Doorgang is een wonderlijk boek over een magische tuin, maar dan niet. Dit boek werd me aangeraden vanwege het fantasytintje, maar het bleek al snel een spookverhaal te zijn. Perfect voor als je je per ongeluk in horrortober wil wentelen! Enthousiast begon ik met hoofdstuk één vlak voor het slapen gaan. Dat had ik beter niet kunnen doen…
Waar gaat Doorgang over?
Het geheimzinnige huis waar het in Doorgang om draait, bestaat maar eens in de negen jaar. En elke keer verdwijnen er bezoekers en met hen de toegang tot het huis. Vijf keer voert Mitchell je mee en vijf keer trap je weer in zijn verleidelijke en bonte mix van horror, fantasie en werkelijkheid, ironie en bovennatuurlijke streken. Doorgang zit zo slim in elkaar en is zo verrassend geloofwaardig dat je je er alleen maar aan kunt overgeven. Een hedendaags, realistisch spookverhaal dat je in een keer uitleest.
Waarom is dit spookverhaal zo eng?
In hoofdstuk één kijk je met een jongetje mee dat op het autismespectrum zit. Hij komt zo levensecht over, dat je meteen geïntrigeerd bent. Samen met hem ontdek je een magische tuin en ontmoet je de bewoners van het huis dat daarbij hoort. Ze zijn gastvrij en net een tikkeltje vreemd. Het jongetje wordt in alle wonderlijkheid meegesleept en raakt verwikkeld in zijn eigen fantasie. De sfeer is ondertussen al een stuk creepier en spannender. De schilderijen met enge afbeeldingen erop, waren voor mij het kantelpunt. Toen besefte ik: oké, dit is niet zomaar een gezellig fantasyboek. Wat zich daarna afspeelde, dwong me verder te lezen tot een iets minder gruwelijke scène, omdat ik toch rustig in slaap wilde vallen haha. Kortom: de sfeer en spanning worden geleidelijk aan opgebouwd en voor je het weet, ben je in de val gelopen en is er geen ontsnappen meer mogelijk.
Wat is er geweldig aan de schrijfstijl van David Mitchell?
De auteur van Doorgang heeft een prettige schrijfstijl. Ondanks dat je in het eerste hoofdstuk meteen met een personage meeleest die waarschijnlijk een andere gedachtegang volgt dan de jouwe, word je moeiteloos het verhaal in gesleurd. Je valt midden in de zoektocht naar ‘het poortje’ en hebt eigenlijk niet zoveel context nodig. Het verhaal gebeurt gewoon en dat is prima.
Ieniemienie spoiler: in hoofdstuk twee lees je met een ander personage mee. Na twee zinnen heb je al door dat deze een totaal ander karakter heeft en dat is heel tof. Alle personages zijn zo onderscheidend en er zit ook nog wat diversiteit in. Vaak zijn personages pas écht goed te onderscheiden als het allemaal stereotypes zijn, maar dat valt in Doorgang wel mee.
Daarnaast kan ik waarderen dat ik dit verhaal onvoorspelbaar vond, maar dat kan ook komen omdat ik niet wist dat ik een spookverhaal zou gaan lezen haha. Aan de andere kant: op een gegeven moment weet je als lezer wel wat er gaat komen. Toch zorgt David Mitchell ervoor dat je op het puntje van je stoel zit terwijl nieuwe personages zich in ijzingwekkende situaties begeven. Je leeft echt met ze mee, root voor ze en zou het liefst naar ze willen schreeuwen! Constant vraag je je af: is dit de uitverkorene die de cirkel doorbreekt?
Waarom is Doorgang toch geen homerun?
Tot nu toe klinkt deze review waarschijnlijk lyrisch, maar ik kan helaas niet alleen maar complimenten geven. Het eerste hoofdstuk was voor mij zeker 4,5 ster waard (alleen de schaduwhond vond ik een beetje random) en hoofdstuk twee en drie zijn ook wel tof, maar daarna verandert de schrijfstijl. Er volgt zó veel exposition. Wat is er met ‘show, don’t tell’ gebeurd? Blijkbaar is er heel veel uitleg en achtergrondverhaal nodig om het verhaal logisch te maken en dat is enorm zonde. Het is allemaal wel interessant, maar ik had het graag beleefd in plaats van aangehoord.
Vooral in die exposition, maar ook al eerder in het verhaal, komen er behoorlijk veel termen en namen op je af. Wie is nou wie en wat zijn banjax en een bede? Dat had voor mij ook wel wat minder gekund of misschien met een andere opbouw. Het is tof dat je merkt dat er meer achter het verhaal zit dan je als lezer weet en dat je alle puzzelstukjes zelf aan elkaar moet leggen, maar ik vond het een beetje much. Doorgang is wat dat betreft wel echt hard werken.
Nog een laatste puntje waar ik persoonlijk vaak moeite mee heb: ik vond het verwarrend dat het me niet altijd duidelijk was wat echt was en wat er in een illusie plaatsvond. Visioenen en droombeelden doen het meestal niet voor mij en dat gaat voor Doorgang eigenlijk ook op. Aan de andere kant kan ik wel inzien dat dit concept zijn charme heeft. Dat maakt me wel nieuwsgierig en daardoor overweeg ik het boek opnieuw te lezen. (Alle exposition draagt daar ook aan bij trouwens, omdat ik benieuwd ben of ik dingen gemist heb in de eerdere hoofdstukken.)
Conclusie: Doorgang is rennen en stilstaan
Het is een spookverhaal dat eng en smerig is, maar het is niet zo gruwelijk dat je er een week van wakker ligt. Ik als horrorhater kon dit prima hebben. Je kunt door het begin van dit verhaal heen sprinten, maar halverwege kruip je met een slakkengang door de achtergrondverhalen heen. Het was zeker interessant om te lezen, maar niet alles was rozengeur en maneschijn. Bereid je voor om door allerlei zweverige termen en exposition heen te ploegen…
Doorgang
Creepy en verwarrend
