In het Engels is er de bekende uitspraak ‘don’t judge a book by it’s cover‘, oftewel, ga niet op het uiterlijk af. Nou, die uitspraak gaat bij dit boek niet op. Alleen al afgaande op de cover, is De taal der doornen een prachtig boek. Zelfs als ik auteur Leigh Bardugo nog niet zou kennen, was ik dit boek gaan lezen om hoe het er uit ziet: van de waanzinnige cover tot aan de fenomenale illustraties aan de binnenkant. Maar goed, Bardugo is een van mijn favoriete schrijvers dus dit boek was sowieso een must-read voor mij. Of het aan mijn (hoge) verwachtingen voldeed, lees je in deze recensie.
De taal der doornen is uitgegeven door Blossom Books en is een vertaling van Language of Thorns.
Grishaverse verhalen
Leigh Bardugo is natuurlijk bekend van de Grisha trilogie en de Kraaien duologie: List & Leugens en Kraai & Koninkrijk. Ik vond de Grisha trilogie een leuke trilogie, al ben ik niet zo’n fangirl als vele anderen. Ik las het vooral vanwege de schrijfstijl en worldbuilding van Bardugo, want het overkoepelende verhaal over Alina vond ik… gemiddeld. De Kraaien echter, behoren tot mijn favoriete boeken aller tijden. Ik ben gróót fan en raad iedereen aan deze twee boeken te lezen. Het sprak daarom wel voor zich dat ik De taal der doornen ging lezen. Hoe het boek tot stand kwam, vertelt Bardugo hier:
Back in 2012 during the lead-up to the release of my first novel, my publisher asked if I could write a prequel story for Shadow and Bone. I was game, but the idea that came to me had little to do with the characters of that book. Instead, it was a tale that the characters might have heard when they were young, my own take on a story that had troubled me as a child – Hansel and Gretel.
De taal der doornen is een collectie van zes verhalen, sprookjes, die zich afspelen in de Grishaverse. Deze sprookjes hebben geen directe link met de eerdere boeken, ze spelen zich alleen af in dezelfde wereld. Daarom is dit boek geschikt voor zowel Bardugo-fans als complete nieuwkomers in de Grishaverse. Het is leuk als je al bekend bent met de wereld, maar je hebt op zich geen voorkennis nodig. Alle zes de verhalen hebben een link naar bestaande sprookjes, zoals Hans en Grietje of de Kleine Zeemeermin.
Middernachtsprookjes
En ja hoor, Bardugo flikt het gewoon wéér. Ze heeft weer een boek geschreven dat je binnen de kortste keren wilt uitlezen. Ze sleept je zo het verhaal binnen en laat je niet meer los. Deze verzameling sprookjes doet bijna niet onder aan de klassiekers van Hans Christiaan Andersen en de Grimm broers. Wat een fijn boek is dit, en hoe leuk om nog dieper in de wereld van Bardugo te duiken. Ik zeg het nog maar eens: ze is de koningin van de worldbuilding.
Ook veel lof voor illustrator Sara Kipin. Haar illustraties staat op iedere pagina, soms heel subtiel en soms twee pagina’s breed. In ieder verhaal groeien de tekeningen mee met het plot. Zo kan er op de eerste pagina slechts een klein bloemetje staan. Die groeit vervolgens, over de lengte en breedte van de pagina uit tot iets veel groters. Aan het einde van ieder sprookje staat een grote illustratie over (het einde van) dat verhaal. Alle illustraties zijn zó mooi. Ze geven allemaal nog meer diepte aan het boek. De combinatie van tekst en tekening past ook nog eens supergoed in de setting van een verhalenbundel. Tijd om ieder verhaal even in het kort uit te lichten.
Ayama en het doornwoud
Dit verhaal gaf mij een grote Belle en het Beest vibe. Er is een walgelijk prins-beest, en een lieflijk meisje dat door haar hele dorp niet wordt begrepen. Bardugo vertelt in haar nawoord dat ze voor Ayama en het doornwoud is geïnspireerd door de legende van Tarrare. Dat verhaal zei me weinig dus ik moest het opzoeken en… wat een bizar verhaal! Je moet er maar eens over lezen als je het (ook) nog niet kent. Ik vond het verhaal van Ayama vermakelijk maar wel voorspelbaar.
