M. Night Shyamalan staat bekend als een regisseur die zowel meesterwerken (Sixth Sense, Split) maakt, als enorme flops (Avatar The Last Airbender). Na een aantal flops keerde hij in 2017 terug met de fantastische Split, een verrassend vervolg op Unbreakable uit 2000. Glass, de film die nu in de bioscoop draait, brengt alle verhaallijnen samen. Het is de afsluiting van een trilogie die jarenlang in de maak was. Bruce Willis keert terug als de held David Dunn, James McAvoy als de schizofrene Kevin Wendell Crumb en Samuel L. Jackson als de breekbare maar geniale Elijah Price, ook wel bekend als Mr. Glass.
Shyamalan probeerde met deze trilogie een superheldenreeks te maken die gebaseerd is op de echte wereld. Geen high-tech snufjes of supermoderne pakken. Het gaat over echte mensen die gewoon bijzonder zijn. Een interessant concept en zeker met een cast als deze, en twee eerdere succesvolle films, was de verwachting dat Glass ook een prima film zou worden. Helaas valt dat erg tegen. Glass weet op geen enkele manier indruk te maken.
Waar gaat Glass over?
De film gaat meteen verder na het einde van Split. David Dunn (Willis) is op een missie om erachter te komen waar Kevin Wendell Crumb (McAvoy) een groep tienermeisjes gevangen houdt. Na een confrontatie worden beide mannen opgepakt en naar een psychiatrische inrichting gebracht. Het is de inrichting waar ook Elijah Price (Jackson) zich bevindt. De drie worden behandeld door Dr. Ellie Staple. Zij wil hen laten geloven dat ze geen echte superhelden zijn, maar dat al het bijzondere aan hen kan worden uitgelegd door de wetenschap. Dunn en Crumb beginnen haar te geloven, maar Price wil de wereld laten zien dat supermensen echt bestaan. En hij is tot alles in staat om ervoor te zorgen dat hij zijn gelijk haalt.
Zwak en weinig origineel verhaal
De Shyamalan trilogie onderscheidt zich van andere superheldenfilms door het verhaal boven de actie te plaatsen. Dit is bewonderingswaardig, alleen in Glass pakt het verkeerd uit. De film komt erg traag op gang en vooral in de eerste helft van de film, op een confrontatie tussen Dunn en The Beast na, gebeurt er eigenlijk vrij weinig. Er wordt vooral gepraat, de drie belangrijkste personages hebben vrijwel geen interactie met elkaar, en op een gegeven moment begin je je als publiek af te vragen of het überhaupt ergens naar toe gaat. Er wordt enorm veel gepraat over supermensen en alle krachten die zij hebben, maar helaas zien we er weinig van.
Het concept van de film is interessant, al is het niet echt origineel. De echte schurken zijn niet de supermensen, maar degenen die hen willen doen geloven dat ze niet speciaal zijn. Sarah Paulsons personage Dr. Staple krijgt het voor elkaar om Kevins zelfvertrouwen te vernietigen door hem te vertellen dat The Beast niet zo sterk is als hij denkt. Volgens haar zorgt trauma ervoor dat sommige mensen denken dat ze superhelden zijn, wat volgens haar ook het geval is met de drie hoofdpersonages. Er zijn genoeg andere superheldenfilms die het thema van trauma op een betere manier in beeld hebben gebracht. Christopher Nolans Batman trilogie bijvoorbeeld. Het probleem met Glass is dat de film te vol zit met slechte dialogen en uiteindelijk te nietszeggend is om enigszins indruk te maken. Shyamalan heeft in het verleden bijzonder werk afgeleverd. Dat valt niet te ontkennen. Het probleem is echter dat hij de illusie lijkt te hebben dat zijn werk origineel is en anders dan andere superheldenfilms. Door anders te willen zijn dan andere films in het genre, faalt Glass om ook daadwerkelijk indruk te maken.
Goede cast, slecht materiaal
Aan de cast zal het niet liggen. Zelfs met het zwakke materiaal doen zij hun best om er nog enigszins iets van te maken. James McAvoy weet op feilloze manier te wisselen tussen al zijn personages. Hij was dan ook verreweg het meest interessante aan de hele film. Bruce Willis brengt het fenomeen gepeinsde held naar een heel nieuw niveau. Of dit altijd even positief is valt echter te betwijfelen. Samuel L. Jackson spendeert het grootste deel van zijn tijd stil in zijn rolstoel. Pas in het tweede deel van de film komt hij pas echt in actie. Dan is het echter al te laat om het verhaal nog te redden. Vooral Sarah Paulson trekt aan het kortste einde met haar rol als Dr. Ellie Price. Behalve het feit dat haar personage weinig toevoegt, heeft ze ook nog de slechtste dialogen en de minst flatteuze shots.
Shyamalan vond het een goed idee om Casey (Anya Taylor-Joy), de enige persoon die een confrontatie met The Beast heeft overleefd, terug te brengen. Drie weken eerder zag ze nog hoe hij onschuldige meisjes vermoordde, maar natuurlijk is ze dat vergeten en ziet ze alleen het positieve aan Kevin en zijn persoonlijkheden. Zij is echter niet de enige die ons moet overtuigen hoe goed onze hoofdpersonages zijn. Elijahs moeder, gespeeld door Charlayne Woodard, drukt iedereen op het hart dat haar massa-moordende zoon eigenlijk een kwetsbare ziel is. De boodschap die Shyamalan wil uitdragen ligt er te dik bovenop en verliest dan ook onmiddelijk iedere emotionele waarde. De bekende twist aan het einde maakt dan ook bijzonder weinig indruk, omdat je eigenlijk al een half uur aan het hopen bent dat de film bijna is afgelopen.
Conclusie
Glass had genoeg potentie om indruk te maken. Helaas maakt Shyamalan teveel gebruik van telling in plaats van showing en zorgt dat ervoor dat Glass eigenlijk een vrij saai geheel wordt. Deze film zou vast revolutionair geweest zijn als hij was uitgebracht in 2003. Intussen heeft het genre al zoveel betere films te bieden. Tijdens de voorstelling die ik bezocht waren er zelfs mensen die de zaal vroegtijdig verlieten. Glass is dan ook een bijzonder teleurstellende conclusie in een trilogie die uitstekend had kunnen zijn.
