Geekmas recensie: Ik had meer van Mijn hart van ijs verwacht
Dit winterse sprookje van Jen Minkman is nog niet zo lang uit, maar ik wist dat ik Mijn hart van ijs meteen moest hebben. Nadat ik Het licht van Lorelei van Jen Minkman en Het verdronken land (uitgegeven door Jen Minkman) had gelezen, dacht ik: ik moet meer van haar lezen. Een vriend van me waarschuwde me al, omdat de cover en titel niet heel origineel overkwamen, maar de flaptekst maakte me te nieuwsgierig om het niet te doen. Heb ik spijt? Zeker niet, maar ik had wel op meer gehoopt en ik vertel je graag waarom.
Waar gaat Mijn hart van ijs over?
Een eeuwenoude vloek teistert al sinds de middeleeuwen de Oostenrijkse vallei waar Magda woont. Tijdens de carnavalsweek verdwijnen er kinderen, die volgens de legende door een berggeest worden ontvoerd en nooit meer terugkeren. Als Magda’s broertje Tobias spoorloos verdwijnt, gaat ze op zoek naar een manier om hem te redden. Jaren geleden is de tweelingbroer van haar vader ook op mysterieuze wijze verdwenen en Magda weigert zich erbij neer te leggen dat de vloek voor de tweede keer haar familie treft.
Om Tobias te redden, moet ze echter sluimerende krachten aanspreken die ze sinds haar vroege jeugd heeft weggestopt. Het hele dorp gelooft dat ze een heks is… en Magda vreest dat de dorpelingen gelijk hebben. Kan ze haar talenten aanwenden om Tobias te redden? En waarom krijgt ze steeds vaker nachtmerries over een heks die in 1586 in de vallei op de brandstapel is beland?
Drie redenen om Mijn hart van ijs te lezen, zijn:
Jen Minkman heeft een prettige schrijfstijl
Je leest moeiteloos door een boek van Jen Minkman heen. Lezen is écht ontspannen en dat kan ik altijd enorm waarderen. Ik hou er niet van als ik op een boek moet kauwen. Dan begint het te veel op werken te lijken. Bij Mijn hart van ijs val je middenin het verhaal en word je meteen meegenomen. Dat is ook heel prettig. Ik ben zelf niet zo’n fan van verhalen die met een proloog beginnen waar je u tegen zegt, wederom omdat het dan voelt alsof ik dat eerst moet gaan leren voordat ik de rest van het verhaal begrijp. Te veel werk. Jen Minkman laat steeds meer essentiële informatie los door het boek heen, zodat een proloog niet nodig is.
Mijn hart van ijs heeft een originele en intrigerende setting
Oké, met dit statement ga ik natuurlijk de hele titel teniet doen, maar ik doe het toch: het voelt een beetje hetzelfde als Hex van Thomas Olde Heuvelt. Dit winterse sprookje gaat om een dorp dat van een vloek weet en daar naar leeft. Ze proberen het niet te verbreken of te verhuizen, maar de dorpelingen richten hun maatschappij in op overleven en dat vind ik een enorm interessant perspectief. Helemaal omdat het dus de moderne tijd is met alle technologie die daarbij hoort. Desondanks wordt er in beide boeken terug verwezen naar dat de middeleeuwen de dagelijkse gang van zaken nog bepalen. Rationele mensen leven dus toch op een irrationele manier en vinden een excuus om dat voor zichzelf goed te praten. Ik als afgestudeerde psychologiestudent vind dat erg intrigerend. Jen Minkman heeft het ook erg goed uitgewerkt en geloofwaardig gemaakt.
Een schurk met een achtergrondverhaal én een goede reden
Ik vind het altijd zó belangrijk dat je je in een schurk moet kunnen verplaatsen, dat ze een logische reden hebben om te doen wat ze doen. Dat maakt je verhaal veel geloofwaardiger en met heftige dilemma’s pak je de lezer goed beet. Dat is in Mijn hart van ijs zeker goed gedaan. Langzaam ontrafel je steeds meer over het mysterie rondom graaf Hugo en daar ben ik dus zeker positief over!
Drie redenen om niet te lezen: de eerste drie hoofdstukken…
Dat je meteen in het verhaal valt, kan ook nadelen hebben. Er waren voor mij te snel en te veel (stads)namen die ik moest onthouden. Het was zeker sfeervol, maar een beetje minder had wel gemogen. Ik raakte ervan in de war en het was toch moeilijker om zulke hoofdstukken ‘even lekker weg te lezen’. Dit geldt alleen voor de eerste drie hoofdstukken gelukkig.
