Vorig jaar spraken we al met Supernatural-acteur Misha Collins, maar we hadden nogal wat technische problemen. Gelukkig besloot Misha om ook dit jaar weer naar Dutch Comic Con te komen, zodat we weer met elkaar konden praten. Het werd een interessant gesprek over The Boys, Trump en het feit dat je geen tweede kansen krijgt.
Sinds ons laatste gesprek is er veel gebeurd. Je bent bijvoorbeeld aangekondigd als onderdeel van The Boys.
Oh, ik dacht dat je ging praten over het feit dat Trump weer verkozen is.
Als je dat wilt.
Nou, het is echt heel erg. Het is in principe de apocalyps, maar het gebeurt in de echte wereld. The Boys, het is interessant dat je die benoemde, maar The Boys is een gelijkenis van een Trump regime. Het geeft commentaar op een Trumpiaanse wereld. Hoe verder de show gaat, hoe meer de slechterik in de serie een soort Trump-achtige Amerikaanse autocraat wordt. Wat dat betreft is het een erg vooruitziende show. Ik denk dat het een goede show is. Niet de Trump show, maar The Boys.
Het was ook weer heel leuk om terug te gaan en met Jared en Jensen en Eric Kripke te spelen. Eric Kripke was op de set toen wij er ook waren, dus we hadden echt een soort reünie. Dat was cool.
Zoals je al benoemde staat The Boys bekend om de scherpe politieke satire en verhaallijnen die de grenzen overgaan. Waren er creatieve uitdagingen of risico’s die dat met zich meebracht die je in eerder rollen niet hebt ervaren?
Nou, ik probeer eigenlijk geen creatieve risico’s te nemen. Het is moeilijk om erover te praten zonder iets te verklappen, maar er zaten een paar dingen in deze aflevering die voor mij echt uniek uitdagend waren. Ik kan je niet vertellen waarom.
Volgende keer.
Volgende keer. Als we elkaar weer zien.
En dat gaat zeker gebeuren.
Wat zeker gaat gebeuren, omdat we nu de strijdbijl begraven hebben. Ik denk dat ik je het dan kan vertellen, wat die uitdaging precies was. Dus maak er even een aantekening van, dan komen we er later op terug.
Maar kun je ons iets meer vertellen over hoe je je hebt voorbereid op de show?
Ik heb me niet voorbereid.
Je liep gewoon de set op?
Nee. Dat is eigenlijk niet waar, maar er gebeurde wel iets grappigs. Jared en ik reden samen naar de set op de eerste draaidag. We filmden op een vrijdag, daarna hadden we het weekend vrij, en daarna zouden we nog een paar dagen filmen in de week erop. Dus we waren onderweg, en volgens het draaischema zouden we die dag alleen wat stuntwerk doen. En we hadden het ook nog even nagevraagd bij de eerste assistent-regisseur: “Hé, doen we echt alleen stunts vandaag? Er staat dat er geen dialoog is. Klopt dat? Doen we echt alleen stunts?”
En de eerste AD zei: “Ja hoor, ik heb het nog gecheckt met de regisseur — alleen stunts.” Dus Jared en ik hadden onze teksten eigenlijk nog niet echt geleerd.
We zaten in de auto en bespraken onze personages. Onze personages hebben interactie met elkaar, dus we bespraken hoe we dat weekend misschien samen zouden gaan zitten om echt te werken aan de nuances in hun relatie, omdat dat goed tot uiting zou kunnen komen op het scherm. Maar toen we op de set aankwamen, zei de regisseur: “Oké allemaal, we gaan de stunts toch niet doen. We gaan vandaag alleen de dialoog opnemen.” En Jared en ik keken elkaar aan met een blik van: “Oh shit.” Heeft iemand een script bij zich? Dus we moesten snel onze teksten leren en ons inlezen, want het was totaal niet wat er op het schema voor die dag stond. Maar het is gelukt!
Wanneer komt het uit?
Ik heb geen idea.
Dan zien we het wel wanneer het komt. Ik wil je niet oud laten voelen, maar je begon je acteercarrière in de late jaren negentig.
In een andere eeuw. Een ander millenium. Fuck.
Wat herinner je je het meest levendig uit die tijd?
Nou, ik herinner me eigenlijk helemaal niets levendig meer, omdat ik zo oud ben. Dat is het probleem.
Sorry dat ik het ter sprake bracht.
Misschien zien we elkaar nu toch niet meer, nu je het zo zegt. Dit helpt allemaal niet.
Maar je ziet er geweldig uit.
We gaan elkaar toch weer zien.
Je ziet er geen dag ouder uit dan 35.
Dank je dat je dat erkent. Wat was de vraag ook alweer? Ik weet het niet meer. Mijn kortetermijngeheugen laat me als eerste in de steek.
Wat herinner je je het meest levendig uit die periode van je leven? En is er een rol of auditie uit die tijd die je een blijvende les heeft geleerd over de industrie of het vak?
Heb ik je ooit mijn Anakin Skywalker verhaal verteld?
Nee
Dit is een lang verhaal. Het gaat een uur duren.
