘mijn ogen verwijdden zich’, omdat het een onbewuste reflex is die ze niet bij zichzelf kan zien tenzij ze voor de spiegel zit. Een beetje mierenneuken, maar door hier in het volgende boek op te letten, kun je het naar een volgend niveau tillen. Want ik ga sowieso alles lezen dat Valentijn schrijft! Dat kan ik je nu al vertellen.
Dan over de opbouw van het verhaal: het begint direct spannend en wederom super sfeervol. Zonder een informatiedump krijg je snel veel over de nieuwe wereld te weten, echt heel leuk en slim gedaan. Ik vind de hoeveelheid fantasy namen en woorden ook totaal niet storend, omdat ze tussen neus en lippen door worden benoemd. Over meer slimme dingen gesproken: de geschiedenis van het land wat later in het verhaal door een personage te laten voorlezen om het actiever te maken. Dan is het meteen niet saai meer en betrek je de lezer in het verhaal. Hele. Goede. Keuzes.
Onwaarschijnlijke reisgenoten
Over de verhaallijn: Phaun’s verhaal is herkenbaar, hartverwarmende, treurig en meeslepend tegelijk. Ze trekt me er meteen middenin. Langzamerhand leer je meerdere personages kennen voordat je aan het echte avontuur begint. Ook het dilemma dat Phaun voor haar kiezen krijgt wanneer ze een gewonde vreemdeling en een gevangene tegenkomt. Kan ze ze wel vertrouwen? Hoe weet ze wat juist is? Sowieso is Kojvo (de gevangene) stiekem mijn favoriete personage in dit hele verhaal. Ik wil meer van hem zien en weten en daarom viel de novelle teaser aan het einde bij mij heel goed in de smaak! I love deze onwaarschijnlijke reisgenoten.
Nog iets dat ik heel erg kan waarderen aan Valentijn’s schrijfstijl: deze reizigers doen onuitgesproken dingen om elkaar te helpen, omdat ze niet willen toegeven dat ze hulp willen aanbieden. Of omdat ze weten dat de ander toch te trots of wantrouwend is om hulp hardop aan te nemen. Denk bijvoorbeeld aan in de verte staren onder het mom van verkennen, zodat de rest van de groep het tempo kan bijbenen. Dat zijn echt kleine pareltjes die je meer vertellen over persoonlijkheid, zonder dat het er echt concreet staat. Slimme slimmerd.
Over persoonlijkheid gesproken: prinses Sae is iemand I love to hate. Haar persoonlijkheid is in haar hele doen en laten voelbaar. Ze speelt geen grote rol, maar ze heeft zeker indruk op me gemaakt.
Nog twee kleine dingetjes die eigenlijk best groot zijn: het gebrek aan clichés in dit verhaal is bijzonder fijn. Geen klef gezijmel, niet iedereen is een setje, geen ‘alles komt toch wel goed’-happy ending. En ik vind het een superleuke keuze om de relatie die in het boek centraal staat niet romantisch te maken! Onvoorwaardelijke liefde tussen zussen. Aan de romantische relatie die het meest aanwezig is, kan ik ook waarderen dat het geen hetroseksueel setje is. En Valentijn’s wereld is grotendeels vegan. Dit zijn zulke simpele dingen om een boek uniek en toegankelijk te maken.
Waar in het Wederwoud is er toch nog wat werk aan de winkel?
Uiteindelijk zorgt een dorpeling ervoor dat Phaun op avontuur gaat, omdat hij haar en de aanvoerder van het leger, die bij Phaun is, helemaal in paniek benadert. EN NIET VERTELT WAT ER AAN DE HAND IS. Ze moet maar gewoon meekomen. Een gebrek aan informatie kan heel spannend zijn, maar ik vond het jongetje eerder irritant. Er is ‘iets’ belangrijk genoeg om de aanvoerder van het leger erbij te halen en in plaats daarvan komt een ‘pleb’ (Phaun) je helpen. Waarom zeg je niet waar het over gaat en beargumenteer je dat je echt de aanvoerder nodig hebt? Dat gesprek had voor mij wat meer uitgewerkt moeten worden om logisch te zijn. Het jongetje legde zich te makkelijk neer bij het feit dat Phaun meekwam in plaats van de aanvoerder van het leger.
Eerder noemde ik al dat ik het bij elkaar geraapte groepje reisgenoten heerlijk vind, alleen had het nog iets meer aangedikt kunnen worden dat ze niets beters te doen hebben dan Phaun helpen. Dat had me nog meer over de streep getrokken. En waarom vliegt de groep niet naar de tempel? Ik dacht dat ze dat hadden afgesproken, maar ondertussen moeten ze alsnog 2,5 dag lopen. Of ik heb er overheen gelezen. Excuus in dat geval. Ik vond het maar een beetje onduidelijk hoe dat gedeelte van de reis precies verliep.
De slechterik
Dit was allemaal niet heel storend, maar er was wel echt één punt in het verhaal waar ik een probleem mee had. De grote boze slechterik riep bij mij geen emoties op en dat is zonde. Ik had geen beeld bij die persoon en de ‘slechterik acties’ werden allemaal door derden uitgevoerd. Dan is het voor mij heel moeilijk een hekel aan dat personage te krijgen. Misschien had de onthulling dus beter plaats kunnen vinden na een ontmoeting met Phaun. Nu doet het me niet zoveel. Oh en ik zou heel graag meer beschrijving hebben gehad van het masker dat de slechterik op heeft! Meer angstaanjagendheid, meer beter.
Als laatste punt wil ik de plottwists behandelen. Ik vind het altijd moeilijk in te schatten of iets nou voorspelbaar is of niet, want als ik het zie aankomen, betekent dat niet dat iedereen het doorheeft. Dit is dus een nog subjectiever gedeelte dan de rest van de review. Vandaar dat ik dit boek niet zo uitdagend vond, maar dat was eigenlijk precies wat ik nodig had. Ik zag de plottwist rondom Yrie namelijk al aankomen, juist omdat Phaun er zo’n punt van maakt dat ze Yrie moet redden en Kojvo vergeet zodra hij uit beeld is. Dat vond ik gek en ondankbaar, helemaal omdat Kojvo zoveel indruk op me had gemaakt. Dat legde er voor mij iets te dik bovenop dat er meer aan de hand was. Daarnaast zag ik de allerlaatste plottwist ook aankomen, maar pas vrij laat in het boek, dus dat vond ik helemaal niet erg.
Conclusie: een fantasy hoogstandje dat lekker wegleest
Voorbij het Wederwoud is ondanks dat ik er na de flaptekst heel wat anders van verwacht had, een vrij voorspelbaar boek. Toch is het heel leuk om te lezen en heeft het genoeg interessante en originele elementen om je aandacht tot het einde vast te houden. Ik heb het niet voor niets bijna in één ruk uitgelezen. En dat emotionele einde… Adembenemend. Ik kan niet wachten om meer van Valentijn Ringelberg te lezen en zou Voorbij het Wederwoud dan ook zeker aan alle fantasie liefhebbers aanraden.
Voorbij het Wederwoud
Voorspelbare fantasy
Goed
- Leuk
- Leest lekker weg
- Fantasierijk
Niet zo
- Voorspelbaar
- Niet overtuigend
- Inefficiënte slechterik
