Je gelooft het niet, maar als de schijtluis auteur van ‘waarom ik horror haat’ is Layers of Fear al de derde horrorgame die ik gespeeld heb. Ik moet toegeven dat ik persoonlijk alleen het eerste level gespeeld heb, maar ik heb de rest braaf meegekeken over Tim’s schouder met het licht uit en zwetende stressvuisten. Benieuwd of naast Bendy and the Ink Machine en Dark Deception ook Layers of Fear slapeloze nachten waard is? Dat lees je hier.
Waar gaat Layers of Fear over?
Zoals er op de officiële PS4 website staat: “duik in het hoofd van een geschifte schilder en ontdek het geheim van zijn krankzinnigheid als je een uitgestrekt en constant veranderend Victoriaans herenhuis verkent.” Dat huis is prachtig weergegeven en op zichzelf al een schoonheid, maar af en toe toch schrikken wanneer je je in de visioenen en waanbeelden van de verwarde schilder begeeft. Kan jij hem het meesterwerk helpen voltooien dat hij al zo lang probeert af te maken?
Dit is wederom een first person horrorgame met een uitgebreide verhaallijn, maar hier zit een psychedelisch element in, dus pas op waar je loopt en kijkt. Iedere keer als je je omdraait, kan de omgeving veranderen en kun je acties en jumpscares triggeren. Je kunt bijvoorbeeld niet uit de ramen kijken, omdat het daar te donker voor is, maar soms zie je schaduwen bewegen tussen de regendruppels… Niet alleen de kamers dansen om je heen, maar ook de schilderijen willen nog wel eens reageren op wat jij doet. En sommige plekken in het huis zijn zo duister, zou je daar wel naar binnen moeten gaan?
“Verken het herenhuis om details van het duistere en tragische verleden van de schilder bloot te leggen. Ga op ontdekkingstocht in een game geïnspireerd op schilderkunsten, architectuur en decoraties uit de 19e eeuw.”
Waar heb je Layers of Fear vandaan gehaald?
Jennifer: “Die heb ik aangeraden, omdat ik al een deel had meegekeken met een andere vriend van me. Tim en ik zochten na Bendy and the Ink Machine en Dark Deception een nieuwe horrorgame om te spelen en toen dacht ik, waarom niet? Al is Layers of Fear wel echt heel anders…”
Wat waren je verwachtingen?
Tim: “Angst zat hem vooral in dat het nieuw is. Vooral het feit dat ik niet wist wat ik moest verwachten was eng. De jumpscares waren vrij heftig en worden ook steeds heftiger hoe verder je in het spel komt, al is Layers of Fear helemaal niet sterk afhankelijk van jumpscares. Juist de creepy en realistische sfeer maakt het horror. Het is donker en er is nagenoeg geen muziek. Het komt heel echt over, ondanks dat sommige dingen heel willekeurig zijn. De horror zit hem in de sfeer en het feit dat je niet weet wat er gaat gebeuren omdat de hoofdpersoon psychisch niet in orde is.”
Wat was het engst?
Jennifer: “Zoals Tim hierboven uitlegt, is eigenlijk de hele sfeer van dit spel het engst, maar ik moet toegeven dat de jumpscares me ook flink gepakt hebben. Vooral wanneer je ergens niet heen wilt gaan, maar je eigenlijk geen andere keuze hebt, dat vond ik heel naar. Oh en poppen zijn altijd creepy natuurlijk.”
Tim: “Ze teasen je heel slim met wat eraan komt. In level vier gaat het over de schilder’s vrouw, de moeder van zijn kind, en zodra je het level in stapt, hoor je haar al huilen en zie je haar door de gang lopen en uiteraard moet jij langs dat gedeelte lopen waar zij net in is gelopen. HEEL FIJN. Je zit dus meteen in die sfeer vastgegrepen en dat houdt je de hele tijd vast, ook als je al heel lang geen jumpscares hebt. Je moet constant op je hoede blijven.”
Wat vond je het leukst aan Layers of Fear?
