Recensie: Circe – Madeline Miller

Veel bekende fantasie verhalen vinden hun oorsprong in de Griekse Mythologie. Als je kijkt naar series als Percy Jackson en Harry Potter, dan is het overduidelijk dat de auteurs inspiratie gehaald hebben uit de Griekse mythologie. Stephen Fry schreef er recentelijk ook nog een boek over. De Griekse mythologie is hot en de Amerikaanse schrijfster Madeline Miller weet dat maar al te goed. Met haar debuut Een Lied Voor Achilles gooide ze al hoge ogen en won ze de Orange Prize in 2012. Haar meest recente boek, Circe, is wederom een hervertelling van een bekend verhaal, maar dan met een eigen twist.

Circe is uitgegeven door Uitgeverij Orlando en heeft in het Engels dezelfde titel

Waar gaat Circe over?

Het verhaal is gebaseerd op Odyssee van Homerus. In het huis van Helios, god van de zon en de machtigste van alle titanen, wordt een dochter geboren. Circe wordt ze genoemd en vanaf het begin is ze al een vreemd kind. Ze heeft niet de goddelijke uitstraling van haar vader en ook geen enkel talent. Circe is een buitenbeentje en zoekt haar heil bij een sterveling, die ze in haar wanhoop om altijd bij hem te blijven veranderd in een God. De nieuwe God vergeet Circe al snel en uit jaloezie went Circe zich tot krachten waarvan ze niet eens wist dat ze ze had: Hekserij. Zeus is bang voor deze krachten en stuurt Circe naar een verlaten eiland. De wereld is echter geen veilige plek voor een vrouw alleen en met haar onafhankelijkheid roept ze de toorn van zowel Goden als gewone mannen op zich af. Circe moet haar krachten verder ontwikkelen om te beschermen wat haar meest dierbaar is.

Mooi geschreven maar het mist een echt verhaal

Circe is een boek waarin kunstige proza het verhaal verteld. We volgen Circe op haar pad van verstoten Godin naar krachtige heks. Op de schrijfstijl van Miller valt ook weinig aan te merken. De zinnen zitten mooi in elkaar. Het enige waarin Circe tekort schiet is het feit dat er vrijwel geen plot aanwezig is. Circe is als het ware meer een karakterschets van Circe in plaats van dat het daadwerkelijk een verhaal vertelt. Sommigen zullen dit soort verhalen prefereren, vooral degenen die fan zijn van Griekse mythologie. Voor anderen zal het wat lastiger zijn om dit verhaal door te komen. Het begin en een groot deel van het midden van het boek waren vrij sterk. Naar mate het einde dichterbij kwam, remde het boek af en het einde was dan ook minder spectaculair dan je van een boek over Goden mag verwachten.

De belangrijke personages waren goed ontwikkeld. Het is vooral interessant hoe Circe verandert van timide meisje naar krachtige vrouw. De personages voelden echt aan. Niemand was perfect, zelfs de machtige Goden niet. Wat dat betreft voelde het verhaal wel een stuk echter aan. Een welkome afwisseling in een tijd waarin veel boeken vaak perfecte personages voortbrengen. Toch heeft Circe ook een probleem van overbevolking. Het boek is vrij kort, maar gaat toch over duizenden jaren. Het is alsof Miller er op stond om ieder bekend personage in de Griekse mythologie een keer te noemen. Sommigen komen wat langer aan bod, maar anderen worden tussen neus en lippen door genoemd. Behalve het feit dat je als lezer denkt “Oh ja, die ken ik wel” heeft het verder weinig toegevoegde waarde. Dat is jammer, want dat doet wel afbreuk aan het verhaal.

Conclusie

In principe is Circe een boek dat je helemaal fantastisch vindt of juist helemaal niets. Er lijkt geen middenweg in te zijn. Persoonlijk sprak het verhaal mij niet aan, ondanks het feit dat ik wel interesse heb in Griekse mythologie. Het verhaal is teveel van hetzelfde, het duurt te lang voordat het op gang komt en als het eenmaal op gang is gekomen, dan is het al weer voorbij. Miller is een prima auteur, maar het verhaal weet niet echt te boeien. Dat is jammer, aangezien Circe wel een interessant personage is uit de Griekse mythologie. Gezien de hype rond het boek had ik er persoonlijk meer van verwacht.