Deze review is een schaamteloze spoiler voor de Netflixserie Squid Game. Er gebeuren zoveel bijzondere dingen, dat het echt zonde is om vaag te zijn. Heb je deze serie nog niet gebinged? Dan kun je drie alinea’s veilig lezen: ‘waar gaat het over’, de alinea waarin ik wat leuke dingen benoem waar je op kunt letten tijdens het kijken en de conclusie waarin ik uitleg waarom deze serie zo kneitergoed is. Je bent gewaarschuwd…
Veilig: waar gaat Squid Game over?
Seong Gi-hun is een gokverslaafde met enorme schulden. Hij heeft drastisch geld nodig en zal alles doen om dat voor elkaar te krijgen. Wanneer hij een unieke kans krijgt om ‘spelletjes’ te spelen en daar geld mee te verdienen, neemt hij dat aanbod twijfelend aan. Samen met 456 andere mensen die allemaal hun eigen reden hebben om mee te doen aan Squid Game, strijden ze om een enorme prijs. Het enige dat ze daarvoor hoeven te doen, is een paar kinderspelletjes spelen.
Disclaimer 1: overal ligt bloed en dooie mensen. Als je snel misselijk wordt, niet doen. Ik kan niet tegen horror, maar deze serie zit zo goed in elkaar, dat het zeker de moeite waard is.
Veilig: voor de oplettende kijker…
- Wie gaat er off-screen dood en wie niet…?
- Wie heeft een backstory en wie niet?
- Hou het loszittende knoopje in de gaten.
- Wie spreekt welke taal met welk accent?
- Er verschijnen in de slaapruimte tekeningen op de muren.
- Op een gegeven moment moet er in teams gespeeld gaan worden. Waarom zouden ze dat doen?
- Vergelijk Gi-huns outfit iedere aflevering even met dat van de rest (symboliek?).
- Die Sang-Woo moet je in de gaten houden.
- Waar komen al die winnende strategieën toch vandaan?
Een feest voor psychologieliefhebbers
Disclaimer 2: ik vond de verhaallijn rondom de politieagent die Squid Game infiltreert niet heel interessant, dus ik zal hem weinig tot niet benoemen. Okee, zijn broer is Front Man, big whoop? Ik heb totaal geen band met de agent, zijn broer of Front Man opgebouwd, dus de reveal deed helemaal niets met me. Geldt trouwens ook voor de dokter, meh.
Ondanks dat de serie vrij traag op gang komt, omdat we eerst Gi-hun z’n hele levensverhaal meekrijgen, is de eerste aflevering al grimmig. Tijdens het spel kom Gi-hun zijn oud-klasgenoot Sang-woo tegen, die een succesvolle zakenman hoort te zijn. Door met hem en wat andere spelers te praten, komt Gi-hun erachter dat iedereen het hier minstens zo slecht heeft als hij. Iedereen heeft zich vrijwillig opgegeven om Red Light, Green Light (Annemaria Koekkoek volgens mij) te spelen, totdat daar dodelijke consequenties aan zitten. Omdat iedereen zijn handtekening gezet heeft onder een document waarin ze beloven niet met het spel te stoppen wanneer het begonnen is, kunnen ze er niet onderuit. Ze moeten meespelen en winnen als ze willen blijven leven. Hoe slim is dat als organisator? Je bent totaal niet aansprakelijk!
Na het eerste spel worden de spelers eraan herinnerd dat ze uit Squid Game kunnen stappen, wanneer de meerderheid dat wil. Dan vindt er een publieke stemming plaats. Groepsdruk, check! Ook weer zo’n psychologisch slimmigheidje. Laat er nou precies één iemand de beslissende stem hebben. Dan voel je de druk wel! De oudste speler kiest ervoor om te stoppen, dus iedereen mag weer naar huis. Wanneer de wanhopige mensen terug in hun leven worden geworpen, beseffen er veel dat ze eigenlijk geen andere keuze hebben dan terug te gaan naar Squid Game om te proberen het geld te winnen. Of ze op de straat sterven of in het spel, maakt ze niet zoveel meer uit. Veel spelers keren dus vrijwillig terug om het tweede spel te spelen. Vrijwillig! Deze serie is er heel goed in om uiteen te zetten hoe je wanhopige mensen tot van alles kunt bewegen, fantastisch.
Squid Game is alles behalve voorspelbaar
Squid Game gaat van groepsspellen, naar teams naar duo’s. Natuurlijk gaat iedereen er vanuit dat ze mét hun teamgenoot het volgende spel gaan trotseren, maar niets blijkt minder waar. Natúúrlijk moeten ze tijdens het knikkeren ineens tegen hun teamgenoot spelen. Iedereen heeft zijn beste maatje (of zelfs partner) uitgekozen en beseft dat maar één van de twee zal overleven… Gru-we-lijk. Sang-woo manipuleert zijn teamgenoot aan alle kanten en brak mijn hart door Ali zijn dood in te werken. Gi-hun moet zijn beste vriend in het spel, de oude man, verslaan. Deze aflevering maakte me zó emotioneel!
