Oké, iZOMBIE is natuurlijk geen horrorserie. Het is meer een soort detective comedy, maar het gaat wel over zombies! Van die wandelende, schimmelende lijken die hersenen willen eten. Dat is best een nare gedachte. Helemaal als ze gewoon hun haar kunnen verven en een spray-tan kunnen nemen en dat je ze niet eens herkent. Ben je al paranoïde? Mooi! Dan gaan we beginnen met de review.
Waar gaat iZOMBIE over?
Liv Moore (ja, dat is een woordgrap, bereid je maar voor op meer) wordt tijdens een feestje in een zombie veranderd en om dat geheim te houden, gooit ze haar carrière om en verlaat ze haar verloofde. Niemand begrijpt er wat van en iedereen raakt gefrustreerd, maar gelukkig weet Liv zich langzaam aan te passen. Doordat ze een Medical Examiner wordt voor de politie, heeft ze altijd genoeg hersenen om te voorkomen dat ze ‘full zombie’ gaat en is het leven best werkbaar. Bij het eten van hersenen komen wel vreemde visioenen kijken… Kan ze de politie hiermee helpen moorden op te lossen? En wat is de oorzaak van de uitbraak van het zombievirus? En hoeveel stereotypes kan Rose McIver (Liv) spelen?
Waarom ben ik dit überhaupt gaan kijken?
Je weet al dat ik niet gek ben op het horrorgenre, maar detectives (CSI, Bones, Castle) vind ik geweldig. Helemaal als er wat humor bij zit! En ik ben nou eenmaal een sucker voor woordgrappen… Dus iZOMBIE paste prima in mijn straatje. Het leek zichzelf niet te serieus te nemen en was lekker luchtig. De personages zijn leuk en likable (ondanks dat iedereen belachelijk knap is). Er is natuurlijk wel een rode draad, maar je zou de afleveringen van de eerste twee seizoenen op zich ook los van elkaar kunnen kijken. Hersenen uit en kijken maar (pun intended).
Op een gegeven moment krijg je iets meer een maatschappelijke boodschap over discriminatie tegen zombies en de strijd tussen de levenden en de wandelenden lijken. Dat is op zich een hele interessante en originele insteek, maar het moet wel leuk blijven… Dat brengt me bij de volgende alinea’s.
Waarom viel dit toch zo Majorly tegen?
(Dat is grappig want een van de hoofdpersonages heet Major Lillywhite (I shit you not)). Vaak met dit soort series begint na seizoen twee de grotere verhaallijn steeds meer een rol te spelen. Het wordt meer aanwezig, gefocust, dramatischer, zwaarder, ernstiger. De stakes worden steeds hoger en de lol is op een gegeven moment ver te zoeken. Dat was eigenlijk mijn grootste probleem, helemaal nu bij seizoen vijf. Nondeju, ik wou dat ik niet gekeken had, dan was het prima geweest. Zoveel haat en nijd en weinig comic relief of het voelde volledig misplaatst. Ze hadden van mij al mogen stoppen toen ‘zombi-isme’ ontdekt werd door de wereld, maar toen gingen ze gewoon nog twee seizoenen door. Oké, er zaten best nog wat leuke typetjes in, maar seizoen vijf had voor mij echt niet gehoeven.
Waarom valt vooral het laatste seizoen van iZOMBIE zo tegen?
Zoals ik hierboven al aangaf, voelt het gewoon niet meer als de opzet die ik juist zo leuk vond van de eerste seizoenen. Echt zonde. Daarnaast:
-
- Het is het laatste seizoen. Dat moet altijd nog heftiger en what not zijn dan de vorigen en soms is less gewoon more. In dit geval ook. Het voelde voor mij alsof de schrijvers veel te hard probeerden. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.
- Er zit zo ontzettend veel narigheid in, helemaal in de laatste twee afleveringen, dat ik mezelf constant afvraag: waarom? Waarom wordt Peyton neergeschoten? Waarom moet Collins dood (is een side character, barely een spoiler, stel je niet aan)? En waarom is ze niet gewoon gevlucht? Zo voelt het heel erg als sensatie om de sensatie en omdat ze dit te vaak doen, heeft het geen impact meer.
- Liv’s romance voelt heel erg gehaast en misplaatst. Ik gun haar een happy end, maar dit had voor mij zo echt geen meerwaarde. Het kwam helemaal uit het niets. Hoezo moet iedereen per se een setjes zijn in the end? Is single blijven niet meer oké ofzo?
- Ohja en dat hele gedoe met Livs familie dat al meerdere seizoenen niet genoemd wordt? Had van mij ook overgeslagen mogen worden.
- Charlie en Don E hadden van mij veel meer backstory en screentime mogen hebben. Ik ben niet zo van de tweeling trope, maar Charlie had een interessante toevoeging kunnen zijn. Don E gunde ik ook een happy end. Wat er op het laatst met zijn personage gebeurt, vond ik geen welkome verrassing. Ik dacht juist dat het de hele andere kant op zou gaan en daar zou ik blij mee zijn geweest (iets met leuk en luchtig enzo).
- HOEZO INEENS TIEN JAAR LATER?! Ik heb er zo’n hekel aan wanneer series dit doen. Dat ze halverwege of gedurende de hele laatste aflevering ineens skippen naar tien jaar later. Dat hoeft helemaal niet! Doen mij maar een semi open einde waarin alles nog kan in plaats van dat je het zo dicht timmert. Dit had de lezer zelf ook kunnen bedenken en juist die ‘what if’ maakt een einde aantrekkelijk.
Conclusie: iZOMBIE begint sterk en bloedt dan dood
Kortom: de opzet van een ME die hersenen eet om in leven te blijven en daar visioenen van krijgt (die door relevante triggers in gang worden gezet en echt iets toevoegen, LOOKING AT YOU SEIZOEN 5) om moorden op te lossen, YES. Ik ben er helemaal bij! Discriminatie van zombies, lockdown, burgeroorlog, moeders die hun eigen tieners in de fik zetten, vermoorden van hoofdpersonages voor sensatie (OF TOCH NIET?!) en afleveringen waar maar twee korte visioenen in zitten? No thank you. Misschien dat ik seizoen één zo nog maar een keer ga kijken om deze bittere nasmaak weg te spoelen…
iZOMBIE
Goed begin, stom einde
