Als je de cover van The Beholders ziet in combinatie met de flaptekst, wauw! Dat klinkt mysterieus en interessant, en ook een beetje spooky. Ik ging er meteen vanuit dat “het grote mysterie” over een moord of twee zou gaan. Dat past precies in mijn straatje. Ik begon enthousiast, maar halverwege liet dit boek toch een nare smaak achter. Waarom precies lees je in deze blog.
Wij ontvingen een exemplaar van The Beholders in ruil voor onze eerlijke mening.
Waar gaat The Beholders over?
Some houses are haunted by the living
June, 1878. The body of a boy is pulled from the depths of the River Thames, suspected to be the beloved missing child of the widely admired Liberal MP Ralph Gethin. Four months earlier. Harriet is a young maid newly employed at Finton Hall. Fleeing the drudgery of an unwanted engagement in the small village where she grew up, Harriet is entranced by the grand country hall; she is entranced too by her glamorous mistress Clara Gethin, whose unearthly singing voice floats through the house. But Clara, though captivating, is erratic. The master of the house is a much-lauded politician, but he is strangely absent. And some of their beautiful belongings seem to tell terrible stories. Unable to ignore her growing unease, Harriet sets out to discover their secrets. When she uncovers a shocking truth, a chain of events is set in motion that could cost Harriet everything, even her freedom…
Belangrijk om te weten: er zit geen fantasy in dit boek. Ondanks dat het misschien voelt alsof er iets occults gaat plaatsvinden, is dat niet zo. Geen spoken, helaas pindakaas.
Geschreven in een dagboekformat
The Beholders is geschreven alsof het een dagboek is en daar moest ik heel erg aan wennen. Vooral in het begin leest het statisch. Richting het midden wordt het verhaal spannender en leest het gelukkig prima weg. Dan wordt het verhaal helaas wat traag en saai en frustreert het format juist wel weer. Niemand wil de hoofdpersoon meer vertellen over het mysterie rondom het huis en dat is soms best irritant. Het doet denken aan Rick Riordan die personages bewust informatie laat achterhouden om drama te forceren. Zelfs als het niet per se logisch is dat informatie niet wordt gedeeld.
Pas toen ik The Beholders uit had snapte ik waarom het dagboekformat zo goed paste bij het verhaal. En waarom het belangrijk was om informatie te verzwijgen voor de hoofdpersoon (en voor de lezer). Het format is een puzzelstukje in een groter geheel in plaats van een gimmick. Soms leest het onprettig, maar het draagt daadwerkelijk bij aan het plot.
Trigger warning?
(expres vaag omschreven om spoilers te vermijden)
Ondanks dat er niet écht heel gruwelijke dingen te lezen zijn in The Beholders, worden er wel behoorlijk nare dingen geïmpliceerd. Er zitten bijvoorbeeld wat ongewenste intimiteiten in die zo zachtaardig mogelijk worden omschreven. Alsnog werd ik er helemaal naar van. De scène die zich afspeelt in de bibliotheek van the master heeft dit boek voor me verpest. Als ik had geweten dat zo’n scène erin zou zitten, had ik het boek niet gelezen. Ik twijfel dus of er iets van een trigger warning nodig is, ondanks dat dingen niet expliciet worden beschreven. Aan de wat gevoeligere lezers onder ons kan ik in ieder geval vertellen dat The Beholders niet voor jou is.
Personages en diversiteit
Er zitten veel te veel personages in dit boek, soms ook met namen die op elkaar lijken. Gelukkig zit er wel wat diversiteit in, passend bij het tijdsbeeld: wat mensen met verschillende achtergronden en zelfs een personage met een fysieke beperking die haar niet tegenhoudt. Qua queerness vind ik het lastig om te zeggen. Ik vond het tof dat er een personage in zit die biseksueel lijkt te zijn en ik ga graag uit van het beste in mensen, maar onderstaande reactie van Olivia op Goodreads maakt me toch aan het twijfelen…
I hated the terrible attempt at queer representation – a male character was courting a woman but at the same time secretly hooked up with various men. It was stated in the book that he did love her, but his dalliances fulfilled a different need, which could mean one of three things: a) that he was bisexual, playing into the false and harmful stereotype that all bi people are cheaters; b) that he was gay and loved her platonically, but if this were true he could’ve just said so in the book; or c) that he was heteroromantic and homosexual, but again this could’ve easily been explained in the book, so my assumption was that the author was trying to write a bisexual character from an extremely biphobic point of view.
Zelf interpreteerde ik de titel The Beholders als een beschrijving van de inwoners van huize Gethin, omdat ze toekijken en niet ingrijpen, terwijl er gruwelijke dingen gebeuren. Ik heb op Goodreads reviews gezien van mensen die de titel helemaal niet begrepen, dus ik ben ook wel benieuwd of andere mensen hier andere meningen over hebben. Laat vooral een reactie achter!
Toch is The Beholders een aanrader
Dit boek is zeker een aanrader voor mystery fans die wel tegen een stootje kunnen. Het verhaal zit ontzettend goed in elkaar, al had het zeker wat korter of sneller gekund. Het plot lijkt hier en daar overbodig complex, maar uiteindelijk komt alles mooi samen. Persoonlijk had ik gehoopt dat er tenminste één extra moord in zou zitten, maar ja. Je kan niet altijd zes gooien. Ik ga ‘m dus zeker niet opnieuw lezen, maar ik kan het zeker begrijpen als anderen dat wel doen.
The Beholders
Langzaam en gruwelijk
Goed
- Sfeervol
- Diversiteit
- Origneel
- Verrassend
- Meeslepend
Niet zo
- Traag / saai in het midden
- (Geïmpliceerde) narigheid
- Veel personages