Ik zal er even goed voor gaan zitten.
Dus ik was een jonge acteur. Ik was net naar LA verhuisd. Ik had nauwelijks iets gedaan. Maar mijn agent belde en zei: “Er is een auditie voor je.” Het is voor de rol van Anakin Skywalker. Je hebt een afspraak met de castingdirector. En ik dacht: “Wát? Holy shit.”
Dus ik ging naar de castingdirector. Normaal gesproken krijg je “sides” – dat zijn auditiematerialen. Je leert dan een paar scènes, en dan voer je die uit tijdens de auditie. Zo kijken ze of je bij het personage past.
Maar er waren geen sides. Dus ik dacht: er is vast een supergeheim script dat ze aan niemand willen geven. Maar ik kwam daar aan, en de castingdirector zette gewoon een camera op, zoals jouw camera, ging zitten zoals jij zit, en we praatten gewoon. Ze stelde me vragen over mijn leven. En ik vertelde over hoe ik was opgegroeid.
En ongeveer een maand later belde mijn agent weer en zei: “Ze vonden je tape echt goed. George Lucas wil je ontmoeten op Skywalker Ranch.” En op dat moment waren er nog maar vier mensen in de race voor de rol van Anakin Skywalker. Ik was één van die vier. En ik dacht: “Oh mijn God, dit is geweldig.” Toen zei mijn agent: “Maar Misha, je mag het tegen niemand zeggen.” Want op dat moment was het voorpaginanieuws: Wie wordt de nieuwe Anakin Skywalker? Het ging om de tweede prequel. Welke film dat ook was. Ze hadden al de film gemaakt met de zevenjarige Anakin Skywalker, en dit was de volgende – Attack of the Clones.
Dus je mag het aan niemand vertellen. Ze hielden alles supergeheim. Sterker nog: het jongetje dat oorspronkelijk gecast was als jonge Anakin, had het tegen iemand verteld en werd ontslagen. De jongen die uiteindelijk in de film zat, was hun tweede keus. Dat was om me echt bang te maken.
Dus ik moest naar San Francisco vliegen. En een chauffeur haalde me op en bracht me zo’n anderhalf uur noordwaarts naar Skywalker Ranch. En ik mocht zelfs tegen die chauffeur, die werkt voor Skywalker Ranch, niet vertellen waarom ik daarheen ging. Zelfs dat was geheim. Ze gaven me een verzonnen verhaal dat ik moest zeggen: dat ik naar de geluidsstudio’s ging om wat nasynchronisatie te doen.
Ik kwam daar aan, iets te vroeg, en het leek op een prachtige universiteitscampus. Ik liep wat rond over het terrein, want mijn ontmoeting met George Lucas was nog even later. En ik was dus in het bos, liep wat rond in dat idyllische landschap, met lama’s op de heuvels… En terwijl ik daar liep, stapte ik per ongeluk in een beek. Ik probeerde die over te steken en gleed uit. Dus ik ging naar mijn afspraak met George Lucas met een natte broekspijp vanaf halverwege mijn scheenbeen en een doorweekte schoen.
Ik ontmoette George Lucas, en ik mocht zelfs spelen met de échte lightsaber van Luke Skywalker – die ze daadwerkelijk op de set gebruikt hadden. Het was een super surrealistische ervaring. De castingdirector was er ook, en zij probeerde me aan te moedigen om wat van de verhalen opnieuw te vertellen die ik eerder aan haar had verteld. Maar ik, dom als ik was, dacht: “Ik ga natuurlijk niet dezelfde verhalen twee keer vertellen. Die heb ik haar al verteld.” Maar natuurlijk had zij die verhalen niet doorgegeven; ze wachtte erop dat ík ze weer zou vertellen. Dus de les, je vroeg naar een les, de les was: Je krijgt geen tweede kans. Je moet het de eerste keer goed doen.
Maar er is nog meer aan dit verhaal. Ik had mijn gesprek van een uur met George Lucas gehad en had nog wat tijd over voor mijn vlucht. Dus dezelfde chauffeur bracht me terug naar San Francisco. En ik dacht: ik ga wat tijd doden in de stad. Tijdens de rit had ik mijn mobiele telefoon bij me, en ik wilde mijn beste vriend bellen om te zeggen: “Je gelooft het niet, ik deed net auditie voor Anakin Skywalker.” Maar ik deed het niet, want ik wilde het niet verpesten.
Dus we komen aan in San Francisco, en ik loop een klein pizzatentje binnen. Ik bestel een pizzapunt, en een puisterige tiener achter de balie vraagt: “Wat wil je?” En ik zeg: “Een kaaspizza.” Maar toen zei ik: “Mag ik je iets vertellen? Ik moet het gewoon aan iemand kwijt.”
“Ik was net op Skywalker Ranch, had een ontmoeting met George Lucas, en ik speelde met de echte lightsaber van Luke Skywalker. Is dat niet te gek?” En hij zegt: “Nee joh, dat is geweldig. Mijn nicht is Natalie Portman. Mijn ouders bezitten de lama-boerderij naast Skywalker Ranch. Wat is je naam?”