Tim: “Ieder hoofdstuk heeft een thema en dat is wel heel gaaf. Het hele spel is ook onvoorspelbaar en onlogisch, omdat het zich niet aan de regels van de realiteit houdt, omdat je zomaar in een manische episode kan zitten. Piano’s die rondvliegen, rennende poppen, huilende schilderijen, noem het maar.”
Jennifer: “Deze heb ik zelf aangeraden, omdat het psychologische element en de mysterie heel sterk is. Niet alles is logisch, maar achteraf krijg je wel een soort logischere verklaring en dat is heel interessant. Dat maakt het ook leuk om opnieuw te spelen, omdat je dan op andere dingen let. Daarnaast is het heel gaaf dat je drie verschillende eindes hebt en dat je heel veel andere achievements en objecten kan verzamelen door het spel heen.”
Heeft deze horrorgame nog minpunten?
Tim: “Ten eerste is het wel een beetje gedoe om alle collectables te verzamelen. Als een perfectionist en completionist, is het bijna niet te doen. Het kost veel te veel moeite en je krijgt er niets voor terug, helemaal omdat de levels lang zijn en het gevoel van beloning laag is. Je moet zo veel doorzoeken terwijl je niets vindt en zeker als je al creeped out bent, wil je niet te lang blijven staan. Ook in level één trigger je een jumpscare met je zoektocht in kastjes, dus dat werpt meteen al een drempel op voor de rest van het spel. Het is ook jammer dat je eigenlijk vrijwel alles kunt onderzoeken en kan openen, maar dat uiteindelijk in chapter één de meeste collectibles in kastjes of laatjes liggen. In latere chapters is dat al een stuk minder waardoor het echt als een time waste voelt.”
“Daarnaast weet je niet echt als je doodgaat of flauwvalt of dat onderdeel is van de storyline of dat je iets fout hebt gedaan en dus weet je ook de consequenties zijn voor de rest van de game. Of je een leven verliest ofzo, of je opnieuw moet beginnen of dat je nu een ander einde hebt gekozen. Ondanks dat deze game gebaseerd is op verwarring en chaos, had dat wel wat duidelijker gemogen.”
Conclusie: Layers of Fear is de engste horrorgame tot nu toe
Deze game is wel echt heel erg eng en we kregen allebei een beetje paranoia na het spelen, maar het verhaal was ook wel heel goed. Het is alleen jammer dat je nooit helemaal weet wat het echte verhaal is, omdat je verschillende eindes krijgt en de eindes zijn een beetje nietszeggend. Je weet nooit precies wat wat nou triggert, alsof het random is, en wat voor keuzes nou goed en fout zijn. Dat zorgt toch niet helemaal voor een gevoel van closure en dat is net zonde. Aan de andere kant is het ook wel weer interessant dat je alles op je eigen manier kan interpreteren en het zet je wel aan het denken. Wat is goed? Is het iets waar de schilder zich goed van voelt, iets wat ik zelf goed zou vinden of is goed een maatschappelijk gewenst concept? Dat is stiekem best een interessante kwestie…
Meer Layers meer beter? Net als een ui
Naast Layers of Fear is en een deel twee van dit spel. Hierin speel je eigenlijk dezelfde game, maar dan vanuit de ogen van de dochter van de schilder. Ze probeert erachter te komen wat er in haar jeugd precies heeft plaatsgevonden en wat haar vader door heeft moeten maken. Ook hier kun je weer drie verschillende eindes triggeren.
Tim: “Het concept van spelen vanuit de dochter is op zich een interessante insteek, maar het is wel een beetje een herhaling van hetzelfde. Het is zeker leuk omdat het meer verhaal is en je ook echt kan kijken naar zijn dochter haar gedrag en denkwijze. Qua story zeker waardevol, qua spel gewoon herhaling. Het geeft deels antwoord op vragen die je nog had na Layers of Fear, maar het was niet per se nodig.”
Layers of Fear
Paranoia en Paniek
Goed
- Spannend
Niet zo
- Niet voor completionists
