Stille duisternis wekte bij mij verkeerde verwachtingen op. Achteraf kwam ik er pas achter dat het een contemporary boek is, terwijl ik juist fantasy verwachtte op basis van de titel, flaptekst en cover. Ik dacht dat het zou lijken op Under the Dome of Gone, maar dat was niet het geval helaas. Pas in hoofdstuk 31 begon Stille duisternis echt iets van fantasy weg te hebben, maar dan heb je het boek dus al bijna uit. Het bleek dat ik totaal niet in de doelgroep zat. Ik ben volgens mij te oud, de schrijfstijl ligt me niet en er zat veel te weinig fantasy in voor mijn smaak.

Waar gaat Stille duisternis over?

Een mysterieus wolkendek verschijnt aan de hemel en hult de wereld in duisternis. De mensen in Vera’s omgeving beginnen zich anders te gedragen. Nog even kan Vera genieten van dat wat ze het liefste doet: schilderen, het liefst bloemen. Maar die verwelken en de kleuren verdwijnen. En buiten dreigt gevaar. De veranderingen in Vera’s familie en vriendengroep eisen al haar aandacht op. Thuis lopen de dingen uit de hand, de wanhoop komt steeds dichterbij. En dan verschijnt de schim. Is er nog een weg terug naar het licht?

Waarom viel Stille duisternis me tegen?

Dit debuut behandelt tienerdrama die ik als fantasyliefhebber niet interessant vond. Daarnaast was dat drama behoorlijk gehaast en werden er veel verschillende (heftige) problemen aangekaart die daardoor niet de ruimte kregen om goed uitgewerkt te worden. Stille duisternis moet je al helemaal niet lezen als je net Educated van Tara Westover gelezen hebt. Daar wordt heel diep (en goed) ingegaan op de problematiek in een huishouden dat gerund wordt door iemand met waanbeelden. Drie keer raden welk boek ik net achter de kiezen heb… Ook kon ik geen likeable personage vinden. Stille duisternis was voor mij dus helaas geen homerun.

Concept: het draait eigenlijk helemaal niet om de ‘stille duisternis’

Ik had naar aanleiding van de flaptekst verwacht dat de kleur daadwerkelijk uit de wereld zou verdwijnen wanneer het donker werd. Dat is niet zo. Het is meer een metafoor gerelateerd aan Vera’s emoties, wat dus verkeerde verwachtingen opwekt (vooral bij een fantasyliefhebber zoals ik). Dat was voor mij echt een dealbreaker.

Te weinig likeable personages, te veel problematiek

De hoofdpersoon is onzeker en onderdanig, en daar erger ik me snel aan. Haar beste vriendin is manipulatief en asociaal, alle ouders zijn naar en de rest van de karakters hebben geen blijvende indruk achtergelaten. Tijdens het lezen van de eerste paar hoofdstukken dacht ik al ‘dat belooft niet veel goeds’.

Daarnaast is de boodschap van Stille duisternis me nog steeds niet helemaal duidelijk. Ik hield er in ieder geval een beetje een nare nasmaak aan over. De ontwikkeling van de hoofdpersoon lijkt uiteindelijk namelijk te draaien om het verkrijgen van likes op Instagram en ze adviseert haar beste vriendin om terug naar haar ex gaat die haar geslagen heeft. Daar sta ik niet achter. En hoe zit het met de persoon die zelfmoord pleegt? Wat is diens ontwikkeling? Daar gaat het verhaal verder niet op in en dat voelt heel vreemd. Hetzelfde geldt trouwens voor de persoon met een eetstoornis. Kortom: wat persoonlijke ontwikkeling betreft, voelt Stille duisternis onaf.

Schrijfstijl: less is more

Misschien ligt het aan mij, misschien ligt het aan het feit dat Stille duisternis een debuut is, maar de schrijfstijl had in mijn ogen naar een hoger niveau getild kunnen worden. Er zat behoorlijk wat herhaling in en het verhaal bevatte veel overbodige woorden/zinnen. Dat maakte het soms kinderachtiger dan had gehoeven. Verder had het ‘show don’t tell’-principe vaker toegepast kunnen worden en ‘less is more’. Veel vulwoorden en beschrijvende zinnen hadden geschrapt kunnen worden, waardoor het verhaal voor mij persoonlijk waarschijnlijk vlotter had gelezen.

Het plot van Stille duisternis is bijzaak?

Alleen Vera’s vader leek daadwerkelijk te reageren op het feit dat de wereld zou vergaan. Veel personages namen hem daarvoor al niet serieus, waardoor het leek alsof er eigenlijk niets aan de hand was. Daarnaast had de duisternis nauwelijks impact op het dagelijkse leven. Ik had liever minder sensationele tienerdrama gelezen en meer opbouw naar dat de wereld zou kunnen vergaan. Het klonk eerder alsof het gewoon winter aan het worden was en Vera’s vader weer paranoïde was.

Daarnaast wordt het hele plot van de ‘stille duisternis’ in Vera’s wereld in één hoofdstuk opgelost. Er zit net te veel fantasy in om de schim en alle andere verschijnselen alleen maar metaforen te laten zijn, maar er zit bij lange na niet genoeg fantasy in om echt een fantasyboek te kunnen zijn. Dat maakt het een beetje een gekke combinatie. Verder heb ik als lezer niet echt het gevoel alsof er iets is opgelost. Vera (of een ander personage trouwens) heeft niet echt iets ‘gedaan’ om de duisternis te laten verdwijnen. Het einde voelde daarom afgeraffeld, gehaast en leeg.

Conclusie: not my cup of tea

Stille duisternis slaat voor mij persoonlijk op diverse vlakken de plank mis. De hoofdstukversieringen zijn echt prachtig, maar de waterige mix tussen contemporary en fantasy van het verhaal vond ik onprettig. Dat las ik ook in andere reviews terug van mensen die ervan uitgingen dat het een contemporary boek was. Stille duisternis lijkt helaas het slechtste van beide werelden te zijn, terwijl er denk ik wel veel potentie in zit voor een ‘normaal’ contemporary boek. Ik ben benieuwd of een meer ‘straightforward’ boek van deze auteur meer in de smaak valt.