Aangezien ik ontzettend enthousiast was over Edine, ook van auteur Mark Groenen, was ik natuurlijk enorm blij met een recensie-exemplaar van De hand van Gloria! Ik was heel benieuwd of de bijzondere schrijfstijl me weer mee zou kunnen voeren in een magisch-realistisch en vreemd verhaal. Dat was zeker het geval, maar kan De hand van Gloria met veel minder pagina’s tippen aan Edine?

De hand van Gloria is uitgegeven door e-book uitgeverij H!P Publishing, het zusje van Godijn Publishing. Wij ontvingen een recensie-exemplaar in ruil voor onze eerlijke mening.

Waar gaat De hand van Gloria over?

Gloria is al een poosje uit mijn leven verdwenen. Al haar spullen staan in de gang klaar om door haar te worden opgehaald. Na weken niets van haar te hebben vernomen, werd er vandaag ineens een pakketje voor haar afgeleverd. Na lang aarzelen heb ik het eindelijk geopend. Voor me op tafel staat een vrouwenhand. Ze is niet griezelig of horrorachtig. Ze is niet dood of deels vergaan. Het is een keurige vrouwenhand, met een gezonde kleur en prachtig verzorgde, glanzende nagels. De hand houdt me al dagen in zijn greep. Waarom liet Gloria de hand hier bezorgen?

Met zo’n creepy en verrassende flaptekst, kun je je voorstellen dat ik hoge verwachtingen had.

Overeenkomsten tussen De hand van Gloria en Edine

Ik kan deze verhalen niet los van elkaar zien, aan de ene kant omdat ze van dezelfde auteur zijn, en aan de andere kant omdat ze veel overeenkomsten hebben. Het gaat bijvoorbeeld in beide verhalen over een mannelijke hoofdpersoon die het mysterie rondom een (ex-)vriendin probeert te ontrafelen. De vrouwen zijn beide zonder een woord verdwenen en niemand lijkt te weten wat er gebeurd is. De mannen slaan hierdoor aan de drank voordat ze besluiten dat er iets moet veranderen. In het geval van Edine gaat de hoofdpersoon meteen op zoek naar zijn vriendin. In De hand van Gloria onderzoekt de hoofdpersoon de mysterieuze hand voordat hij Gloria’s stappen naloopt. Nog even een verschil dat ik wil benadrukken: er zit meer diversiteit in De hand van Gloria dan in Edine, yay progress!

Traag begin, maar een nagelbijtende opbouw

Hoe Edine en De hand van Gloria beginnen, zijn zelfs vergelijkbaar: de hoofdpersonen hebben een kater te verwerken. Maar, waar er in Edine de tijd kan worden genomen om per hoofdstuk te wisselen tussen het heden en het verleden, is dat in De hand van Gloria een stuk sneller en daardoor warriger. Dat riep bij mij een gevoel van gebrek aan consistentie op en de tijdsprongen leken ook niet per se een bepaald ritme aan te houden.

Daarnaast voelt het gek om op een rustig tempo te lezen over het leven van de hoofdpersoon en hoe hij Gloria ontmoet heeft, als je de flaptekst al gelezen hebt. Ik leefde er al helemaal naartoe dat hij een afgehakte hand ontvangt, dus het kon voor mij niet snel genoeg gaan! Dat is meteen wel een compliment voor de auteur, omdat je snel verder wil lezen en nieuwsgierig wordt naar het mysterie rondom de hand. Aan de ene kant bouwt de auteur de spanning dus op, en toch lag het tempo voor mij persoonlijk niet hoog genoeg.

De schrijfstijl krijgt weer een duim omhoog

Het was heel vreemd om in de beeldende en soms complexe schrijfstijl die ik van Mark Groenen gewend ben, te lezen dat iemand die de hele dag zit te gamen en te zuipen. Die stijl en de mentale staat van de hoofdpersoon rijmde voor mij niet met elkaar. Maar na het eerste hoofdstuk zat ik er gelukkig alweer helemaal in. De auteur weet tussen neus en lippen door zoveel slimmigheden en intelligentie observaties te benoemen, dat het echt genieten is. Dat maakte het lezen van De hand van Gloria toch amusant en prikkelend tegelijk.

De hand van Gloria heeft een teleurstellend einde

Mark Groenen schetst een heel gedesillusioneerd beeld van hoe het is om als volwassene een dead end job en dito relatie te hebben. Dat is knap, maar bleek niet helemaal mijn ding te zijn. De hand van Gloria moet je niet lezen als je opgevrolijkt wil worden. Het is spannend, eng herkenbaar af en toe, rauw, ongegeneerd en richting het einde behoorlijk trippy. Ik heb graag een nette afsluiting in plaats van een open einde, dus ook daar paste dit verhaal niet bij mij. Nog steeds kan ik je niet vertellen wat de daadwerkelijke hand nou was: een afgehakte hand, een beeld, een waanbeeld, een speeltje of alleen een metafoor. Als je daar vrede mee hebt en je benieuwd bent geworden naar de geweldige schrijfstijl van Mark Groenen, moet je De hand van Gloria zeker een kans geven.