Het zijn gekke tijden waarin we allemaal veel binnen blijven. Binnen zitten resulteert er voor mij vaak in dat ik gouwe ouwes ga opgraven. Denk aan een Disney marathon, Harry Potter, Lord of the Rings, maar ook films die niet per se ‘klassiekers’ zijn. Dan heb ik het over guilty pleasures… The League of Extraordinary Gentlemen (2003) bijvoorbeeld, dat is echt een guilty pleasure film voor mij.

Waar gaat de film over?

De League bestaat uit een groep mensen die in Europa in 1899 opgeroepen wordt om samen te gaan werken tegen The Phantom. Deze slechterik probeert een oorlog en wapenwedloop te starten en dat wil de League koste wat kost voorkomen. Jagers, kapiteins, wetenschappers en meer sluiten zich aan om Venetië te redden van de ondergang. Ondertussen komen ze erachter dat ze een spion in hun midden hebben en volgen ze die persoon naar The Phantom’s schuilplaats. Daar vindt er natuurlijk nog een episch gevecht plaats. Zullen ze de wereld redden? En wat voor offers zullen ze daarvoor moeten maken?

Guilty pleasure

Klinkt goed toch? The League of Extraordinary Gentlemen is voor mij zeker een guilty pleasure, omdat het goed entertainment is waar toch nog best een paar gaten in zitten. De regisseur heeft geprobeerd een reeks graphic novels in één film te proppen en dat is helaas te zien. Toch kan ik hem ieder jaar opnieuw kijken en er onwijs van genieten, zelfs al zie ik de plottwists dan aankomen. Sprookjes en legendes hebben me mijn hele leven al ontzettend geïnteresseerd, dus deze film maakt daar op de beste manier misbruik van. Voor mensen die gek zijn van Indiana Jones, The Librarian, Sherlock Holmes met Robert Downey Jr. en dat soort films, is dit een must see!

Wat is er dan ‘mis’ mee met The League of Extraordinary Gentleman? Ten eerste (not so fun fact), Sean Connery was zo ontevreden over het proces dat hij met pensioen ging! Hij heeft daarna nooit meer in een film gespeeld. Ouch. Verder gaat het over zes verschillende hoofdpersonen die je dus nooit allemaal kan uitdiepen in één film. Het scheelt dat er een aantal bekende namen in zitten (Dorian Gray heb ik bijvoorbeeld voor Engels moeten lezen), maar je kunt er niet vanuit gaan dat iedereen bekend is met deze figuren. Daarnaast, als je dan een bekende legende zoals Jekyll en Hyde gebruikt, moet je er eigenlijk wel een twist aan geven. Dat gebeurt niet. Het interessante aan Dorian Gray is dan juist weer dat je dit personage in een hele andere context ziet dan je gewend bent. Bij Hyde mis je dat compleet. Ook vind ik het een beetje jammer dat Peta Wilson als enige vrouwelijke ‘Gentleman’ een beetje een bijrol kreeg als ‘vrouwelijke Van Helsing’. Daar hadden ze denk ik meer uit kunnen halen.

Captain Nemo

Waarom blijf ik The League of Extraordinary Gentlemen dan toch zo vaak kijken? Onder andere door Captain Nemo. Ik ben in Disneyland Parijs in de onderzeeër van Captain Nemo geweest, maar Naseeruddin Shah is voor mij echt de belichaming van dit legendarische karakter. Het interieur van het schip is echt fantastisch. Net als alle details en aandacht die besteed is aan de buitenkant van het schip, de Nautiloid, de auto, de wapens en de outfits van de crewleden. Fantastisch en een prachtig, sfeervol geheel.

Daarnaast ben ik een sucker voor Sean Connery, what can I say… De legende van Allan Quatermain is ook nog eens heel erg gaaf. Dit is een van de weinige personages (naast Skinner) die echt een karakterontwikkeling meemaakt. Die ontwikkeling zit ook nog eens goed in elkaar. Ik had niet zoveel met het personage van Sawyer, maar hij maakt het verhaal van Sean Connery sterker, dus hey wie ben ik om te klagen?

Graag had ik nog wat meer backstory van Skinner gehad. Ik vind zijn personage interessant en grappig. Het verhaal rondom hoe hij zijn ‘peculiarity’ verkregen heeft, had denk ik wel toegevoegd aan zijn karakter. Ook had M wat meer screentime mogen hebben. Ik had wat meer een band met hem willen opbouwen in de eerste helft van de film, want ook dit is een interessant personage.

Dan de plottwists. Spoilers!

Aan het begin van de film moet Allan over worden gehaald om zijn geliefde Afrika te verlaten. Moriarty gebruikt daar een van zijn handlangers voor. Die doet net alsof hij Allan nodig heeft om de wereld te redden en laat ondertussen een bom ontploffen in een gebouw met onschuldige mensen. That’s just all kinds of wrong en een grimmige plottwist.

Verder was de plottwist dat Skinner niet de spion was, maar Dorian, niet heel verrassend. Daar had meer uitgehaald kunnen worden. Het was sterker geweest als Skinner hem minder snel had gepeerd. Ook de scène waarin Dorian zijn verraad kenbaar maakt, had beter gekund. Het was nu heel erg een scène die de rest van de verhaallijn in gang zette. Het had geloofwaardiger en dramatischer gekund.

Het grootste probleem dat ik met The League of Extraordinary Gentlemen heb, is dat Moriarty’s personage niet goed genoeg is uitgewerkt. Zijn motief, wat de basis is voor de hele film, komt nu niet goed over en je hebt geen ‘OH DAMN’ moment als er onthuld wordt wie Moriarty echt is. Leuk dat ze nog een bekende legende noemen, maar het heeft nu helemaal geen waarde. Ze hadden aan het begin van de film best nog een korte scène kunnen plakken over de drugsdealende gangster die problemen veroorzaakt. Dat had veel meer gewicht aan het personage gegeven. Bijna het enige dat Moriarty de hele film heeft gedaan, is wegrennen… Zonde!