De Woestijndief is het tweede boek van Emmelie Arents. Na Het Hart van de Adelaar is ook dit boek bij uitgeverij Hamley Books uitgekomen. Het verhaal en de setting zijn compleet anders, maar gelukkig blijft de schrijfstijl even prettig. De cover is mooi en het binnenwerk echt om te kwijlen. Toch moet ik toegeven dat ik nog steeds twijfel of ik De Woestijndief een succes vond. En dat terwijl ik al aan het vervolg, De Meesterdief, begonnen ben.
Waar gaat De Woestijndief over?
Taran kan stelen als de beste. Wanneer zijn laatste diefstal eindigt in een drama, wordt zijn broer Amir gekozen om deel te nemen aan het Labyrint, een magisch spel waar criminelen strijden voor vrijheid. Vastberaden om zijn broer te redden, raakt Taran verstrikt in de duistere geheimen van magie.
Welke problemen bevatte het debuut van Emmelie Arents?
Veel van waarom Het Hart van de Adelaar niet bij mij in de smaak viel, waren persoonlijke redenen. Voor de volledigheid noem ik ze allemaal:
- Veel hype, dus hoge verwachtingen
- Gemiste kans voor extra spanning/ een pakkender begin
- Gemiste kans voor een goede backstory
- Rommelige tweede helft van het verhaal en voorspelbare climax
- Geen diversiteit
- Motivatie van personages had beter uitgewerkt kunnen worden
- Clichés zoals liefdesdriehoeken en mensen tot leven wekken
Waarom is De Woestijndief beter?
Ten eerste waren mijn verwachtingen van De Woestijndief een stuk lager, omdat Het Hart van de Adelaar tegenviel. Ik ging er met een open blik in. Het feit dat ik De Woestijndief en De Meesterdief tweedehands gekocht heb, hielp natuurlijk ook mee. Het eerste wat me opviel (na de prachtige cover en het binnenwerk), was de prettige schrijfstijl. Het verhaal pakt de lezer meteen en leest lekker weg.
Het belangrijkste positieve punt uit het debuut van de auteur, houdt dus stand, terwijl wat minpunten wegvallen. De achtergrondverhalen en motivaties zijn beter. Het tempo van het verhaal is prettiger en het is een beter geïntegreerd geheel ondanks de verschillende perspectieven. De liefdesdriehoeken zijn minder op de voorgrond.
Ook de climax van De Woestijndief was voorspelbaar, maar op een manier die niet frustreert. De plotwending rondom de ‘grote boze slechterik’ zie je aankomen, maar dat maakte het niet minder indrukwekkend. Erg knap gedaan. Wel had er veel meer ruimte mogen zijn voor de ontknoping. Die was nu nog wat gehaast.
Waarom dan toch die twijfel?
Waar ik altijd ontzettend over struikel, is gebrek aan diversiteit. In De Woestijndief was het weer raak: iedereen dezelfde huidskleur, heteroseksueel, able-bodied, neurotypisch, etc. Dan is er ook nog de zogenaamde ‘cultuurkaping’. Wat dat is? Dit zegt wikipedia:
Culturele toe-eigening is de niet-erkende of ongepaste overname van een element of elementen van een cultuur of identiteit door leden van een andere cultuur of identiteit. Dit kan als controversieel worden ervaren, voornamelijk wanneer leden van een dominante cultuur stijlelementen van een sociaal-etnische minderheid overnemen.
Voor meer informatie over of en hoe cultural appropriation een rol speelt in dit boek, kun je terecht bij diverse diepgaande reviews op Goodreads. Zoek naar degenen die minder dan drie sterren geven en dat zit je al snel goed. Hierdoor kan ik sowieso niet met een gerust hart vijf sterren geven. Een voorbeeld uit de review van user ‘WaarIsMijnKoffie’:
Waar zal ik beginnen? Ik denk dat dit een boek is dat met name is geschreven voor witte mensen die een ‘exotische setting’ zoeken in een fantasy zonder kennis te hebben van het gebied waarop de opgebouwde wereld gebaseerd is. Want dat is het: een gebied, niet een cultuur, zoals velen lijken aan te nemen. Het Midden-Oosten, waaraan het boek refereert, is een gebied bestaande uit verschillende landen en nog veel meer (sub)culturen. Het reduceren tot een soort mengelmoes van… wat dit ook mag zijn, vind ik een twijfelachtige beslissing, zelfs in fantasy. Je kan immers makkelijk een fantasywereld met een woestijnsetting verzinnen zónder bestaande culturen erbij te betrekken.
Daarnaast vond ik de romantiek frustrerend en/of oppervlakkig. De romance van Amir had beter opgebouwd kunnen worden, zodat je er meer om geeft. Een vriendschap was misschien sterker geweest, origineler sowieso. Verder is de romance van Taran wat dramatisch, vooral omdat hij snel en vaak in de slachtofferrol kruipt. En ik kan niet de enige zijn die Rayan een relatie met een van de twee broers gunt?!
De Woestijndief is ook negatief verrassend
Welk Labyrint?
Ondanks dat De Woestijndief op veel vlakken ‘beter’ is dan het debuut van Emmelie Arents, word je toch negatief verrast. De flaptekst belooft dat het Labyrint een grote rol speelt, wat niet het geval is. Pas na driekwart van het verhaal komt het daadwerkelijk aan bod. En je sjeest er met een rotgang doorheen. Ik vraag me af of dit verhaal niet sterker was geweest zonder magisch doolhof, maar zou ik het dan gelezen hebben? Om eerlijk te zijn: ik dacht dat ik een hertelling van Aladdin ging lezen en dat was totaal niet het geval. Als je op zoek bent naar The Hunger Games in het Midden-Oosten, ben je wel aan het goede adres.
Hoezo meesterdief?
Nog iets dat me behoorlijk dwarszat: dit boek heet De Woestijndief, maar motiveert amper dat Taran een vaardige dief is. In het begin zijn er een paar ‘show’ voorbeelden en voor de rest vooral ‘tell’ of eigenlijk niets. Dat maakt het niet echt geloofwaardig dat iedereen op Taran rekent voor een grote klus. Het irriteerde me dat mensen hem de hemel in prijzen voor vaardigheden die hij amper aan de lezer heeft bewezen.
Kortom: De Woestijndief verrast met pieken en dalen
Het verhaal van De Woestijndief heeft zóveel potentie. Als de auteur wat zorgvuldiger onderzoek had gedaan naar de cultuur waar ze haar fantasysetting op gebaseerd heeft, zou de kwaliteit meteen met sprongen vooruit gaan. Misschien dat het Labyrint ruimte had kunnen maken voor diversiteit, wat geen overbodige luxe is. En voor wat scènes waarin Taran interessante, verrassende diefvaardigheden laat zien. Zeker wat dit laatste betreft, kan de auteur nog iets leren van Leigh Bardugo, waar ze in de flaptekst mee vergeleken wordt. Dat gezegd hebbende: mijn readingslump is gesmolten als sneeuw voor de zon, dus op naar het vervolg!
De Woestijndief
Veel potentie
Goed
- Leest lekker
- Mooi vormgegeven
- Worldbuilding met potentie
- Interessante personages
- Gave achtergrondverhalen
Niet zo
- Geen diversiteit
- Liefdesdriehoeken
- Dramatische romantiek
- Te veel tell
