Al sinds het midden van de jaren ’80 staat Tim Burton synoniem voor films met een excentrische gotische look. Alle goths liepen weg met zijn esthetiek en zijn films werden bijna allemaal klassiekers. Zo ook de film Beetlejuice uit 1988. In eerste instantie zou het een echte horrorfilm worden, maar met Burton aan de helm werd het toch een iets humoristische film. Die toon is ook terug te zien in het vervolg Beetlejuice Beetlejuice die nu in de bioscoop draait. Een overvolle humoristische film die soms een beetje te veel van het goede is, maar toch vermakelijk genoeg om te kijken.
Waar gaat Beetlejuice Beetlejuice over?
Lydia Deetz (Winona Ryder) is na haar avontuur in haar tienerjaren nu een weduwe met een eigen televisieserie waarin ze spreekt met doden. Haar tienerdochter Astrid (Jenna Ortega) heeft een hekel aan haar, omdat ze niet gelooft dat haar moeder echt geesten kan zien. Lydia en Astrid vertrekken samen met Lydia’s vriend Rory (Justin Theroux) en Delia Deetz (Catherine O’Hara) terug naar Winter River als Lydia’s vader Charles plotseling overlijdt. Als Astrid door een jongen wordt ontvoerd naar het land van de doden, zit er voor Lydia niets anders op dan de hulp in te roepen van Beetlejuice (Michael Keaton) om haar dochter te redden.
Visueel prachtig maar overvol
Soms voelt het een beetje alsof Burton naar zijn vorige werken heeft gekeken en besloot om alles waar hij bekend om staat erin te verwerken. Dat is voor de nostalgie erg leuk. Het vervolg maakt net als de originele film gebruik van stop motion en andere praktische effecten. De wereld is kleurrijk, ondanks dat het ook vrij duister kan overkomen. Maar soms, als je niet naar het bureaucratische element kijkt, is de onderwereld best gezellig. Zo is er een Soul Train waarbij er letterlijk soulmuziek wordt afgespeeld en gedanst alsof het de jaren ’70 is.
De valkuil is echter dat de film soms te overvol zit. Er is geen moment waarop je alles even kunt laten bezinken. De hele trukendoos wordt open getrokken en soms wordt daardoor het verhaal enigszins verdrongen. Zo speelt Monica Belucci de ex-vrouw van Beetlejuice die zint op wraak, maar waar we een grote spannende finale verwachten, wordt haar kaars snel uitgedoofd zonder enige fanfare. Hetzelfde geldt voor de seriemoordenaar die Astrid naar de onderwereld brengt. Je denkt: ‘Dit gaat een goede confrontatie worden!’ maar helaas wordt ook hij alweer snel van de kaart geveegd.
Dat wil echter niet zeggen dat dit geen goede film is. De film is erg vermakelijk en dat komt mede door Michael Keaton en Winona Ryder. Keaton kruipt zonder problemen weer in de huid van the Juice, alsof hij nooit iets anders heeft gedaan. Ryder is echter de uitschieter. Ze speelt de rol van fragiele vrouw die lijdt onder het gewicht van haar verkeerde keuzes erg goed. Ortega heeft in Wednesday al laten zien dat dit genre precies bij haar past. Het is dan ook niet gek dat Burton haar voor meerdere films op het oog heeft.
Conclusie
Kenners van Burtons werk zullen de bioscoopzaal niet verlaten met het idee dat ze iets nieuws hebben gezien. Dat is ook niet erg, want Beetlejuice Beetlejuice is precies wat je van een Burton film mag verwachten. Visueel sterk, humoristisch en all over the place. Niet perse zijn beste werk, maar vermakelijk genoeg om voor naar de bioscoop te gaan.
Beetlejuice Beetlejuice (2024)
Warner Bros
Goed
- Visueel mooi
- Goede cast
- Grappig
Niet zo
- Overvol
