Horrorgame Song of Horror is uniek, maar zó frustrerend
Na Layers of Fear gespeeld te hebben, leek het me wel wat om me weer te wentelen in een horrorgame met prachtige omgevingen en een uniek verhaal: Song of Horror. De trailer pakte me meteen beet en ik moest meer te weten zien te komen over de vervloekte muziekdoos die the Song of Horror afspeelt. Ik had meteen veel vragen en tijdens het spelen, werden dat er alleen maar meer. Benieuwd of het spelen van deze game zich uitbetaalt?
Waar gaat Song of Horror over?
Editor Daniel Noyer gaat op zoek naar de vermiste schrijver Sebastian P. Husher (en diens familie). In zijn zoektocht naar deze client komt Daniel verontrustende visioenen tegen en komen er zaken aan het licht die beter verborgen hadden kunnen blijven. Soms moet je dingen gewoon met rust laten, maar dat kon Daniel van tevoren nooit weten. In de schaduwen begint er een aanwezigheid te groeien die Daniel overal lijkt te volgen. Is hij vervloekt? En zo ja, hoe komt hij van deze vloek af? Volg Daniel terwijl hij het mysterie achter the Song of Horror en diverse vermissingen probeert op te lossen. Komt hij op tijd en kan hij zijn eigen leven redden? Zijn lot ligt in jouw handen.
“A cursed song. An unstoppable entity. The scariest places.” What’s not to love?
De gameplay is dramatisch…
Waarom is deze game dan zo frustrerend en krijgt het van mij geen vijf sterren?
- De camera, insert scheldwoorden hier. De camera wisselt de hele tijd van point of view, zodat lopen soms al een struggle is. Daarnaast mis je vaak dingen (belangrijke deuren bijvoorbeeld), omdat die gewoon niet goed in beeld worden gebracht. Uiteindelijk ga je dan domme keuzes maken, omdat je niet verder komt en sterf je. Niet erg prettig.
- In iedere kamer zijn er zoveel dingen waarmee je kunt interacteren, dat het spel traag en langdradig wordt. Dan zijn de kaarten vaak ook nog enorm, dus heb je veel kamers met veel interactiepunten. Je snapt me wel, dat is een drama.
- De gameplay is onduidelijk en de ‘regels’ waar je volgens speelt, kloppen niet. In het eerste level zijn huilende mensen bijvoorbeeld behulpzaam, maar in het tweede level maken ze je juist dood. Sommige dingen die een deathtrap lijken, moet je juist doorstaan om later niet te sterven en andersom. Dat maakt het spel overbodig ingewikkeld.
Dertien personages waaruit je kunt kiezen: utidagend of overbodig?
- Omdat je maar een gelimiteerd aantal personages hebt en je als die dood gaan helemaal opnieuw moet beginnen met je level, nodigt dat niet echt uit tot trial and error. Dat maakt het heel lastig om én alles te vinden, alle achievements te halen, het level uit te spelen en geen enkele keer dood te gaan. Toch vind ik het een leuke toevoeging dat de dood van bijpersonages permanent is.
- Daarnaast kun je meteen helemaal opnieuw beginnen als je met de hoofdpersoon doodgaat. Niemand wil hem dus spelen. De bijpersonages wisselen per level, dus je kunt geen band opbouwen met een personages. En het is lastig om de achievement ‘speel alles met de hoofdpersoon’ te behalen.
Extra spelelementen: een irritante verrijking?
- Minigames kunnen soms op onhandige plekken getriggerd worden, waardoor het onmogelijk is om niet dood te gaan.
- Minigames kunnen je vastzetten in een kamer, dus dan moet je gewoon rondjes lopen en wachten tot je weer verder kunt spelen.
- Er zitten puzzels in die totaal overbodig zijn en het spel alleen nog trager maken.
Kortom: ik hoop dat je het begrijpt als we na level 2 twee keer gespeeld te moeten hebben, we een walkthrough erbij hebben gepakt om te checken of we niets over het hoofd zagen of per ongeluk een dood van twee onderdelen verder alvast in gang hebben gezet…
De sfeer is zeker creepy
Overeenkomsten tussen Song of Horror en favorieten
Zoals ik in de eerste alinea al zei, doet Song of Horror denken aan Layers of Fear met het verkennen van een groot huis, deuren (en andere dingen) die verdwijnen en verschijnen, het bestuderen van objecten, het vinden van brieven en recordings, zwarte drek en huilende mensen. Die drek en recordings deden me zelfs aan Bendy en the Inkmachine denken, samen met de verstopplaatsen. Genoeg om verliefd op te raken en bang van te worden dus.
Verschillen: wat maakt Song of Horror dan zo anders?
