Eind vorig jaar had de Duitse Amazon een enorme uitverkoop van Engelse boeken. Ik kocht voor nog geen veertig euro (!) negen boeken, waaronder een aantal harcovers. Op twee boeken na waren het eigenlijk allemaal gokjes, omdat ik nog niets van die auteurs had gelezen. Op mijn Instagram kun je de gehele stapel zien. Eén van die boeken was Into the Drowning Deep van Mira Grant. Puur op gevoel gekocht, ik kende deze auteur alleen van naam, maar de flaptekst sprak me enorm aan. Was dit een goede gok?
Into the Drowning Deep is uitgegeven door Orbit, en is vooralsnog niet vertaald naar het Nederlands.
Hier gaat Into the Drowning Deep over
Dit boek speelt zich eigenlijk 95% van de tijd op of in de zee af. D proloog vertelt over het schip de Atargatis, en iets gaat daar vreselijk mis. Vervolgens skippen we een stuk in de tijd. Zeven jaar later wordt er, door hetzelfde bedrijf, een nieuw schip gestuurd naar de locatie waar het mis is gegaan. Een beter, groter en krachtiger schip dat de vragen wat er toen gebeurd is, moet beantwoorden. Aan boord is onder andere de zus van een van de opvarenden van de Atargatis.
Dit is de flaptekst van het boek, in het Engels omdat het boek dus (nog?) niet verkrijgbaar is in het Nederlands:
Seven years ago, the Atargatis set off on a voyage to the Mariana Trench to film a “mockumentary” bringing to life ancient sea creatures of legend. It was lost at sea with all hands. Some have called it a hoax; others have called it a maritime tragedy.
Now, a new crew has been assembled. But this time they’re not out to entertain. Some seek to validate their life’s work. Some seek the greatest hunt of all. Some seek the truth. But for the ambitious young scientist Victoria Stewart this is a voyage to uncover the fate of the sister she lost.
Whatever the truth may be, it will only be found below the waves. But the secrets of the deep come with a price.
Deep Blue Sea
Ik koos voor Into the Drowning Deep vanwege mijn voorliefde voor haaienfilms. Zo is Deep Blue Sea mijn ultieme guilty pleasure, en zou ik die film met gemak wekelijks kunnen kijken. Dit verhaal leek een klein beetje op dat van films zoals DBS, The Meg of 47 Meters Down. Allemaal heerlijke films. Nou is het wel zo dat soortgelijke verhalen vaak beter werken op film dan op papier. En hoewel dit geen 100% horrorboek is (het is meer een horrorthrillerscifi if that makes sense), schreef ik al eens waarom ik horrorfilms beter vind dan horrorboeken. Op zich had ik wel zin in dit boek, maar ik had eigenlijk ook best lage verwachtingen.
Boy, was I wrong. Into the Drowning Deep overtrof al mijn verwachtingen en was gewoon echt een supertof boek. Het is een fantastische mengelmoes tussen de drie genres. Het heeft het enge van horror zonder té grafisch te zijn. Het heeft de spanningsopbouw van een thriller, en de vele wetenschappelijke aspecten (het sci-fi deel) worden allemaal erg goed uitgelegd zonder al te lastige termen, maar wél enorm geloofwaardig.
Het tempo zit er lekker in en dit boek leest gewoon als een film. Wel is het jammer dat vrijwel meteen aan het begin duidelijk wordt gemaakt wat voor mythische wezens een grote rol spelen in dit boek (namelijk zeemeerminnen). Dat had voor het verrassingseffect nog wel wat langer mogen duren. Nu zit het al in het eerste hoofdstuk. Ook zitten er zó veel personages in, dat er vrij weinig ruimte is voor karakterontwikkeling. De meeste personages blijven redelijk oppervlakkig, al krijgen de hoofdpersonages wel echt de ruimte om te shinen.
Conclusie
Dit was mijn eerste vier-sterren-boek van 2020, ik vond Into the Drowning Deep echt heel erg leuk. Ik las het supersnel en kan het alleen maar aanraden, mits het genre je wel ligt. Ik kwam er achter dat Mira Grant nog helemaal niet vertaald is naar het Nederlands en dat was best verrassend want haar boeken krijgen goede reviews. Ook onder haar eigen naam (Grant is een pseudoniem) Seanan McGuire schreef ze al een flink aantal boeken. Deze diepzee horrorthrillerscifi was mijn eerste kennismaking met Grant/McGuire maar ik ga nu zéker meer van haar lezen!