En ik zeg: “Misha Collins.” Het floepte er gewoon uit. De allerergste persoon aan wie ik dit had kunnen vertellen. Hoe dan ook, dat is mijn verhaal over een auditie waar ik twee lessen uit leerde: Hou je mond. En je krijgt geen tweede kans.
Dat had alles kunnen veranderen.
Ik weet het. Ik had een carrière kunnen hebben,
En nu zit je hier met mij, wat ook heel leuk is natuurlijk. Ik zat op TikTok, en je bent daar echt héél populair. Ik las een reactie op TikTok waarin iemand zei: ‘Ik weet niet of Misha Collins gewoon een geweldige acteur is, of dat hij simpelweg alles wat hij heeft in elke scène gooit.’”
Dus ik vroeg me af: hoe is jouw kijk op acteren veranderd sinds je begintijd? En wat is jouw aanpak bij emotionele scènes? Bijvoorbeeld Castiel’s dood in Supernatural, die voor veel fans erg emotioneel was.
Ik weet niet of ik een echt goed uitgewerkt proces heb. Het varieert nogal. Ik experimenteer met verschillende dingen, probeer van alles, en probeer het voor mezelf interessant te houden. Soms heb ik het gevoel dat iets werkt, en soms voelt het alsof iets totaal niet werkt. En ik heb zéker het gevoel dat ik nog steeds aan het leren ben, terwijl ik doorga. Maar een van de voordelen van – je noemde mijn ‘senior’-status, hoe oud ik ben – is dat ik naarmate ik ouder word, me steeds minder druk maak over wat andere mensen van me vinden. En dat helpt eigenlijk heel erg bij acteren. Want zelfbewustzijn, in elk geval bij mij, leidde tot onzekerheid, en dat leidde ook tot minder vrije, minder spontane acteerprestaties. Dus naarmate ik ouder word, lukt het me iets beter om gewoon dingen te proberen, om fouten te durven maken en om minder streng te zijn voor mezelf. En dat helpt me. Ik denk dat ik daardoor een betere acteur ben geworden dan ik vroeger was.
Ik merkte ook een beetje op dat de meeste personages die je speelt moreel behoorlijk complex zijn. Wat trekt je aan in dat soort rollen?
Nou, het feit dat dát meestal de rollen zijn die ik aangeboden krijg. Ik denk dat mensen mij in het echte leven ook als een moreel dubbelzinnig persoon zien. En dan denken ze: ‘Hij is perfect voor deze rol. Hij is niet volledig slecht, maar hij is duidelijk moreel gecompromitteerd als individu. Dus hij kan dit wel spelen.’
Oké, goed. We hebben nog tijd voor één laatste vraag. Sinds ons vorige interview heb ik gemerkt dat je een behoorlijk gepassioneerde fanbase hebt. Ze volgen je werk over verschillende media heen. Heeft je publiek invloed op je creatieve keuzes? Heb je het gevoel dat je ze moet verrassen met je werk, of juist uitdagen op een bepaalde manier?
Soms maak ik grappen – ze zijn niet altijd goed – maar ik probeer je vraag even serieus te beantwoorden. Want het is voor mij wel interessant om daarover na te denken. Mijn eerste reflex zou zijn: Ik doe het niet voor de fans. Ik doe gewoon wat ik doe. Ik probeer authentiek te zijn, gewoon mezelf te zijn. Maar de waarheid is dat ik wél een soort filter toepas.
Ik zal je een voorbeeld geven over uitgesproken zijn. Soms, in deze Trump-apocalyps waar we in zitten, wil ik gewoon mijn hoofd in mijn handen leggen, alles negeren en niet reageren. Ik wil dan de app van de New York Times van mijn telefoon verwijderen en me gewoon op mijn kinderen richten en niet deelnemen aan die hele realiteit. Maar ik voel ook dat, doordat ik toevallig een groot bereik heb, ik heb het geluk dat ik bijvoorbeeld 5 miljoen volgers op Instagram heb of zo, dat ik een zekere verantwoordelijkheid heb om iets te zeggen.
Soms plaats of deel ik iets omdat ik op dat moment het gevoel heb dat het mijn morele plicht is. Omdat ik nu eenmaal een platform heb. En níets zeggen terwijl je een platform hebt, zou op zichzelf al een corrupte daad zijn. Dus dat is één aspect van het antwoord op die vraag.
Ik denk dat het goed is dat je je uitspreekt.
Het ergste wat kan gebeuren is dat mensen zich terugtrekken, bang worden en stoppen met dingen zeggen. Want dát geeft de autocraten juist echte macht. Maar als genoeg mensen hun stem blijven gebruiken, zullen ze onze macht nooit kunnen afnemen. Het is dus cruciaal dat we als groep niet te bang worden om te spreken.
Ze zeggen in Spider-Man: ‘With great power comes great responsibility.’
In mijn geval is het: ‘Met een vleugje C-klasse beroemdheid komt ook een grote verantwoordelijkheid.’
