Carrie is één van de bekendste verhalen van Stephen King. Van het boek dat uitkwam in 1974 zijn drie verfilmingen gemaakt. De twee bekendste in 1976 en in 2013. Van de originele versie uit 1976 hoorde ik altijd goede verhalen. Die in 2013 zou er ‘niet eens toe doen’, als je de originele ook had gezien. Voor horrortober vond ik het een mooie gelegenheid om eindelijk eens de originele Carrie te zien en voor mijzelf te kijken hoe deze is in vergelijking met de remake.
De tweede remake: Carrie uit 2013
Te beginnen met de Carrie uit 2013. De tweede remake van de originele film uit 1976. Chloe Grace Moretz neemt de hoofdrol van Carrie op zich. Chloe is een mooie actrice, maar heeft ook net iets bijzonders of ‘anders’, waardoor ik vind dat de rol van Carrie goed bij haar past. Toch was ik ook wel verbaasd, want nadat ik het boek had gelezen – en dus nog geen films had gezien – had ik het idee dat Carrie echt een raar, anders, meisje was. Niet per se mooi. Terwijl in de remake Chloe zeker wel mooi is.
Dit gevoel had ik niet alleen bij Chloe die Carrie speelde, dat ze ‘te mooi’ of ‘te Hollywood’ was, maar ook bij de rest van de cast. Van de moeder van Carrie kreeg ik in het boek echt de rillingen. In de film was de actrice zeker goed gecast en was op haar acteerkunsten niets op aan te merken, maar weer kreeg ik niet dat enge gevoel dat ik had verwacht had. Dit gevoel bleef ik de hele film houden. Bij de cast, de manier van filmen, gebruik van shots en muziek: het voelde allemaal te perfect en te Hollywood-achtig.
Teleurgesteld is misschien wel het beste woord om de remake samen te vatten. Ik had altijd gehoord dat Carrie een geweldige horrorfilm was en nadat ik het boek had gelezen, had ik echt hoge verwachtingen. Ik denk dat de 2013 remake wellicht iets té Hollywood-achtig, iets te ‘perfect’, is. Terwijl Carrie eigenlijk niet perfect hoort te zijn. Alles hoort een beetje raar te zijn, anders. Maar het voelde voor mij echt als een Hollywood film – al ontbreekt er natuurlijk een Hollywood einde.
De originele Carrie uit 1976
Nadat ik niet heel erg onder de indruk was van de remake van Carrie, besloot ik de originele film te kijken. Van deze film had ik hogere verwachtingen, omdat ik niet het idee had dat dit een typische Hollywood film zou worden. En ik werd zeker niet teleurgesteld. Natuurlijk, de kwaliteit is een stuk lager, maar dat deed de film niet te min. De actrice is Carrie speelt, Sissy Spacek, is voor mij de beste verbeelding van de Carrie uit King’s boek. Tenger, kwetsbaar, ‘anders’, ongemakkelijk. Ook Piper Laurie die de rol van Margaret White (de moeder) vertolkt, komt enorm overtuigend over. Echt als een geloof waanzinnige, waar je de rillingen van krijgt.
Bij deze versie zat ik zeker tot het eindje wel op het puntje van mijn stoel. Het was ‘rauw’, als dat een goed woord is om het te beschrijven. De verhaallijn was vreemd, zielig en angstaanjagend en de manier van filmen en gebruik van licht en geluid paste hier precies bij. Wellicht is dat ook de manier van filmen uit de jaren ’70, maar het paste precies bij de verhaallijn.
Verschillen tussen de twee films
Er zit een groot verschil in de film en bewerkingskeuzes als je de originele Carrie vergelijkt met de nieuwste remake. Het verschil dat mij het meest opviel, was de dramatische horrormuziek en tunes. In nieuwere films, is dat stukken minder. Muziek wordt zeker nog veel gebruikt, maar naar mijn idee veel meer op de achtergrond en niet zo intens. In Carrie uit 1976 zit veel harde, intense, ‘horror tunes’. Maar vervelend is het niet. Het past erbij. Het past bij de filmstijl van de jaren ’70.
Deze filmstijl is dan ook totaal anders bij de Carrie uit 2013. Het voelt veel ‘perfecter’, de raarheid ontbreekt en dat is denk ik hetgeen wat ik het meest miste in de nieuwste remake. Het verhaal van Carrie hoort een beetje raar en vreemd te zijn. Dat is de essentie van het verhaal. Maar voor mijn gevoel is de nieuwste remake te perfect gemaakt, waardoor juist die raarheid wegvalt. De rare shots, de intense muziek, de ‘vreemde’ cast. Dat is allemaal weggevallen in de 2013 versie.
Conclusie
Allebei de films zijn zeker amuserend en spannend. Al gebeurt er niet heel veel, in beiden films niet. Eigenlijk is de hele film een oploop naar het prom, het grootste eindexamenbal. Het verhaal is meer hartbrekend, dan echt horror. Carrie wordt zo gepest, zo anders behandeld, en thuis eigenlijk mishandeld, totdat ze breekt. Totdat ze op het moment dat ze echt heel gelukkig is, weer in haar rug wordt gestoken door haar klasgenoten. Of het echt horror is, weet ik dus niet. De eerste film is zeker wel meer horror dan de tweede en dat komt door het gebruik van de ‘vreemde’ muziek, andere soort shots, en de minder gelikte Hollywood manier van filmen. Als je een van de Carrie’s zou willen kijken, dan zou ik de originele aanrader. Die kruipt echt onder je huid en is perfect voor horrortober.
