4 redenen waarom Drakenhart geen basic drakenboek is

Drakenhart stond al veel te lang ongelezen op mijn plank! De Spartaanse cultuur en de avontuurlijkheid trokken me enorm aan, dus ik ben blij dat ik dit boek eindelijk heb opengeslagen. Waar ik wat meer magie en draken had verwacht, was dit verhaal meer een ontzettend diepgaand familiedrama met spannende twists. Dat had voor mij persoonlijk voor- en nadelen.

Wat staat er in de flaptekst?

In Dremséa werkt Durégo Eron eraan om drakenridder te worden, een titel die hem de kans geeft om zijn familie trots te maken en zijn verleden achter zich te laten. Als hij bijna zijn titel krijgt, wordt Ydrá, de dochter van de stadsheer, ontvoerd. Om haar vrij te krijgen zal Durégo een reeks opdrachten moeten voltooien. Hij doet zijn best, al krijgt hij steeds meer het idee dat er een achterliggende reden is voor Ydrá’s gevangenneming. Haar ontvoerder kent geheimen die zelfs voor Durégo onbekend waren. Om Ydrá te redden zal Durégo deel moeten nemen aan een spel waarvan hij de regels niet kent. Een spel waarin hij net zo gevangen lijkt als de drekar die hij wil bevrijden.

Waar gaat Drakenhart over?

Het is ontzettend moeilijk om Drakenhart niet te spoilen als ik meer informatie geef dan er op de flaptekst staat. Dat komt door veel kleine plottwists die door het hele verhaal heen verspreid zijn. Daarnaast ervaarde ik zelf een soort tweedeling in het boek: aan de ene kant het avontuur in het bos met Ydró en Ydrá en aan de andere kant de confrontatie die thuis op Durégo wacht. Deze onderdelen stonden voor mijn gevoel volledig los van elkaar, behalve dat er drie personages zijn (waaronder Durégo) die in beide helften een grote rol speelden. Dat maakt het lastig om iets over Drakenhart als geheel te zeggen.

Wat maakt Drakenhart een supertof fantasyboek?

Als je denkt dat Drakenhart weer een ‘ik heb magie en ga naar een drakenschool om te leren rijden’-boek is, dan heb je het mis! De band tussen drekar en draak is heel bijzonder, omdat het geen soort mentale vriendschap is waarbij de draak meer wijsheid en status heeft dan een mens, waarbij je respect moet verdienen als rijder. In Drakenhart blijven draken wilde dieren en dat zorgt voor heel andere verhoudingen dan ik verwacht had. Toegegeven: zoveel drakenboeken lees ik nou ook weer niet, dus correct me if I’m wrong!

Ten eerste speelt dit verhaal zich af in een maatschappij die speciaal is ingericht op drakenrijders. Drekar eten bijvoorbeeld alleen vlees van dieren waarvan ze zelf ook prooi zouden kunnen zijn. Dat geeft mooi de waarde van eer in de cultuur weer. Ook de harde, Spartaanse sfeer die ik eerder al noemde, komt mooi naar voren. Verder heeft Nanouk Kira een fijne schrijfstijl. Haar zinnen zijn prachtig, al had het hier en daar wel wat minder complex gemogen van mij. Last but not least, ik mag de spannende gevechtsscènes natuurlijk niet vergeten!

Sterke personages

Hoofdpersoon Durégo heeft een interessant en herkenbaar achtergrondverhaal. Hij wil zijn familie niet teleurstellen en worstelt met wie hij zelf is en wat hij zelf wil, los van die familie. Dat dilemma wordt goed uiteengezet. Ook Róbin vind ik heel sterk en onderscheidend geschreven. Zijn persoonlijkheid is intrigerend en ik twijfel steeds of ik hem haat of dat ik hem geweldig vind. Daarnaast heb ik met Bélor en zijn gezin een band opgebouwd. Ze sleepten me mee hun verhaallijn in en lieten me helemaal met ze mee leven. Verder zit er een gave draak in die op een hele originele manier jaagt, complimenten.

