Edgar Wright heeft een nieuwe film op zijn naam als regisseur. Na zijn vorige films The World’s End (2013) en Baby Driver (2017) is vorig jaar zijn meest recente film uitgekomen. Last Night in Soho was een film die ik nog graag wilde zien, want psychologie in combinatie met thriller/horror is echt mijn ding. Alhoewel ik heel eerlijk moet toegeven dat ik soms vergat om nog een keer naar deze film te gaan, omdat ik er niks over hoor. Ook online is er maar weinig informatie te vinden over de film. Dat is ook een beetje de sfeer die de film zelf voor mij met zich mee brengt. Het is leuk wanneer je het kijkt, tot het einde, daarna is het niet meer zo interessant. Ben je benieuwd naar wat ik bedoel, kijk dan de trailer.
Waar gaat Last Night in Soho over?
Last night in Soho is een psychologische horror die gaat over Eloise Turner (Thomasin Mckenzie), ook wel bekend als Ellie. Zij verlaat haar veilige woonplaats Cornwall om naar Londen te verhuizen en daar een opleiding te doen om fashion designer te worden. Al snel voelt ze zich niet op haar gemak en kiest ervoor om op een andere plaats te verblijven. Wanneer ze daar is, beginnen haar tripjes naar de jaren ’60, waar ze Sandie (Anya Taylor-Joy) ontmoet. Ze maken mooie tijden mee, totdat ze niet meer zo mooi zijn.
Anderhalf uur genoten, het laatste half uur was anticlimactisch
De opbouw is heel erg mooi gedaan. Het begint met Eloise en je krijgt dan meteen een indruk van haar thuissituatie en hoe haar personage in sommige opzichten in elkaar steekt. Je gaat helemaal mee in haar verhaal, haar verlangen om groots en bekend te worden, maar ondertussen ook de angst voor het nieuwe onbekende.
Op een gegeven moment komt ze op een of andere manier terecht in de jaren ’60, waar ze Sandie ‘schaduwt’. Sandie is een jonge vrouw die, net als Ellie, ook met dromen naar Londen kwam. Vanaf dan beginnen de vragen op te komen. Hoe kan dit, hoe gaat het verhaal verder, wat is de clue. Dit hebben ze heel goed lang vast kunnen houden, door spanning op te bouwen, een klein beetje lucht te geven en daarna weer doorgaan met verder opbouwen.
De psychologische kant van Soho
Vanuit het psychologische oogpunt is dit een heel interessante film. In het begin van de film ziet Ellie namelijk haar moeder in de spiegel, terwijl haar moeder er niet is. Je weet dus door de hele film heen niet of alle gebeurtenissen alleen in haar hoofd gebeuren of niet. Ook de opbouw naar deze gebeurtenissen is een belangrijk element in de film, want de stress die haar nieuwe woonplaats met zich meebrengt, kan haar hallucinaties alleen maar verergeren, als… dit hallucinaties zijn.
De horror kant van Soho
Horror wil ik het niet noemen. Er zit vooral suspense in, in plaats van horror. De dingen die eng moeten zijn, voelen eerder aan als middel om ervoor te zorgen dat het einde logisch aanvoelt, dan als iets functionerends op zichzelf. Er waren schrikmomenten, die bijna meteen weer hun lading verloren doordat het te lang werd gerekt. Ik zou deze film dus eerder onder thriller laten vallen dan echt horror.
De overige minpunten
Ik vond de ontknoping erg jammer. Richting het einde werd het verhaal best wel voorspelbaar, wat zonde is van zo’n mooie opbouw. De manier waarop mensen een bepaalde kant op worden geduwd om een conclusie te trekken, is erg doorzichtig en de plot twists zie je dan ook al van mijlenver aankomen. Uiteindelijk blijf je nog steeds achter met een hoop vragen die niet uit worden gelegd en de vragen die wel beantwoord worden, worden naar mijn mening met een slecht antwoord afgedaan. Ik vond de reden dat alles was gebeurd op zich nog te begrijpen, maar het feit dat Ellie na dit alles ‘gewoon’ haar leven weer oppakt alsof het niks was, zit mij enorm dwars.
De overige pluspunten
Ik vond de visuals helemaal geweldig. Het gebruik van de spiegels en het cameragebruik zijn heel goed op elkaar afgestemd. Ook de twee hoofdrolspeelsters speelden hun rol ijzersterk. Door de hele film heen heb ik geen op- of aanmerkingen op de visuals of het acteerwerk. De acteurs zijn allemaal heel erg goed gecast en ik kan me niemand anders voorstellen voor deze rollen. Chapeau.
Conclusie
Als je deze film kijkt, ga je er helemaal in op. De manier waarop er gefilmd is en waarop je meegenomen wordt in Ellie’s leven, doet dat automatisch. Maar wanneer de film is afgelopen, zorgt het einde ervoor dat de film niet blijft hangen waardoor je er ook niet heel lang meer bij stilstaat. Ik vind het zeker de moeite waard om het te kijken, maar vooral als je niet zeker weet welke film je wilt kijken die avond. Dus, een visueel mooie film met goed acteerwerk, die helaas niet al te lang in je geheugen blijft hangen.
Vond jij deze blogpost leuk om te lezen en denk jij, ik kan dat ook? Kijk dan even naar de volgende pagina, we zijn nog opzoek naar nieuwe bloggers!