Ghostbusters: Afterlife speelt in op het nostalgiegevoel

Film & TV Recensie
Ingrid
24 november 2021
0

Ghostbusters is een van de bekendste franchises die er bestaat. Zelfs al heb je de films niet gezien, dan nog herken je de bekende soundtrack. De eerste twee films, geregisseerd door Ivan Reitman waren een groot succes. In 2016 was er nog een vervolg met een vrouwelijke cast, maar die was aan veel kritiek onderhevig. Niet perse vanwege de film zelf, maar voor de release was er al ophef over hoeveel oestrogeen de film bevatte. Nu in 2021 heeft Ivan Reitman het stokje overgegeven aan zijn zoon Jason Reitman. Hij regisseerde de nieuwe sequel Ghostbusters: Afterlife. Een nostalgische ode aan de oude films waarbij fanservice centraal staat. Al met al een vermakelijke film, die vooral de echte liefhebbers zal behagen.

Waar gaat Ghostbusters: Afterlife over?

Ghostbuster Egon Spengler is gestorven. Zijn dochter Callie (Carrie Coon), die in geldproblemen zit, erft de boerderij waar hij naartoe vertrokken was en haar achterliet, samen met haar twee kinderen Phoebe (McKenna Grace) en Trevor (Finn Wolfhard). Ze komen erachter dat hun opa nogal vreemd gevonden werd in het kleine dorp, maar dat verandert al gauw als de kinderen ontdekken dat geesten echt bestaan. Ze komen er ook achter dat hun opa eigenlijk een beroemde Ghostbuster was. Het is nu aan Phoebe en Trevor om samen met hun vrienden de dreiging te stoppen en hun moeder, haar vriend (Paul Rudd) en de wereld te redden.

Grappig maar flinterdun verhaal

Ghostbusters: Afterlife is een ode aan de oude films met veel referenties en oude gezichten die de wereld ook komen redden. Daar staat een flinterdun verhaal tegenover, maar in dit geval is dat niet eens zo kwalijk. De mythologie van de film is sterk verbonden met die van de originele films. Daarnaast zijn er ook enorm veel verwijzingen in de visuele afdeling die verwijzen naar de Ghostbusters uit de jaren 80. Dit is geen film voor de willekeurige bioscoopganger, al zijn er genoeg grappen om het een vermakelijk 2 uur te maken. Dit is voor de fans uit de jaren 80 die nu hun kinderen en kleinkinderen meenemen. De makers hopen dat de kinderen zich kunnen identificeren met de tieners op het scherm, zodat ook zij fan worden van de franchise.

De cast is prima en getalenteerd, wat niet altijd het geval is met kindacteurs. De acteurs zijn sympathiek en dat komt de film ten goede. Er is geen belangrijke levensles die gepusht wordt, zoals bij bijvoorbeeld Space Jam: A New Legacy. De gehele film staat in het teken van de kindvriendelijke actie, al worden er hier en daar wel wat volwassen grapjes gemaakt. De visuele effecten zien er verder ook prima uit en daar is niets op aan te merken. Is Ghostbusters: Afterlife een film die je omver zal blazen? Zeker niet. Als niet-kenner van de originele films had ik soms wel moeite om alle referenties te snappen. Alsnog was het een prima film om een keertje te kijken.

Conclusie

Sequels leunen zwaar op een aantal factoren om een succes te zijn. Een daarvan is het precies geven wat het publiek verwacht. Fans van Ghostbusters waren wellicht niet klaar voor een vrouwelijke crew, maar de oude groep die weer samenkomt en het stokje overdraagt, dat valt in de lijn der verwachting. De film is vrij voorspelbaar en moet het hebben van de nostalgie. Maar al met al is Ghostbusters: Afterlife een prima sequel. Blijf wel zitten tot na de eind-credits. Er komen namelijk nog 2 post-credit scenes.