Lorelekkerland

Drakenhart is zeker geen luilekkerland voor de lezer. Je kunt je geluk op als je gek bent op lore, maar voor mij was het een beetje teveel van het goede. De hoeveelheid lore, personages en fantasytermen zijn behoorlijk verwarrend af en toe. De fantasynamen van de personages bleven ook niet altijd bij me hangen. Verder zit er behoorlijk was exposition in Drakenhart, onder andere door de grote hoeveelheid aan kleine plottwists die ik eerder al noemde. Dat maakt dat je goed moet blijven opletten tijdens het lezen.

Wat misschien tegenstrijdig klinkt, is dat er voor mij te veel herhaling in het verhaal zal. Dat lag voornamelijk aan het woordgebruik waar ik liever wat meer variatie in had gezien en het feit dat Durégo vooral in het begin overdreven naïef was. Het is jammer dat dat niet wat beter is opgebouwd. Waarom loopt hij met open ogen in een valstrik? En wat geeft hem precies het vertrouwen dat het allemaal wel goed komt? Het staat dus los van het feit dat ik de lore en termen/namen makkelijk vergeet.

Wat juist wel luilekkerland was, is het middenstuk van Drakenhart. Dat was namelijk nogal traag, omdat ik niet het gevoel had dat er iets werd opgebouwd. Er zit een spannend gevecht in, maar voor de rest was het voornamelijk dialoog (exposition) en gedachtegangen. Misschien komt dat omdat ik behoefte heb aan een plotdriven verhaal en dit wat meer als een characterdriven verhaal voelt.

Ik wou dat Drakenhart meer impact had

Dat dit boek voor mij te veel lore bevatte en te weinig plotdriven was, is voornamelijk een kwestie van smaak. Wat ik daarentegen het grootste minpunt aan Drakenhart vond, is het feit dat ik de impact van een aantal elementen miste. Dat is misschien een wat meer objectieve zwakte aan dit boek. Ik had bijvoorbeeld graag een betere band met Igur opgebouwd en wat meer waarde aan het zwaard van Fuegor gehecht. Daarnaast lijkt het alsof het feit dat miniplotwendingen elkaar in hoog tempo opvolgen, ervoor zorgt dat ze hun waarde deels verliezen.

Bereid je voor op een fantastische cliffhanger

Wat voor mij precies genoeg impact had, was de plottwist aan het einde. Die had ik zien aankomen, omdat dit het hele verhaal al ontzettend goed is opgebouwd. Daarom vind ik het ook geen zonde dat het wat voorspelbaar was. Ik leefde er naartoe. Het stoorde me ook niet per se dat Durégo lang in ontkenning was, want dat past heel goed bij zijn persoonlijkheid. Helemaal aan het einde blijf ik me constant afvragen: wiens kant gaat Durégo kiezen? Nu ik het boek uit heb, durf ik het oprecht nog steeds niet te zeggen. Ik heb geen idee wat er allemaal zou kunnen gebeuren in boek 2 (Drakenglas), maar ik MOET weten welke keuze Durégo maakt!

Conclusie: waarom Drakenhart niet je basic drakenrijderboek is

De cultuur van de drekar, de band tussen rijder en draak, het dilemma van de hoofdpersoon en de interessante personages maken Drakenhart verfrissend. Ondanks dat dit boek voor mij iets te veel characterdriven was, maakte de schrijfstijl, spannende vechtscènes en meeslepende verhaallijnen dat goed. Het enige dat ik nog niet helemaal begrijp, is de band tussen Durégo en Róbin, maar ja, spoilers haha. Benieuwd of daar meer over wordt weggegeven in Drakenglas!

Drakenhart

Verfrissende fantasy

3.65

Plot

3.5/5

Personages

4.8/5

Schrijfstijl

3.5/5

Drakeninsteek

4.0/5

Avontuur

2.5/5

Goed

• Spannende gevecthscènes
• De cultuur van de drekar
• Interessante personages
• Het dilemma van de hoofdpersoon
• De band tussen rijder en draak

Niet zo

• Traag midden
• Voorspelbaar einde
• Kan spannender
• Kan avontuurlijker