“Het wordt tijd dat je je niet meer bezig houdt met dit kinderachtige gedoe.” Het is een zin die ik en velen met mij regelmatig hebben gehoord. De volwassenen van nu zijn namelijk niet meer bezig met zich te conformeren aan de hokjes waarin we worden geplaatst. Als we klein zijn wordt ons al verteld wat we zouden moeten willen. Volwassen worden, werk zoeken waar je zoveel mogelijk verdient en kinderen op de wereld zetten. Op het moment dat we een bepaalde leeftijd bereiken, wordt er verwacht dat alles waar we als kind een passie voor hadden meteen vergeten moet worden. Laat je het niet gaan? Dan is het escapisme en is er iets mis met je.
De boodschap is duidelijk. Blijf vooral meelopen in de grijze massa en vergeet dat kinderlijke enthousiasme.
Ontsnappen aan de werkelijkheid
Het NRC plaatste onlangs een artikel waarin de vraag werd gesteld of cosplay een vorm is van aan de realiteit willen ontsnappen. Veel cosplayers reageerden hier verbaasd op. Voor hen is het namelijk niet per definitie een ontsnapping aan de realiteit. Het is een hobby die hen plezier geeft. Het ontmoeten van andere cosplayers op conventies en je cosplay laten zien zijn maar kleine onderdelen van een groter geheel. Er wordt niet bij nagedacht hoeveel uren aan werk er in een kostuum gaat zitten. Het is meer dan alleen maar een verkleedpartij. Het is een kunstvorm.
Dat cosplayers en andere geeks zich verzamelen op evenementen zoals comic cons is niet gek te noemen. Hoewel er nog steeds mensen zijn die het nodig vinden om conventies als deze belachelijk te maken, is het stigma er toch een beetje van af. Je ziet nu de introverte types rondlopen die op een conventie eindelijk uit hun schulp durven te kruipen, naast de grote stoere mannen die gek zijn van Marvel of DC. Er zit geen leeftijd verbonden aan het appreciëren van popcultuur.
Tegenwoordig accepteren mensen sneller dat je fan bent van iets wat eerder als alleen voor nerds werd beschouwd. Toch is er nog een lange weg te gaan. Prima dat je een geek bent, maar je moet er natuurlijk niet te apart bijlopen. De grens wordt getrokken bij een shirt met een plaatje van je favoriete superheld. We zijn ten slotte volwassenen en als je volwassen bent, dan moet je wel gewoon normaal doen. Anders ben je raar. Een aparte gedachte, zeker gezien het feit dat het normaal wordt gezien als volwassen mannen naar wedstrijden gaan van hun favoriete voetbalclub. Volledig uitgedost in hun teamkleuren scanderen ze beledigende leuzen over de tegenpartij. Maar je verkleden als je favoriete personage? Nee, dat is te kinderachtig.
Het zoeken naar een community
Iedereen is op zoek naar een plek om bij te horen. Een plek die je accepteert voor wie je bent en voor wat je leuk vindt. Want waarom zou je je anders voordoen om leuk gevonden te worden door mensen die je niet liggen? Daar wordt niemand gelukkig van. Er zijn zoveel verschillende communities en dat is een mooi iets. Je hoeft dingen zelf niet te begrijpen om te respecteren dat het anderen plezier geeft. Zolang iemand een ander geen kwaad doet, wat is dan het probleem?
Vrijwel de meeste mensen die comic con bezoeken zijn in het normale leven verantwoordelijke volwassenen met een gewone baan. Maar een paar keer per jaar hoeven ze een weekend lang niet meer te denken aan hun dagelijkse sleur. Dan kunnen ze weer even leven in een wereld waar ellende niet de boventoon voert. Het feit dat dat mogelijk is, dat is juist iets moois.
Een plek waar je thuishoort
Geekish is opgericht vanuit onze eigen behoefte naar die saamhorigheid. We keken naar films en series, lazen veel boeken, maar weinig volwassenen om ons heen wilden er eindeloos over praten. Dus besloten we een website te beginnen om onze mening te uitten. Doordat we onze interesses delen hebben we nieuwe vrienden ontmoet. We hebben interessante mensen mogen interviewen. Maar het allerbelangrijkste is dat we een plek hebben gevonden waar we onszelf kunnen zijn. Waar niemand zegt dat het raar is dat we groot fan zijn van iets. En dat zou je iedereen moeten gunnen.
Een wijs persoon zei ook: “Growing old is mandatory, growing up is optional”. Juist als we allemaal ons innerlijke kind de ruimte geven, zou de wereld een betere plek zijn.
