In sciencefiction kun je heel bijzondere en originele ideeën tegenkomen. Zo ook in Rosewater van Tade Thompson. Dit eerste deel van The Wormwood-trilogie is een interessante wending op het ‘alien verschijnt op onze planeet’-idee met elementen van dystopia, cyberpunk en psychische krachten.
Waar gaat Rosewater over?
In het Nigeria van 2066 zit een alien in een gigantische koepel. Deze koepel gaat eens per jaar open en op mysterieuze wijze worden gewonden en zieken die zich in de buurt bevinden genezen. Mensen besloten zich te vestigen rondom de koepel – een verzameling tentjes werd een stad: Rosewater.
Voor overheidsagent Kaaro is die koepel niets nieuws. Hij is er al eens binnen geweest en hij is een van de zogenaamde Sensitives – mensen die gedachten kunnen lezen en voorwerpen kunnen vinden. Ook hebben ze toegang tot de Xenosphere – een soort gedachtenwereld, waar de Sensitives een soort avatar kunnen gebruiken en gedachten kunnen betreden. Het doet nog het meest denken aan een virtuele wereld, maar dan zonder de computers. Kaaro heeft een zielloos dagbaantje bij een bank en werkt intussen voor een dubieuze overheidsorganisatie. Kaaro is zelfzuchtig en gaat met bar weinig passie door het leven. Wanneer de ene naar de andere Sensitive tussen zes plankjes eindigt, probeert hij uit te zoeken wat er precies aan de hand is voor hij zelf dood neervalt.
De setting van Rosewater gaat niet over rozen
Het mysterie rondom de alien, de krachten van de Sensitives en waarom ze zo vroegtijdig aan hun einde komen zijn de sterke kanten van dit boek. Als lezer zie je bar weinig van de alien, maar toch is de aanwezigheid van het mysterieuze wezen voelbaar. Thompson schetst een interessante samenleving dat zich afspeelt nadat de alien op aarde is verschenen en inmiddels de ‘normaalste’ zaak van de wereld is voor de bewoners van Rosewater. Ook is de alien in de koepel niet het enige buitenaardse wezen, maar op één confrontatie na staat Thompson hier niet echt bij stil. Verder zijn er ook dystopische elementen, zoals implantaten die locaties registreren. Daarnaast passeren veel geweld en schimmige, gritty zaken de revue. Rosewater gaat niet bepaald over rozen.
Onsamenhangende time skips
Helaas maakt Thompson het lastig het verhaal te volgen. Rosewater speelt zich niet alleen af in 2066, maar springt naar verschillende punten in het verleden van Kaaro. Ondanks dat duidelijk is aangegeven wanneer een hoofdstuk zich afspeelt, zat ik als lezer toch snel van ‘oh ja, wat was er ook alweer met deze verhaallijn?’. Normaal heb ik hier totaal geen moeite mee. Ik lees vaker fantasy en sciencefiction, maar bij Rosewater was het verhaal onsamenhangend. Daarnaast werd het ook moeilijk een goed beeld te krijgen van zowel het plot als de setting, waardoor ik als lezer het gevoel heb dat er details langs mij heen gingen.
Afstandelijk
Een ander groot minpunt is dat Kaaro gewoonweg geen interessant personage is. Hij is weliswaar onbeschoft, egoïstisch en laf, wat niet erg hoeft te zijn, maar hij is vooral erg afstandelijk. De schrijfstijl leest ook vlak en klinisch. Dit kan Thompsons bedoeling zijn geweest gezien de haast automatische manier waarop Kaaro door het leven gaat. Toch maakt dit het lastig om te geven om Kaaro’s perspectief. Kaaro’s geschiedenis en interacties nemen ook behoorlijk wat ruimte in, zodanig dat het even duurt voor het plot op gang komt. Ten slotte was ik persoonlijk ook geen fan van de manier waarop de vrouwelijke personages werden neergezet.
Conclusie
Of je Rosewater kunt waarderen zal uiteindelijk afhangen van je preferenties. Hou je van verhalen gedreven door personages? Dan kom je met Rosewater van een koude kermis thuis. Lees je echter graag sciencefiction met een integrerende setting dat interessante ideeën en mogelijk sociaal commentaar biedt? Dan is Rosewater het zeker waard om te proberen.
Rosewater
Interessant maar onsamenhangend
Goed
- Integrerende setting met interessante ideeën
- Mysterie rondom de alien en de sterfgevallen is pakkend
Niet zo
- Onsamenhangende timeskips
- Hoofdpersoon is erg afstandelijk
