De afgelopen jaren is Disney bezig geweest met het opnieuw maken van hun klassiekers. Dit voornamelijk in een live-action variant om de bekende animaties nog realistischer te laten voelen; met wisselend succes. Op het moment dat de studio in 2019 de live-action versie van The Lion King uitbracht, was er vooral kritiek op het feit dat het realisme een stukje emotie wegnam. Desalniettemin was de film een succes en werd er besloten om een prequel uit te brengen. Mufasa: The Lion King is momenteel te zien in de bioscoop. Visueel is de film magisch en indrukwekkend, maar het verhaal mist enige diepgang.

Waar gaat Mufasa over?

Timon en Pumba (Billy Eichner en Seth Rogan) worden door Simba (Donald Glover) naar Pride Rock gebracht om op te passen op zijn dochter Kiara (Blue Ivy Carter). Nala (Beyoncé Knowles) staat namelijk op het punt om te bevallen, en hij moet erbij zijn. Timon en Pumba zijn niet al te enthousiast over hun nieuwe taak, maar gelukkig is daar Rafiki (John Kani) die Kiara het verhaal vertelt van haar grootvader Mufasa (Aaron Pierre) en hoe hij de legendarische leeuwenkoning werd.

Visueel indrukwekkend

Een van de eerste dingen die opvalt aan Mufasa: The Lion King is het feit dat de film er visueel spectaculair uitziet. Op veel momenten voelt het alsof je naar een natuurdocumentaire aan het kijken bent. Dat brengt natuurlijk weer het risico met zich mee dat de emoties van de dieren niet duidelijk naar voren komen, maar de makers zijn daar wel beter in geslaagd dan de eerste keer. Het was met enige regelmaat dat bioscoopgangers in onze zaal geluiden van bewondering lieten horen. Op het visuele aspect kan dus geen kritiek worden gegeven, want dat is zeker in orde.

Qua verhaallijn is het niet zo spectaculair. Heel veel facetten van het verhaal komen ook terug in de eerste film. Natuurlijk zit ook de voor Disney welbekende oudermoord erin. Want wat is het leven zonder een beetje trauma? Natuurlijk zitten er ook heel veel momenten in die terugverwijzen naar de eerste film, wat leuk is voor de fans.

Hoewel het in de basis interessant is om erachter te komen hoe de relatie tussen Mufasa en Scar gebroken werd, is de uitvoering minder. Taka, oftewel Scar voor zijn litteken, was een watje en moest uiteindelijk steeds in de schaduw van zijn stoerdere broer staan. Dat vond hij in eerste instantie prima. Het is pas als Taka verliefd wordt op Sarabi, die liever voor Mufasa kiest, dat hij besluit om zijn broer te verraden. Een typische nice guy dus. Wel gek dat hij spontaan zijn Britse accent verliest als hij evil wordt.

Eigenlijk zijn onze helden de hele film vooral bezig met wegrennen van de outsiders die achter ze aan zitten. Pas aan het einde van de film komt er meer actie. Het voelt alsof de rest van de tijd vooral opvulling is om de speeltijd van de film op te krikken.

Geen memorabele nummers

Een van de meest sterke aspecten van de originele animatie is het feit dat de muzieknummers erg sterk zijn. Nadat je één keer I Just Can’t Wait To Be King hoort, kun je hem al meezingen. Helaas heeft Mufasa geen memorabele muziek. Disney huurde wederom Lin Manuel Miranda in, die toch bekend staat als hitmaker. De muziek is op zich redelijk catchy, maar een dag later zou ik geen nummer meer voor de geest kunnen halen. Vooral het nummer van de slechterik Kiros, vertolkt door Mads Mikkelsen, was een beetje teleurstellend. Als ik op het punt sta vermoord te worden, en mijn moordenaar zingt: Cause I’m gonna be the last thing you see, Before you go, bye-bye, dan kan ik hem niet meer serieus nemen.

Conclusie

Mufasa: The Lion King is geen slechte film. Qua verhaalvertelling valt het natuurlijk in het niet bij de originele Disney animatiefilms, maar dat was ook te verwachten. Visueel is de film erg indrukwekkend en het aantal referenties maken het toch een plezierige film om te kijken. Nu willen we natuurlijk wel een verfilming van The Lion King 2, al is het alleen maar om Kovu te zien.