Drakenglas heeft me enorm verrast. Drakenhart, boek één, was interessant om te lezen, maar ik had niet verwacht dat het verhaal van deze duologie zó goed zou worden. De worldbuilding was niet meer zo heftig als in het vorige boek en je hebt al een band met de belangrijkste personages, en de dreiging rondom de slechterik is goed opgebouwd. Genoeg elementen dus om van Drakenglas een succes te maken!
Waar gaat Drakenglas over?
Durégo is ontsnapt uit het broederbos en probeert in Dremsé Miron zijn leven weer op dit pakken. Dit gaat alleen niet zo makkelijk als een oude vijand hem blijft achtervolgen en de stad aangevallen wordt door mysterieuze draken. Bovendien moet hij zijn tijd besteden aan een leerling waar hij helemaal niet om gevraagd heeft. Het lijkt wel of zijn vader hem moedwillig uit de buurt houdt van het echte probleem. Vertrouwt hij Durégo niet of verbergt hij nog meer geheimen? In zijn zoektocht naar antwoorden valt het Durégo steeds zwaarder om te blijven vechten voor iets waar hij niet in gelooft.
Dunne grens tussen onderscheidend en stereotypisch
Personages zoals Durégo, Ilíam, Patigor, Amégo en Farégo zijn zo ontzettend onderscheidend. Dat is heel goed gedaan. Ik moest bijvoorbeeld hardop lachen om een gesprek tussen de drie broers (Durégo, Amégo en Farégo), omdat ze met hun verschillende persoonlijkheden perfect op elkaar inspelen. Durégo is de eeuwige sarcast, Farégo maakt alles belachelijk en Amégo is altijd serieus. Dat levert een hilarisch gesprek op.
Maar! In sommige gevallen lijken ze een beetje een stereotype van zichzelf te worden. Durégo is namelijk altijd sarcastisch. Altijd. Daardoor verliest het z’n waarde een beetje. En Ilíam zegt vooral in het begin overal sorry voor. Overal. Het ligt er dan net iets te dik bovenop om geloofwaardig te zijn. Wel is hierdoor de persoonlijke ontwikkeling heel goed te zien en sterk beschreven. Durégo die zijn muren iets laat zakken. Ilíam die zelfverzekerder wordt. Patigor die empathie toont. Dat zijn dingen waar je naartoe leeft. Tof om te zien dat de rollen worden omgedraaid tussen leerling en meester, al had ik graag nog ietsje meer opbouw en gedachtegangen vanuit Durégo gelezen.
PS: de diversiteit in Drakenglas is echt top!
Daddy issues en meer
Drakenglas is niet voor de luchtige lezer. Er zitten behoorlijk wat zware onderwerpen in. Deze worden netjes aangekaart in de disclaimer voorin het boek. Ik vroeg me af: wat als het niet Durégo op de kaft is, maar Patigor? Zijn leeftijd past beter bij het beeld en Patigor staat eigenlijk centraal in het verhaal, ondanks dat hij niet de hoofdpersoon is. Durégo’s persoonlijkheid is grotendeels gebaseerd op de opvoeding die hij van Patigor heeft gehad. Alle twijfels die hij heeft, komen bij zijn vader vandaan. Patigor is de leider van de stad, dus ook hier staat hij centraal, én hij is patriarch van de familie. Dus, waarom zou hij dan niet prominent op de kaft staan? Wat denk jij, onzin of niet?
De ontknoping van Drakenglas is alles
Ik moest echt even op adem komen toen ik Drakenglas uit had. De plotwending rondom Ydra was fantastisch. Het voelt zo écht, zo grijs in plaats van zwart/wit. De tweede helft van het boek kon ik niet wegleggen. Het is ontzettend spannend en je leeft helemaal met de personages mee.
De ontknopingen waren niet erg voorspelbaar en het einde is precies wat je nodig hebt. Het blijft duister, zoals de sfeer in Drakenhart en de rest van Drakenglas is, maar niet zo duister als had gekund. De vragen die je al twee boeken lang dwarszitten, worden beantwoord, en je krijgt zelfs een soort van happy end. Happy, maar niet zoetsappig en open genoeg zodat je zelf nog wat invulling aan de toekomst kan geven. Mijn complimenten. Ik had niet verwacht dat ik nog zó geïnvesteerd zou raken in deze wereld. Er waren scènes waarin ik bijna moest huilen. Drakenglas is zeker een aanrader.
Drakenglas is een emotionele achtbaan
Zoveel draken zaten er niet in dit tweede boek, maar ik moet zeggen dat ik ze niet gemist heb. De persoonlijke ontwikkeling van personages staat in Drakenglas centraal en dat is precies wat je wilt. Je wil dat personages een band opbouwen, dat ze mysteries ontrafelen, dat ze voor zichzelf opkomen. Ondanks dat het een fantasyboek is, kwam dit verhaal voor mij angstaanjagend dichtbij en kon ik me hoofdschuddend in dingen herkennen. Het is een waardig einde voor de Drakenhart-duologie. Ik kan niet wachten om meer te lezen. Het vervolg op Muren van IJs bijvoorbeeld! Hopelijk komt die snel uit.
Drakenglas
Verrassend meeslepend
Goed
- Diversiteit
- Onderscheidende personages
- Niet zoetsappig
- Realistische struggles
- Goede plotwendingen
Niet zo
- Iets te traag
- Bijna stereotypisch
- Weinig draken