De te slimme vos
Ik hou van fabels; verhalen over dieren die kunnen praten. Daarom zie ik De te slimme vos als een (soort) fabel. Het gaat over de vos in de titel, die er achter moet komen hoe hij een jager kan stoppen. Deze jager is alle bosbewoners en vrienden van de vos aan het uitmoorden. Dit verhaal is oorspronkelijk uitgebracht als companion story voor Dreiging en duisternis, het tweede boek uit de Grisha trilogie. In het Engels is dit verhaal ook los uitgekomen als e-book. Ik vond dit verhaal erg leuk, het was onderhoudend, grappig en had wat leuke onvoorspelbare twists.
De heks van Duva
Dit is de hervertelling van Hans en Grietje. Als kind was dat mijn favoriete sprookje dus ik had hoge verwachtingen van dit verhaal. Mijn favoriete auteur Neil Gaiman herschreef Hans en Grietje ook al eens, dus ik word verwend met ook nog een adaptatie van Bardugo, een andere geliefde schrijver. Gelukkig werd ik niet teleurgesteld, want dit is mijn favoriete verhaal van de zes. Niet alleen vanwege de bron, maar ook omdat het een erg slim verhaal is met verrassende twists. Dit is het verhaal dat ik zo weer zou kunnen herlezen.
Kleine dolk
Ik ben er nog steeds niet achter wat de inspiratiebron is geweest voor Kleine dolk. Dit verhaal kun je omschrijven als een verhaal over een feministische prinses, zelfs al is de prinses niet het hoofdpersonage. Dit is een heerlijk verhaal dat supersnel wegleest, misschien wel het snelst van alle verhalen in De taal der doornen. Het gaat over het feit dat je niet moet dollen met de natuur, maar ook over feminisme en domme mannen. Dit was ook een companion story, dit keer voor Val en verlossing. Ook deze is in het Engels als e-book uitgebracht.
De soldatenprins
De soldatenprins is het enige verhaal dat als ‘bron’ Kertsj heeft, het eiland waar de Kraaien-boeken zich voor het grootste gedeelte afspelen. Dat was voor mij dus al meteen een dikke plus voordat ik er aan begon. Dit verhaal is een soort mix tussen Pinokkio en de Notenkraker, geschreven vanuit Bardugo’s eigen originele visie. Ik vond De soldatenprins niet zo fantastisch als ik had gehoopt (vanwege de bron), maar het was nog steeds een erg leuk verhaal. Het is best een tragisch verhaal als je er over nadenkt, maar ik zal geen spoilers geven.
Toen het water vuur zong
Het is een grote duh dat de Kleine Zeemeermin de inspiratie was voor dit sprookje. En dan met name het originele verhaal van Hans Christiaan Andersen, en niet de Disney versie. Bardugo zegt dat het origineel slechts een vertrekpunt was. Dit is met afstand het langste verhaal in De taal der doornen en voor mij was het ook net iets té lang. Er zitten stukken in die er makkelijk uit hadden gekund ten bate van de vaart. Maar ik klaag verder niet, het is wederom een prachtig nieuw sprookje over gevreesde wezens.
Netflix adaptatie
De Grisha trilogie en Kraaien duologie worden natuurlijk binnenkort samen tot een televisieserie voor Netflix omgetoverd. Het is bijzonder dat beide boekenreeksen samen worden opgepakt, omdat deze zich niet tegelijkertijd afspelen. Toch heb ik er alle vertrouwen in dat dit een episch project wordt, ook omdat Bardugo zelf er nauw bij betrokken is. Het wachten is vooral op het eerste castingnieuws.
Omdat de zes sprookjes van De taal der doornen zo visueel zijn geschreven, kon ik alles meteen voor me zich. Ik hoop dus dat Netflix, of een andere studio, dit boek ook in zijn vizier heeft. Dit zouden zes prachtige films kunnen worden, of zes korte televisieseries van allen één seizoen (een beetje zoals Good Omens). Ik zou deze verhalen allemaal graag op het grote doek, of op televisie, willen zien.
De volgende stop voor mij in de wereld van Leigh Bardugo: King of Scars. Het boek over koning Nikolai heb ik inmiddels uit (ik kon echt niet wachten op de vertaling). In oktober is er nog iets om naar uit te kijken: dan verschijnt Bardugo’s eerste non-YA boek. Deze volwassen thriller heet Ninth House. Ik ben benieuwd of Blossom Books zich hier aan gaat wagen maar ik hoop van wel!
Alle illustraties in dit artikel komen uit De taal der doornen en zijn gemaakt door de getalenteerde Sara Kipin
De taal der doornen
Voor fans én nieuwkomers
Goed
- Bardugo's schrijfstijl is ongeëvenaard
- Prachtige illustraties en vormgeving
- Goede kennismaking voor nieuwe lezers
- Ook voor fans erg fijne verhalen
Niet zo
- Niet ieder sprookje is even sterk