Over die hoofdstukken gesproken, ze zijn erg uiteenlopend en dat zorgde ervoor dat ik even niet wist waar ik het zoeken moest. Je schiet van het heden naar het verleden (?) naar het recentere verleden naar heden. Dat vond ik vrij heftig zo vroeg in het boek. Je leest ook vanuit de derde persoon over meerdere mensen, dus dat moet je ook goed op een rijtje houden. Maar, wederom, dat is na drie hoofdstukken prima te doen en maakt het verhaal wel spannender (voor sommige mensen, ik hou persoonlijk niet zo van voorspellende dromen (zelfs niet als het bij Rick Riordan vandaan komt)).
Als ik extreem ga zitten zeuren, klopten er een aantal dingen niet helemaal:
- Ik vond het spoorzoeken van Magda nou niet bepaald heel magisch, dus dat dat het moment is dat iedereen in haar begon te geloven, vond ik een beetje overdreven.
- De telefoon, het pratende hert en de bijzondere oogkleur hadden voor mij helemaal niet in dit verhaal gehoeven.
- Magda zegt op een gegeven moment ‘fuck you’ en dat past helemaal niet bij de toon van de rest van het boek.
- De romantiek had voor mij ook niet gehoeven en vooral het ‘iedereen is een stelletje’-cliché einde vond ik erg jammer.
- Waarom moest er reïncarnatie plaatsvinden? Waarom moeten mensen terug worden gehaald uit de dood (helemaal als het technisch gezien de tweede keer is)?
- Hoezo verandert Lena’s persoonlijkheid zo snel, abrupt en drastisch? Ik snap dat dat nodig is voor het verhaal, maar als je personages er zelf een beetje over vallen, dan denk ik dat het wel ietsje beter uitgewerkt had kunnen worden.
Ook was het verhaal voorspelbaarder dan ik had gehoopt. In zowel Het licht van Lorelei als Het verdronken land zaten een aantal plottwists die ik oprecht niet had zien aankomen en dat gold voor Mijn hart van ijs maar voor één ding en die plottwist waardeerde ik eigenlijk niet zo. Ik wist bijvoorbeeld al meteen wat voor rol Klaus en Cassian in dit verhaal zouden hebben, dus dat was jammer. Jen Minkman krijgt wel bonuspunten voor anagrammen! Dat vind ik een leuke bonus. Daarnaast had ik de plottwist rondom wie de vloek heeft uitgesproken al lang zien aankomen.
Anticlimactisch, maar origineel einde
Aan het einde vindt er een eindgevecht plaats (ja, no shit) en dat is nog best interessant. Ik had niet verwacht dat ik het zo spannend zou vinden, want eigenlijk gebeurt er bijzonder weinig, maar dat is dus niet erg. Dan ineens wordt er een hele originele manier bedacht om de schurk te verslaan en is het binnen een pagina voorbij! Wat?! Hoe ineens?! Ik kon het eerst oprecht niet geloven. Ik dacht die slechterik komt zo twee keer zo hard terug en dan is het ‘haha, you fell for it’. (Spoiler?) Maar nee. Het was echt klaar en dat was wel een flinke teleurstelling. Er had zeker nog ietsje meer uitgehaald kunnen worden.
Conclusie: vorm zelf een mening
Ik vind het lastig om te zeggen of ik dit boek nou zou aanraden of niet. Ondanks dat ik de cover en titel ondertussen ook wel een beetje generiek vind, staat dit boek sowieso mooi in je boekenkast. De rode draad in dit verhaal is echt heel gaaf, mede omdat het gebaseerd is op een aantal werkelijkheden. Dat kan ik altijd waarderen, omdat ik graag geloof dat fantasy misschien toch wel een klein beetje waar kan zijn. Daarnaast is het heerlijk winters en leest het lekker weg onder een dekentje met wat winterse of kerstige muziek. Je moet dus alleen niet te kritisch zijn en je gaan ergeren aan bovenstaande elementen. Dus: ik hoor graag wat jij vond als je hem gelezen hebt! Ben ik een zeurkous in jouw ogen? Laat het weten in de comments.
Mijn hart van ijs
Intrigerend, maar voorspelbaar
Goed
- Winters
- Sprookjesachtig
- Sfeervol
- Meeslepend
- Goeie slechterik
Niet zo
- Voorspelbaar
- Cliché
- Overbodige romantiek
- Verwarrend begin
Laat een reactie achter