De pitch voor Heart of Iron is ‘Anastasia met een vleugje Firefly’ en als dat je enthousiast maakt, is dit een boek voor jou. Ik was (en ben) een grote fan van de televisieserie dus ik wist dat ik dit boek wilde lezen. Daarnaast heeft het verhaal van Anastasia me ook altijd geïntrigeerd. Voor wie niet bekend is met dat verhaal: in 1918 werd de complete Russische tsarenfamilie Romanov uitgemoord. Eén prinses, Anastasia, zou het allicht hebben overleefd. Er is nu zelfs een musical over haar verhaal. Hoe dan ook is het een erg interessante geschiedenislis. Dus, Heart of Iron klinkt echt super interessant met invloeden van Firefly en Anastasia. Maar is het ook goed uitgewerkt?
Heart of Iron is uitgegeven door Balzer + Bray, en is vooralsnog niet vertaald naar het Nederlands.
De ‘vermiste royalty’ trope
Anastasia daargelaten, vind ik de vermiste royalty trope niet zo. Om wat specifieker te zijn, vind ik het vooral niks als die vermiste royal niet weet dat hij/zij een royal is. Ik kan geen voorbeeld noemen van een boek of film waarin dat gegeven echt goed is uitgewerkt. De grote openbaring of plottwist is meestal erg voorspelbaar en vaak niet eens goed doordacht. Het is een té makkelijk plotpunt en bovendien inmiddels echt niet meer origineel. In Heart of Iron weet je in ieder geval al vanaf het begin waar je aan toe bent, aangezien het wordt omschrijven als ‘Anastasia in de ruimte’. Het is dan ook geen geheim wie/wat het hoofdpersonage is. Zelfs haar naam verklapt het al: Ana. Waar je als lezer wel weet waar dit heen gaat, heeft Ana zelf geen idee. Ze weet niet dat ze een verloren prinses is, ze denkt dat ze een space pirate is. Als ze een zogenaamde Ironblood tegenkomt, wordt het plot in gang gezet. De Ironbloods zijn de royals in dit boek.
Het moet gezegd: Ashley Poston heeft haar best gedaan met deze overbekende trope. En toch was de set-up en de ‘twist’ voorspelbaar en… meh. Ik had het denk ik leuker gevonden als Ana geen gapend gat in haar geheugen had, maar dat ze gewoon wist wie ze was. De echte Anastasia wist namelijk ook gewoon wie ze was (ok, ze bleek een imposter maar toch had ze kennis van de gebeurtenissen). Gelukkig maakte deze trope niet dat ik het boek meteen niet meer goed vond, want er zitten zeker andere vermakelijk aspecten in Heart of Iron.
Heart of Iron POV personages
De voornaamste reden dat ik Heart of Iron lekker vond weglezen, waren de personages. Er zijn vier POV personages door wiens ogen je het verhaal meekrijgt: Ana, haar ‘Metal’ D09 (een Metal is een soort android in deze wereld), Jax, de piloot van het ruimteschip waarop Ana verblijft en de Ironblood Robb. Ieder personage heeft zijn eigen achtergrond en geheimen. Omdat Ana’s achtergrond wel redelijk bekend is, zijn de andere drie personages net iets interessanter om over te lezen. Ik vond vooral Jax erg leuk. Zijn achtergrondverhaal was het meest interessant én het minst voorspelbaar. Wat me meteen op een punt van kritiek brengt: Heart of Iron is heel erg voorspelbaar. Alle plottwists zie je van mijlenver aankomen.
Dit boek moet het dus niet voornamelijk van het plot hebben. Het is een vrij standaard verhaal. De sterke punten zijn dan ook de personages en de worldbuilding. Het helpt ook dat de schrijfstijl van Ashely Poston heel fijn is, ik had dit boek echt heel snel uit. Soms doe je eeuwen over een boek omdat het plot niet zo goed is, maar dat was hier niet het geval. Dankzij de aangename personages en Poston’s schrijfstijl, ga je als een trein (of eerder een ruimteschip in dit geval) door het boek heen.
Goede worldbuilding
De worldbuilding is zoals gezegd erg goed. Soms kan het binnen science fiction lastig zijn om de setting en de terminologie goed uit te leggen of te omschrijven. Daar heeft Heart of Iron geen last van: alles is duidelijk en helder. Natuurlijk zit er in het begin van het boek een hoop informatie om te verwerken, maar dat mag je wel verwachten in een dergelijke setting. Het was al snel duidelijk hoe deze wereld in elkaar steekt, wat Metals en Ironbloods zijn en waar alles zich afspeelt. Poston verliest zich nergens in de wereld; soms zijn sci-fi boeken niet om doorheen te komen omdat er infodump na infodump volgt en dat leest gewoon niet prettig. Hier is alles snel en duidelijk en bovenal goed omschreven.
Zoals je in een Young Adult kunt verwachten, is er een hoop om te shippen in dit boek. Helaas was een van de stelletjes een heftig geval van instalove (meh). En tóch was dit uiteindelijk een fijn stel, maar het had er wat minder bovenop hoeven liggen. Het is ook goed dat Poston duidelijk maakt dat iedereen stervelijk is (Metals dan weer iets minder natuurlijk) en dat iedereen dood kan. En hoewel sommige personages aanvoelden als cannon fodder, was het een verademing om eens een YA te lezen waarin niet iedereen onkwetsbaar lijkt. Iedereen kan gewond raken of nog erger…
Conclusie
Dit boek moet je niet lezen voor het plot. Het is ontzettend voorspelbaar en die prinsessentrope is dus gewoon een beetje jammer. Maar als je op zoek bent naar een Young Adult science fiction boek met hoog tempo en erg fijne personages, dan is dit het boek voor jou. De worldbuilding is niet te zwaar en de vier POV personages brengen de juiste balans in het boek. Ook een extra pluspunt: er zijn personages van verschillende afkomsten, rassen en geaardheid. Met de diversiteit zit het dus helemaal goed. Inmiddels heeft Poston een vervolg geschreven: Soul of Stars. Inmiddels heb ik dankzij de enorme Amazon.de sale van een paar weken geleden dit vervolg ook op de kop getikt. Deze serie is een duologie (zoals bijvoorbeeld De Kraaien) en na Soul of Stars is het dus klaar. Ik ben benieuwd hoe dit gaat eindigen, want Heart of Iron eindigt met een fikse cliffhanger.
Zoals gezegd is Heart of Iron nog niet in een Nederlandse vertaling verkrijgbaar. Klik hier om de Engelse versie te kopen.
Heart of Iron
Sprookje in space
Goed
- Leuke en diverse personages
- Je vliegt door het boek heen
Niet zo
- Best voorspelbaar
- Matig hoofdgegeven
