Het vertellen van verhalen is van essentieel belang. Al zolang de mens bestaat vertellen we elkaar over epische avonturen, romantiek en waarschuwingen verhuld in sprookjes. Als liefhebbers van films, series en boeken zijn we ook constant op zoek naar nieuwe verhalen om onze honger naar avontuur te stillen. In Three Thousand Years of Longing hebben verhalen een enorm groot belang. Het is een absurd sprookje voor volwassenen, met de getalenteerde Tilda Swinton en Idris Elba in de hoofdrollen. Maar weet de film, geregisseerd door George Miller (Mad Max), te boeien? Het ligt er sterk aan of je films kan waarderen waarbij er weinig conflict is.

Waar gaat 3000 Years of Longing over?

Alithea Binnie (Swinton) is een narratologist. Oftewel, ze vertelt verhalen over verhalen. Ze woont alleen en heeft geen kinderen, maar claimt wel gewoon gelukkig te zijn. Alithea vertrekt naar Istanbul om een lezing te geven en tijdens het bezoek aan een souvenirwinkeltje vindt ze een mooie fles. Terug in de hotelkamer maakt ze deze schoon en blijkt dat het de gevangenis was van een Djinn (Elba). Wat volgt is het verhaal van hoe de Djinn zich steeds maar weer in gevangenschap bevond en waarom het belangrijk is dat Alithea haar drie wensen vervult. Maar Alithea is niet zo makkelijk overtuigd. Zij kent de gevaren van verhalen en de waarschuwingen verborgen tussen de regels. Maar de Djinn weet dat ieder een hartenwens heeft en zelfs Alithea zal moeten zwichten.

Mooi maar langzaam

Three Thousand Years of Longing is de perfecte film voor liefhebbers van de wat langzamere verhalen. Er zit weinig actie in het verhaal en het conflict is ook ver te zoeken. Voor de Djinn heeft het namelijk wel gevolgen als Alithea niets wenst, maar het voelt niet alsof er voor Alithea ook gevolgen aanzitten. Dat, ondanks dat er wel gepoogd wordt om te doen alsof haar keuzes enige consequenties hebben. Daardoor zit er geen noodzaak in de film. De spanning is ver te zoeken. Natuurlijk hoeft niet iedere hedendaagse film vol te zitten met avonturen en explosies, maar het is te begrijpen als sommige mensen het verhaal iets te subtiel vinden.

Wellicht komt het omdat de film gebaseerd is op een kort verhaal bomvol literaire zinnen die vrij weinig zeggen. The Djinn in the Nightingale’s Eye gaat ook over een vrouw van middelbare leeftijd die eenzaam is, vertrekt naar Turkije en de liefde vindt bij een exotische geest. En op sommige momenten werkt de film hartstikke goed. De verhalen die de Djinn vertelt zijn boeiend en kleurrijk, hoewel er een flink verdriet in schuilt. Vaker dan eens wordt hij verliefd of verraden. De film is een ode aan menselijkheid en de fragiliteit van liefde.

Toch is Three Thousand Years of Longing op sommige momenten erg traag. Elba en Swinton werken erg goed samen, en zodra ze samen op beeld zijn is het een genot om naar ze te kijken, maar het zijn voornamelijk dialogen. De manier waarop het verhaal wordt verteld is mooi en uniek, maar het is een boodschap die we al eerder hebben gehoord. Desalniettemin is het ontzettend knap dat Elba en Swinton de aandacht weten vast te houden in een film die vooral uit narratief bestaat.

De visuals zijn mooi, maar doen wel veel denken aan een film als Everything, Everywhere All At Once. De kenmerkende stijl van Miller is all over the place, met flashback scenes die ook doen denken aan films als 300 en Troy. De toon en de feel van de film zijn dus niet uniek.

Conclusie

Three Thousand Years of Longing is een film voor de dromers en de liefhebbers van verhalen. Die personen zullen de goede kanten van de film kunnen waarderen. De film is wel te traag voor kijkers die geen lange spanningsboog hebben en die niet zo tegen het vele vertellen kunnen. Het is dus zeker geen slechte film, maar wel een verhaal dat op zoek moet naar het juiste publiek om echt gewaardeerd te worden.