Acteur Graham McTavish, bekend van Outlander en The Hobbit, was aanwezig op de afgelopen editie van Dutch Comic Con. Wij mochten met hem spreken en hebben veel opgestoken over zijn carrière, maar ook belangrijke tips op gedaan over acteren.
Wat vind je van de con tot nu toe?
Ik hou van deze con. Net zei ik nog dat ik nooit niet blije mensen zie op conventies. En dit is geen uitzondering. Het is ook heel erg druk. Jij zei net ook dat iedereen zichzelf kan zijn hier. Dat is een wonderlijk en zeldzaam iets deze dagen.
Heb je al leuke ervaringen gehad met fans hier?
Om eerlijk te zijn, ze zijn allemaal leuk omdat mensen de tijd en moeite hebben genomen, en soms ook geld hebben betaald, om tijd met je door te brengen. Of het nu een handtekening is of een foto of een anekdote of gewoon iets dat ze met je willen delen of vragen. Het is een nederige ervaring en eentje die ik niet licht opvat. Soms kost het mensen veel moed om te spreken met iemand die ze leuk vinden of die ze bewonderen.
Ik denk dat als ze een acteur ontmoeten in deze situatie, ze de personages en verhalen waarvan ze de acteurs kennen met zich meebrengen. Dat kan soms intimiderend zijn, want ik ben niet mijn personages. Maar ze leven door mij in het leven van de fans. Dus ik neem dat erg serieus.
Heb je zelf acteurs die je inspireren?
Ik heb er veel die ik bewonder. Toen ik opgroeide was er niets zoals dit. Helemaal niets. De kans dat je iemand ontmoette die je leuk vond van televisie of film was vrijwel onmogelijk. Als ik mijn leraar in het dorp zag buiten school dan vroeg ik me al af wat ze daar deden. “Het is mevrouw die-en-die!” Ik kon dat niet geloven.
Ja, ze zeggen wel eens dat je nooit je helden moet ontmoeten.
Vooral als ze vaststaan in het verkeer.
Ja, precies!
Ik keek naar je IMDb pagina en het duurde een half uur voordat ik beneden was, want je hebt veel werk gedaan. Je bent op jonge leeftijd al begonnen.
Ik werd professioneel acteur toen ik 22 was. Dus ik doe het al meer dan 40 jaar.
Waardoor raakte je geïnteresseerd in acteren?
Oh, het was per ongeluk. Ik maakte komedie sketches met mijn beste vriend. We schreven ze en vertrouwden niemand anders om ze uit te voeren. Dus dat deed ik samen met hem. De leraar die drama gaf op mijn school vroeg me of ik mee wilde doen in de schooltoneelstukken en ik zei altijd dat ik geen interesse had. Dat had ik ook echt niet. Ik wilde namelijk schrijver worden. Ik schreef toen al boeken en verhalen. Dat is wat ik wilde zijn.
Op een dag vroeg hij me of ik in een schooltoneelstuk wilde spelen. Het was een stuk genaamd The Rivals door Sheridan. Het was een komedie en iemand was ziek geworden. Ze hadden iemand nodig om diegene te vervangen. Er waren nog drie dagen tot de uitvoering en hij vroeg me of ik het wilde doen. Tot op de dag van vandaag weet ik niet waarom ik ja zei. Ik denk dat ik iemand in de cast leuk vond. Dat moet het zijn geweest. Er was een meisje in de cast en ik dacht dat ik zo indruk op haar kon maken.
Dus ik zei ja. Ik leerde de regels. Het was maar één optreden. Maar de mensen lachten en applaudisseerden. En toen dacht ik, ja, dit vind ik leuk.
Toen verliet ik school en ik was thuis bij mijn moeder. De lokale amateur dramaclub had een kleine brochure in de bus gestopt. Toen werden ze nog geschreven met een typmachine en gekopieerd. Ze zochten naar jonge acteurs. Ik keek ernaar en ik weet nog dat ik in de keuken stond en naar mijn moeder toe draaide en zei: “Denk je dat ik dit moet gaan doen?” En ze keek naar mij en ze zei: “Ja, ik denk dat je dat moet doen.” Dus ik deed het en ik begon en ben nooit meer gestopt.
Ik zag ook dat je veel Shakespeare hebt gedaan. Zoals bijvoorbeeld MacBeth.
Ik heb drie keer in MacBeth gezeten.
Heel dapper, aangezien het vervloekt is.
Ja, dat is het. Het is een van mijn favoriete Shakespeare stukken, het is net zijn actiefilm. Het is zo snel en verschrikkelijke dingen gebeuren. De held gaat dood, nou als je hem een held kunt noemen. Het is tof en dat heb ik gedaan.
Vind je dat acteurs in Shakespeare stukken moeten spelen om het acteren echt te leren?
Het is niet essentieel. Ik denk wel dat alle acteurs op het toneel moeten staan. Dat is erg belangrijk want je leert veel op het podium. Je leert snel te zijn. Op het toneel voel je de reactie van het publiek en die voel je niet in film en televisie. Het enige publiek wat je hebt tijdens het maken van film of televisie zijn de verveelde crewleden die op hun telefoon aan het scrollen zijn. Als je voor een live publiek staat kun je de kleinste veranderingen in hun gevoelens detecteren. Het is net of ze een personage zijn in de kamer.
Wat is het beste advies dat iemand jou ooit heeft gegeven?
Een van de beste adviezen kreeg ik toen ik voor het laatst een toneelstuk deed. Je bent nooit te oud om te leren. Ik speelde een rol. Hij was een erg gewelddadige man. Erg onprettig. En dit is een voorbeeld waarin een pauze echt kan werken. Er was een scène waarin ik geld op kwam eisen bij een man. Ik heb al laten zien in het stuk dat dit een erg gewelddadige persoon is. Ik snijd zijn gezicht open, geef hem een kopstoot en ik schop hem. Het is dus erg.
De man gaat dus van het podium af en het duurt een minuut. Als acteur heb je de neiging om steeds te bewegen. Daar kijken of je verplaatsen in je stoel. Je voelt dat je steeds iets moet doen. De regisseur zei tegen me, doe niets. Blijf helemaal stil. Staar gewoon naar het publiek. Alles wat ik deed was staren. Ik bewoog geen spier en staarde. Het wordt dan extreem intimiderend. De manier waarop hij het beschreef was dat mijn personage een machine was die in rust was. Als iemand de kamer binnenloopt, dan begint de machine weer. Als hij alleen is, dan beweegt hij niet. Dat was hele goede regie.
Wat hij me ook heeft geleerd is dat je niet moet wijzen. Als je wijst, dan maakt het je zwakker. Vooral als je een krachtig personage speelt. Doe dat dus niet. Zeg je tekst. Roep niet, tenzij het echt moet.
Je hebt zowel helden als vijanden gespeeld. Wat is het proces voor jou om je te verplaatsen in moeilijke personages?
Ik zie hen niet als moeilijke personages. Ze zijn allemaal gewoon mensen. Net als iedereen hier zitten ze vol moeilijkheden en het kan zijn dat er iets speelt waar je niet aan wilt denken. Het komt naar boven als je alleen bent. We hebben dus allemaal lagen.
