Hollywood heeft al een tijdje geen origineel idee meer gehad. Om groen licht te krijgen voor een project moet het ofwel op een populair boek gebaseerd zijn, een verfilming zijn van een populaire comic, of een reboot van een voorheen succesvolle franchise. De eerste Men In Black film stamt alweer uit 1997 met in de hoofdrollen Tommy Lee Jones en Will Smith. De film werd een klassieker, mede doordat de film humor en actie goed wist te combineren en toch een duister randje had. Er volgden nog twee vervolgen in 2002 en 2012 en toen leek de koek op. Slechts zeven jaar later werden de zwarte pakken toch weer de kast uit getrokken. Dit maal in de reboot van de franchise, genaamd Men In Black: International. Deze keer zijn het niet Smith en Jones die op aliens jagen, maar het bewezen duo Tessa Thompson en Chris Hemsworth. De chemie is hetgeen dat de film vooral redt, aangezien het verhaal niet interessant genoeg weet te zijn.
Waar gaat het over?
De jonge Molly is getuige van het feit dat haar ouders geneutralizeerd worden door mannen in zwarte pakken. Een vreemd beest treedt haar kamer binnen en zij helpt hem te ontsnappen. Molly groeit op en is constant op zoek naar de geheime organisatie. Op een dag weet ze het hoofdkwartier binnen te dringen en hen te overtuigen om haar aan te nemen als agent. Op haar eerste missie wordt ze uitgezonden naar Londen, alwaar ze samen met agent H (Hemsworth) de taak krijgt om een buitenaardse royal te beschermen. Dit gaat echter mis en de twee denken dat er een mol in de organisatie zit. Dit moeten ze uitzoeken terwijl ze tegelijkertijd het meest machtige wapen in het universum veilig moeten houden.
Goede chemie maar flinterdun verhaal
In Thor: Ragnarok en Avengers: Endgame was al duidelijk dat Hemsworth en Thompson een fantastische chemie hebben. Dat is in Men In Black: International ook erg goed te merken. Het is een genot om de twee samen op het scherm te zien en dat is tegelijkertijd wat de film zijn charme geeft. Voor het verhaal hoef je het niet te doen. Deze is flinterdun en zo voorspelbaar dat het al van mijlenver duidelijk is wat er aan de hand is. Dat mag echter de pret niet drukken. Het verhaal is er enkel om de hoofdpersonages naar verschillende locaties te krijgen alwaar ze interactie hebben met verschillende CGI aliens. Helaas kunnen deze CGI versies het niet opnemen tegen de creaties uit de originele film. Regelmatig voelen de aliens niet echt aan, wat toch wel een belangrijk punt is voor een film over aliens. Dat is jammer.
Wat Men In Black: International wel goed doet is het feit dat vrouwen nu ook aan de top van de organisatie staan. Soms voelt het enigszins geforceerd, maar Tessa Thompson doet het fantastisch en laat zien dat vrouwen net zo goed op aliens kunnen jagen. Emma Thompson is een korte maar krachtige verschijning en Rebecca Ferguson is ook een goede slechterik. Het is wel jammer dat ze niet zoveel screentime had.
Conclusie
Is Men In Black: International echt zo slecht als dat veel recensenten beweren? Niet perse nee. De film is vermakelijk genoeg, vooral door het duo Hemsworth en Thompson. De film doet het niet bijzonder goed in de bioscopen, waardoor er waarschijnlijk geen vervolg gaat komen. Dat is jammer, aangezien het interessant zou zijn om de hoofdrolspelers in een film als deze te zien met echt goed materiaal om mee te werken. Dus als je gewoon een vermakelijke film zoekt waarbij je niet al teveel hoeft na te denken dan is Men In Black: International prima tijdverdrijf.
