Helende Bladeren is het eerste boek dat auteur Claudia Boon op de markt heeft gebracht. Ze heeft het eigenhandig uitgegeven en ook echt alles zelf geregeld. Ondanks dat daar vaak een negatieve nasmaak aan wordt gegeven, is dat niet altijd terecht. Natuurlijk zegt het wat over de kwaliteit van een verhaal als het positief wordt beoordeeld door een uitgever, maar dat betekent niet meteen dat zelf uitgegeven boeken automatisch slecht zijn. Boon heeft er bijvoorbeeld bewust voor gekozen om het alleen te doen en dat heeft, naar mijn mening, goed uitgepakt! Met flink wat hulp van proeflezers, experts en illustraties heeft ze een nagenoeg foutloze hardcover weten uit te brengen. De vormgeving is prettig (lay-out, lengte van hoofdstukken, prachtige openingen van hoofdstukken) en het leest dan ook lekker weg. Oh en de cover is om te janken zo mooi.
Meer Boon, meer beter
De serie (Het laatste drakenei) waar Helende Bladeren de start van is, is veelbelovend. Het is een mooie wereld vol draken en magie en het zit gewoon goed in elkaar. Boon heeft zelf een kalender, een wereld, een systeem van magie met bijbehorende regels en uiteenlopende culturen bedacht. Ze heeft een prettige en beeldende schrijfstijl waar veel potentie in zit, maar er is nog wel wat werk aan de winkel. Ik miste vaak wat voegwoorden die verbanden tussen zinnen en alinea’s nog duidelijker maken en af en toe werd er in herhaling gevallen. Daarom juist kijk ik ernaar uit hoe deze jonge schrijfster en haar personages zich verder zullen ontwikkelen.
Waar gaat Helende Bladeren over?
Helende Bladeren speelt zich in een sfeervolle middeleeuwse setting af met drie personages in de hoofdrollen: Eilika, Solix en Aster. De wereld is gebaseerd op een geloof dat draken het universum gecreëerd hebben. Het enige dat roet in het eten kan gooien van de rustige levens die men leidt in Terram, is het overlijden van de laatste Aardedraak: Nepheda. Dat zou er namelijk voor zorgen dat het portaal naar het Dodenrijk wordt geopend and shit will hit the fan. Nachtnoxen zien dat idee helaas wel zitten en dus is er een voelbare spanning tussen hen en de mensen en de lichtlumens die liever geen zombies rond zien wandelen. Zal Eilika’s vondst de onvermijdbare strijd kunnen voorkomen? Wat kan de heilige Solix doen om haar te helpen? En zal Aster haar aardemagie kunnen blijven verbergen of zal ze met gevaar voor eigen leven uit de schaduw moeten stappen?
Waar had ik moeite mee?
Aan de ene kant gebeurt er ontzettend veel, maar ik had toch meer willen weten over het portaal en de vete tussen de nachtnoxen en lichtlumens. Naast dat er veel gebeurt, zitten er voor mijn doen ook te veel personages, namen en termen in voor een eerste boek. Als ik heel zwart-wit naar het verhaal kijk, hebben Walfrid, Clara, Thiedard, Jacoba en Cieri een minimale invloed op het verhaal. Hun rollen zouden ook door hoofdpersonen vervuld kunnen worden of ze zouden weggelaten kunnen worden. Vooral de verhaallijn rondom Thiedard en Jacoba vond ik voorspelbaar en overbodig.
Helaas vond ik Asters en Solix’ verhaallijn ook niet de toegevoegde waarde hebben die ik ervan verwacht had. Ik wilde graag vooral meer van Aster lezen, wat eigenlijk weer een compliment is voor de auteur (meer Boon, meer beter). Daarnaast, waarom heeft zij magie? Hopelijk wordt dat in deel twee uitgelegd.
Voor alle personages geldt eigenlijk dat hun gedachten en emoties wat meer nuance mogen hebben. Daarnaast vond ik bijna alle personages een beetje preuts en huilerig en ik vond het bijzonder dat ze bijna allemaal nog nooit een keer verliefd waren geweest.
Wat is er fantastisch?
Eilika, Solix en Aster zijn ontzettend likeable personages. Eilika is koppig, lief, zorgzaam, een dromer en ze wil vechten voor haar onafhankelijkheid. Daarnaast is ze wat naïef en gedraagt ze zich af en toe als een verwend nest, dus ik hoop wel dat dat een karakterontwikkeling is die Boon van tevoren al bedacht had. Solix is onzeker en angstig, maar door Helende Bladeren heen wordt hij steeds iets zekerder van zijn zaak en dapperder. Aster is ook vrij naïef en heel lief. Met haar heb ik niet zo’n goede band kunnen opbouwen, omdat ze niet zoveel ‘screentime’ kreeg. Haar band met haar pleegouders vond ik wel ontroerend.
Naast de drie hoofdpersonages, komen er ook nog andere figuren in beeld (duh). Het verhaal rondom Ylva en Everhard vind ik erg interessant en verfrissend (zij komen wat volwassener en minder preuts over). Ylva is wel wat dramatisch voor mijn doen, maar dat onderscheidt haar juist ook wel weer van de rest van de personages. Cieri vind ik een leuk personage, omdat zij de meest duidelijke groei kan doormaken. Ze is stoer, eigenwijs, behulpzamer dan ze zou willen en ze dwingt respect af. Ook bleef ik me tot de laatste bladzijde afvragen wat haar achtergrondverhaal precies is. Daarom voelde dat stuk een beetje gehaast en kwam het veel minder ingrijpend over en dat was wel een beetje een teleurstelling.
Wat ik wel echt heel erg fijn vind, is dat er geen cliché ‘eind goed al goed’ is waarin iedereen een heteroseksueel stelletje wordt en waarbij iedereen het overleeft. Boon heeft wat keuzes gemaakt, die ik echt niet verwacht had en dapper vond.
Conclusie: doen!
Ik vond het ontzettend leuk om dit boek te lezen. Het is typisch zo’n boek dat je moeiteloos uit je leesdip trekt. Een aanrader voor iedere fantasy fan, helemaal als je een zwakte hebt voor draken. De wereld zit knap in elkaar, er zitten spannende stukken in en de personages zijn leuk. Kom maar op met deel twee!
Helende Bladeren
Fantasy frenzy
Goed
- Fantasierijk
- Luchtig
- Prettige schrijfstijl
- Gewoon leuk
- Niet zwijmelig
Niet zo
- Voelt af en toe kinderlijk
- Eén voorspelbare verhaallijn
- Uitverkorene cliché
