Een Italiaanse film op Netflix is niet ongebruikelijk, maar wellicht minder interessant dan al die Engelse en Amerikaanse films die erop staan. Toch trok The Tearsmith de aandacht, mede doordat het een verfilming is van een populair boek met ruim 40.000 ratings op GoodReads. Scoort de filmversie net zo goed?
Waar komt The Tearsmith vandaan?
Erin Doom is het pseudoniem van een Italiaanse auteur. Ze startte haar carrière met het schrijven van korte verhalen op Wattpad, waar ze een behoorlijke fanbase had. Haar talent werd opgepikt door een Italiaanse uitgeverij wat tot haar debuut roman ‘Fabbricante di lacrime’ leidde, vertaald: De Tranenmaker/The Tearsmith.
Waar gaat The Tearsmith over?
Binnen de muren van Grave, het weeshuis waar Nica opgroeide, werden altijd al verhalen verteld bij het kaarslicht. De bekendste was die van de tranenmaker, een mysterieus figuur, de veroorzaker van alle angsten die mensen voelen. Op haar zeventiende wordt Nica’s droom werkelijkheid wanneer Mr. en Mrs. Milligan haar adopteren. Maar ze is niet de enige. Rigel, een rusteloze, mysterieuze wees, wordt ook uit Grave weggehaald. En hij is de laatste persoon die Nica als adoptiebroer zou wensen. Rigel is intelligent, speelt betoverend piano en is onvoorstelbaar knap, maar heeft een donkere, onaangename kant. Hoewel Nica en Rigel een verleden delen vol verdriet en gebrek aan liefde, is het onmogelijk om samen te wonen. Maar Nica heeft er alles voor over om haar droom te beschermen.
Duistere maar mooie sfeer
Vanaf de eerste beelden van de film is duidelijk dat er sprake is van een behoorlijk duistere sfeer. Zowel letterlijk als figuurlijk. Na het ongeluk dat Nica op achtjarige leeftijd meemaakte, belandt ze in een weeshuis waar strenge regels worden gehandhaafd. Dit reflecteert zich in de beelden die ermee gepaard gaan; regen, gedimde kleuren, donkere ruimtes. Ondanks dat hebben de makers van The Tearsmith het wel op een goede manier neergezet. Het heeft iets intens en iets moois dat je op de een of andere manier weet te raken.
Sterke visuals
De visuals in de film spelen hier ook goed op in. De symmetrische beelden die voorbijkomen zijn niet onaangenaam om naar te kijken en worden afgewisseld met perspectieven uit verschillende hoeken. Soms draait de camera waardoor het perspectief verschuift en er een ongrijpbare scène ontstaat. Dit past goed bij de verhaallijn over de rol van sprookjes, hun slechteriken, in dit geval de zogenaamde Tranenmaker.
Acteerwerk en matige verhaallijn
Voor iemand die nog geen Italiaanse films heeft gekeken, zitten er geen bekende acteurs in The Tearsmith. Het acteerwerk voelt zeker in het begin een beetje gekunsteld aan. De kinderen in het weeshuis hebben hun miserie, angst en verlangen wel goed weergeven, maar naarmate Nica en Rigel met meer personen in aanraking komen, voelen de scènes toch wel behoorlijk gespeeld aan.
De aantrekkingskracht tussen Nica en Rigel is wel voelbaar, mede dankzij alle duistere ‘smoldering’ blikken van Rigel (Simone Baldasseroni). Wat volgt is een verhaal waarin aantrekkingskracht en elkaar afstoten herhaaldelijk terugkomen. De secundaire personages hebben verder niet heel veel diepgang. Zeker in vergelijking met het boek mist de film op meerdere vlakken diepgang en het duistere toch sprookjesachtige wat Erin Doom zo mooi heeft beschreven.
Italiaans of Engels?
Hoewel het een Italiaanse film is, is er op Netflix de optie om The Tearsmith Engels gesproken te bekijken. Omdat ik nauwelijks een woord Italiaans spreek, heb ik hem dus op Engels gezet en ik moet zeggen, de stemmen waren best goed afgestemd op wat er zich precies afspeelt. Het scheelt ook dat Nica’s personage ook dingen tussendoor vertelt. Hierdoor merk je minder dat er sprake is van een voice-over. Mocht je hier nou echt allergisch voor zijn, er is gewoon Nederlandse of Engelse ondertiteling beschikbaar.
Het boek of de film?
Als iemand die eerst het boek heeft gelezen en daarna de film heeft gekeken, moet ik zeggen dat in dit geval het boek toch wel sterker is. Het bevat meer diepgang, de verhalen en sprookjes waarmee ze zijn opgegroeid zoals het verhaal van de Tranenmaker spelen een grotere rol en zijn uiteindelijk ook beter te herleiden naar het verhaal van Nica en Rigel. Wel was het interessant en mooi om bepaalde passages uit het boek op het scherm tot leven te zien komen, daar heb ik toch wel van genoten.
Conclusie
The Tearsmith laat op sommige gebieden wat te wensen over, maar de visuals en de sfeer worden wel goed weergegeven. Het is geen must watch voor de lezers van het boek, maar het is wel mooi om bepaalde passages uit het boek tot leven te zien komen.