Recensie: A Babysitter’s Guide to Monster Hunting kon beter

Tijdens Horrortober liet ik al weten een enorm watje te zijn als het op enge films aan komt. Netflix kwam op het ideale moment met een film die wél viel binnen mijn kijkcategorie, namelijk A Babysitter’s Guide to Monster Hunting. De voornaamste reden dat deze film aantrekkelijk was om te kijken, was omdat de rol van de slechterik gespeeld wordt door Tom Felton, oftewel ieders favoriete Zweinstein bad boy. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van schrijver Joe Ballarini. De film is gericht op kinderen. Toch is A Babysitter’s Guide to Monster Hunting niet eng genoeg, maar ook niet grappig genoeg. Eigenlijk is het een film met veel potentie, maar helaas werkt het niet.

Waar gaat A Babysitter’s Guide to Monster Hunting over?

Kelly Ferguson is niet erg populair, maar is wel ontzettend goed in rekenen. Kelly wil dolgraag erbij horen en wil samen met haar beste vriend naar een Halloweenfeest. Haar moeder gooit echter roet in het eten. Zij heeft namelijk aan haar baas beloofd dat Kelly kan oppassen op haar zoon. Met gezonde tegenzin past de tiener op het jongetje, Jacob, als deze meegenomen wordt door de angstaanjagende Grand Guignol die Jacob nodig heeft om zijn snode plan uit te voeren. Hij wil Jacobs nachtmerries tot leven brengen en de wereld insturen. Kelly moet met behulp van het Babysitters gilde Jacob redden.

Het is het net niet

Het probleem met The Babysitter’s Guide to Monster Hunting is dat de film zoveel potentie had, maar die nooit waar maakt. De film is nooit eng genoeg, zelfs niet voor jongere kinderen, maar ook niet grappig genoeg om echt leuk te zijn. Een klassieker als Hocus Pocus heeft juist wel de goede balans. Dat maakt dus het verschil tussen een cultklassieker en een makkelijk te vergeten dertien-in-een-dozijn film. Het acteerwerk op zich is redelijk, al zijn vooral de kindacteurs meer van het niveau Disney Channel. Dat is niet erg, vooral omdat het een film is voor een jongere doelgroep, maar toch werkt het niet. De grappen zijn niet grappig. De visuele effecten vallen erg tegen. Dit komt waarschijnlijk doordat het budget niet toereikend is geweest, maar wellicht was het beter geweest om praktische effecten te gebruiken waar mogelijk. De personages hebben niet veel diepgang en zijn je standaard nerds, cool kids en natuurlijk de alternatieve bad girl die onbegrepen is.

Felton doet erg zijn best om de Grand Guignol tot leven te wekken. De eerste introductie van zijn personage is daadwerkelijk angstaanjagend, maar daarna wordt zijn rol meer komisch en hier weet hij niet van terug te komen. Het was beter geweest als er een andere balans was geweest. Tuurlijk kan de slechterik ook grappig zijn, maar gezien het feit dat dit toch een enge film voor kinderen is, hadden ze toch meer het randje op mogen zoeken. Er is ook niet echt een confrontatie tijdens de climax van de film. Alle problemen worden met gemak opgelost. Daardoor is er geen spanning en is er ook nooit het gevoel dat de helden het zwaar gaan krijgen. Dat is jammer. Het concept is namelijk goed.

Conclusie

Er is een enorm open einde waarmee de makers duidelijk de intentie hadden om een vervolg uit te brengen. De vraag is echter of deze er gaat komen. De film is gewoonweg niet sterk genoeg. Mocht je op zoek zijn naar echte engere films voor jongere kinderen (of voor jezelf als je net als ik een enorm watje bent), dan zijn Hocus Pocus of Coraline veel betere opties. Het is jammer. Tom Felton verdient het om weer in een grote filmreeks te spelen. Helaas was dit een misser.

A Babysitter's Guide to Monster Hunting

2.15

Verhaal

2.5/5

Cast

3.5/5

Visuele effecten

2.0/5

Spanning

1.3/5

Actie

1.5/5

Goed

• Cast is op zich prima

Niet zo

• Voorspelbaar
• Totaal geen spanning
• Niet eng
• Magere visuele effecten