Alleen de term ‘spiegeldood’ maakte al dat ik dit boek wilde lezen. In mijn hoofd had ik al een magische wereld achter spiegels met dieren die in schaduwen veranderen bedacht. Daar deed de cover me namelijk aan denken. Maar! Niets bleek minder waar. Dit korte verhaal is namelijk een scifi-horrorboekje met best wat heftige onderwerpen.
Wij ontvingen van de uitgeverij een e-book exemplaar van Spiegeldood in ruil voor onze eerlijke mening.
Waar gaat Spiegeldood over?
Liv is wanhopig op zoek naar een manier om door te groeien in haar werk als journalist. Wanneer ze op het perfecte onderwerp voor een artikel stuit, laat ze zich niet tegenhouden door de afkeuring van haar werkgever. Klaar om zich te bewijzen, vertrekt ze naar Mosdorp, een klein dorpje op de rand van Wallonië waar de oude professor Wulfs woont. Hij deelt op het internet zijn bevindingen rond ‘spiegeldood’, een concept dat Liv verder wil onderzoeken. Maar wat een simpel interview zou moeten zijn met een hoogstaande professor, verandert al snel in iets heel duisters als Liv meer en meer te weten komt over spiegeldood…
Interessant, maar erg gehaast
Vaak is het probleem met korte verhalen, dat ze (verrassing) te kort zijn. Het concept van Spiegeldood en het plot zijn hartstikke interessant, maar het blijft helaas oppervlakkig. Vooral de ontknoping wordt enorm gehaast, waardoor het geen impact heeft. Dit, terwijl het juist origineel is. Spiegeldood had voor mij minstens twee keer zo lang mogen zijn.
Spiegeldood leest lekker weg
Ik had enorm de drang om dit korte verhaal in één ruk uit te lezen. Het concept pakte me beet en de spanning hield me in zijn greep. De laatste weken is het een prestatie als een boek écht spannend op me overkomt en dat is met Spiegeldood zeker gelukt. Sommige elementen waren zo gruwelijk, dat ik het jammer vond dat ik dit boek niet in horrortober heb gelezen. Daarnaast is de schrijfstijl prettig, dus leest het ook lekker weg. En er zit wat diversiteit in, waar ik ook altijd ontzettend blij van word.
De ontknoping is behoorlijk bizar
Het einde is wat voorspelbaar, maar ik vond dat persoonlijk niet erg. Zo kon ik naar de climax toeleven, zodat die behoorlijk hard aankwam. Het verhaal werd richting het einde alleen wat te absurd. Vooral de laatste scène rondom de vrieskist was me iets te bizar om als horror aan te voelen. En ik had graag eerder uitleg willen hebben over wat ‘spiegeldood’ nou precies is, want alle personages leken het wel al te weten. Dat zou geholpen hebben om nóg eerder naar de ontknoping toe te leven.
Spiegeldood is een heerlijke ‘horrorsnack’
Dit boekje heeft veel potentie, maar komt mede door dit ‘korte verhaal’-format niet helemaal goed uit de verf. Als je op zoek bent naar een ‘snack’ die je nekharen overeind laat staan, dan ben je bij Spiegeldood aan het goede adres. Helemaal als je van de ‘journalist als hoofdpersoon’- en ‘gekke professor’-clichés houdt. De Lichtkunstenaar vond ik ook al een interessant kort verhaal van dezelfde auteur, dus ik ben benieuwd naar toekomstige boeken.