Wanneer de spelers over glas moeten hinkelen, sloeg bij mij de frustratie toe. Er zijn geen vaardigheden die je kunt toepassen (bijna niet dan), dus dit spel win je alleen met geluk… Er zit wel weer een heel interessant psychologisch concept in. De eerste speler die aan de beurt is, heeft geen idee welke stukken glas zijn gewicht kunnen houden. De laatste speler weet dat als het goed is van alle stukken glas, maar er is ook een timer. Als iedereen treuzelt, haalt de laatste speler het niet. Bij de volgorde komt helaas geen strategie kijken, omdat iedere speler dat moest kiezen voordat ze wisten wat ze gingen spelen. Dat heeft op zich ook zijn zenuwslopende charme. En dan nu de psychologie: ga je de rest van de groep ophouden in de hoop dat mensen achter je ongeduldig worden en voor je gaan? Durf je het risico aan dat ze je optillen en op de volgende glasplaat gooien? Of riskeer je jouw eigen leven en waag je de sprong? Echt top dit. Onze favoriete spelers worden daarnaast steeds killer, shockerend gruwelijk.
De finale van Squid Game
Tot nu toe waren de spoilers nog redelijk mild, maar hier gaan we. Ja ik zag het aankomen dat Gi-hun, Sang-woo en Sae-byeok de finale spelen, maar dat maakt het niet minder heftig! Na een chic avondmaal krijgen ze allemaal een scherp mes om de nacht te overleven en dat is niet eens het laatste spel! WAT?! Ik knapte heel erg af op het feit dat Sae-byeok dodelijk gewond is geraakt door een nutteloze en ongeprovoceerde glasexplosie, maar het geeft wel weer een mooi dilemma. Gi-hun wil het spel daardoor stoppen, zodat ze alledrie geen geld krijgen en Sae-byeok misschien nog op tijd naar een dokter kan. Daar steekt Sang-woo letterlijk een stokje (mesje) voor. Ademloos zat ik te kijken toen Sae-byeoks lijkkist binnenkwam.
En dan gaan ze eindelijk Squid Game spelen. Natuurlijk is dat de finale. Gi-hun en Sang-woo verliezen het hele spel uit het oog en proberen elkaar te vermoorden. Dat is helaas een stuk minder leuk en spannend om naar te kijken, maar het geeft zó goed aan wat zo’n omgeving met je doet. Je hele manier van denken en naar de wereld kijken is anders geworden. En dan heb ik het nog niet eens over al het trauma van de gruwelijkheden die je gezien hebt… Waarom Gi-hun na het winnen van het spel dan zijn haar verft, snap ik weer net niet. Zelfs nadat Sang-woo zichzelf heeft opgeofferd zodat iemand het geld nog zou krijgen (Gi-hun wilde wéér stoppen), heeft hij zichzelf niet geredeemed in mijn ogen. Hij heeft mensen te vaak genaaid en gemanipuleerd om nog terug te komen. Aan de andere kant, zonder hem had Gi-hun nooit kunnen winnen. Wat vind jij? Is Sang-woo eigenlijk een held omdat hij al het vuile werk heeft opgeknapt?
En dan ggunba die een dubbelleven blijkt te leiden en gewoon mee wilde doen voor nostalgie… Het is een understatement als ik zeg dat ik boos was. Het aller-allerlaatste spel om de goedheid van de mensheid brak mijn hart bijna.
Veilige conclusie: Squid Game is ongeëvenaard
Ondanks de geweldige psychologische concepten en plotwendingen, moet ik natuurlijk ook even klagen. Eén: het is traag en overdreven bloederig. Twee: als je gevoelig bent voor stereotypering en overdreven veel gescheld, is Squid Game niet de serie voor jou. De enige vorm van diversiteit in de serie, is een misselijkmakend onderdanige man uit Pakistan, die als dom en zwak wordt neergezet. De vrouwelijke personages zijn ook niet heel charmant (luid en overdreven emotioneel of juist kil en afstandelijk of bemoeiend en overbezorgd). Ook interessant: het viel me op dat alleen de slechteriken Engels/Amerikaans praten. Toeval…?
Zonde om niet te noemen: de muziekjes in Squid Game zijn zo weird, creepy, catchy en sfeervol. Het is echt geweldig. Ik liep er dagen mee in mijn hoofd en het past zó goed bij het verhaal. De vreemde pakken en kleurrijke ruimtes zijn ook prachtig en staan mooi in contrast met de duistere gruwelijkheden die er plaatsvinden. Top gedaan. Dat plus alle positieve dingen die ik hierboven benoemd heb, maakt deze serie voor mij tot een enorm succes. Zelfs nu ik alle wendingen al weet, denk ik dat ik het nog wel een keer opnieuw ga kijken.
Squid Game
Gruwelijk en ongekend