Maar er is ook zoveel anders. Bendy heeft natuurlijk een iconische stijl, maar is wel first person en daarmee meer immersive al is het onrealistischer. Dat geldt voor Layers of Fear al helemaal. Het is gewoon mooier, voelt echter en heeft niet zoveel cutscenes. Song of Horror daarentegen heeft heel veel cutscenes en lelijke personages, terwijl de animatie en vormgeving van de omgeving en objecten juist impressive is, zonde! De meerwaarde van de verschillende personages die je kunt spelen, heb ik ook nog niet per se gevonden. Het is best leuk om te zien wat de verschillende personages van dingen vinden, maar het maakt uiteindelijk voor de uitkomst weinig uit. Toch zorgde de verhaallijn ervoor dat ik verder wilde spelen.
De random jumpscare momenten maken dit spel eng, maar ook verwarrend. Worden ze getriggerd doet iets dat je doet of is het scripted of random? Wat betekent dat voor de rest van de gameplay? Wat moet je doen als er bijvoorbeeld kou of een aardbeving is? In de beschrijving van de game staat dat dit ingericht is met AI, maar dat geeft me alsnog niet de informatie die ik nodig heb. Je krijgt namelijk geen instructies zoals bij de minigames en ik vind deze elementen niet per se een waardevolle toevoeging. Deze gebeuren vaak wanneer je aan het backtracken bent en geloof me, dat ben je vaak…
Een aangrijpend verhaal met enorm veel exposition
Toegegeven, in de kamers waar je rondloopt vind je foto’s, tekeningen, briefjes en recordings, maar de meeste informatie over de verhaallijn moet je halen uit de ellenlange introductiefilmpjes en afsluiters. Het wordt je dus vertelt in plaats van dat je het zelf beleefd. Eén van de scènes waarin dit juist heel goed is uitgewerkt, is de droomscène van Dr. Berenice. Het personage dat je speelt, luistert naar een recording terwijl je zelf Dr. Berenice speelt en doormaakt wat ze tijdens de recording vertelt. Dat is veel sterker, dus waarom heeft de hele horrorgame niet zo’n opzet? Gemiste kans!
Naast de eindeloze filmpjes en cutscenes, duren de levels zelf ook echt heel lang en dat zelfs met de walkthrough ernaast. Als je dus veel gameplay wil hebben en het niet erg vindt om levels een aantal keer opnieuw te moeten spelen, omdat je alles wilt onderzoeken, dan is Song of Horror zeker een aanrader. De gedeelten van de verhaallijn die in de game terugkomen, zijn echt goed uitgewerkt, dus als je het backtracken enzo niet erg vindt, is het ‘t dubbel en dwars waard. Helaas ben ik niet zo geduldig en was de gameplay wel een beetje een dealbreaker. Ik denk dat er nog meer verhaal in had gekund en dat het beter verdeeld had kunnen worden over kortere levels met minder exposition. Song of Horror is een indrukwekkende game die (net zoals the Song zelf) nog steeds door mijn hoofd spookt. Het zou het goed doen als horrorfilm, maar als game? Debatable.
Het einde van Song of Horror is mindblowing, maar ook ontzettend frustrerend!
Je denkt alle antwoorden te krijgen, maar niets is minder waar. Waar de muziekdoos vandaan komt en wat alle bijprersonages te maken hebben met the Song of Horror is duidelijk,maar ik zit nog altijd met de vragen:
- Wie of wat is the Presence en waar komt het vandaan? (en the Abyss, en the Silence en the Requiem…?)
- Waar komt the Song of Horror uiteindelijk vandaan? Hoe kwam de componist erop?
- Waarom is die melodie precies zo evil of magisch?
- Wat heeft het met Saint Cecilia te maken?
Al dit gezeur aside, het einde had twee plottwists. De eerst vond ik een beetje lame, omdat die het hele spel eigenlijk teniet deed. Alle acties die je had uitgevoerd, waren voor Jan met de korte achternaam. Maar! De tweede was verrassend, gruwelijk, meeslepend en melancholisch. Ik had het nooit zien aankomen en het geeft het spel veel meer diepte. Jammer dat je op deze twee plottwists niet verder in kunt spelen wanneer je het spel opnieuw speelt. Dat was nog wel echt twee keer zo gaaf geweest.
Conclusie: de gameplay is de moeite niet, maar het verhaal wel
Ondanks dat ik nog steeds met veel te veel vragen zit, blijf ik bij mijn mening in de eerste alinea: dit verhaal is meeslepend en uniek. Je nekharen gaan ervan overeind staan en je gaat zelf zwarte schimmen zien in het donker. Toch weegt dit (en de prachtige vormgeving van alle omgevingen) niet op tegen alle problemen die ik met de gameplay heb. Mijn advies is gewoon een lore filmpjes op te zoeken om eerlijk te zijn… Denk jij dat Song of Horror het waard is? Laat het weten in de comments!
Song of Horror
Bloedstollend en langdradig
Goed
- Omgeving
- Verhaallijn
- Plottwists
Niet zo
- Lelijke personages
- Irritante minigames
- Gebrek aan backstory
- Dramatische gameplay
Laat een reactie achter