Disclaimer: als The Sword of Summer op jouw favorietenlijst staat, moet je deze review niet lezen. Het feit dat dit boek eigenlijk Percy Jackson is, maar dan met Noorse goden, is namelijk niet het meest kritische dat je hier zult tegenkomen. Natuurlijk leest een boek van Rick Riordan lekker weg, maar dat is geen reden om dit een goed boek te noemen.
Waar gaat Magnus Chase and The Sword of Summer over?
Sometimes, the only way to start a new life is to die
“Magnus Chase has seen his share of trouble. Ever since that terrible night two years ago when his mother told him to run, he has lived alone on the streets of Boston, surviving by his wits, staying one step ahead of the police and the truant officers.
One day, Magnus learns that someone else is trying to track him down—his uncle Randolph, a man his mother had always warned him about. When Magnus tries to outmaneuver his uncle, he falls right into his clutches. Randolph starts rambling about Norse history and Magnus’s birthright: a weapon that has been lost for thousands of years.
The more Randolph talks, the more puzzle pieces fall into place. Stories about the gods of Asgard, wolves, and Doomsday bubble up from Magnus’s memory. But he doesn’t have time to consider it all before a fire giant attacks the city, forcing him to choose between his own safety and the lives of hundreds of innocents…”
De worldbuilding is… meh
Het hele boek lang dacht ik ongeveer: ‘ja, waarom ook niet.’ Er gebeuren zoveel willekeurige dingen, dat het me na een paar hoofdstukken echt niet meer interesseerde. Vuurreuzen aanvallen met plastic pijlen? Prima. Overal pratende dieren en objecten? Oké dan. Thor die eigenlijk precies dikke Thor is uit de Marvel films? Tja. Dwergen die een wedstrijdje smeden willen doen terwijl het einde van de wereld ongeveer morgen is? Je snapt het. De worldbuilding rondom dwergen is dan wel weer geinig, met alle namen die ze aan hun objecten geven.
Maar! Beetje jammer dat het tempo van dit boek constant wordt onderbroken, zodat goden kunnen uitleggen wie ze zijn en wat ze doen. Misschien irriteerde dit me meer dan in Rick Riordans andere boeken, omdat ik minder bekend ben met Noorse mythologie dan met Griekse of Romeinse. Misschien had het beter geschreven kunnen worden.
The Sword of Summer zit bomvol vergelijkbare irritante personages
Had ik al gezegd dat dit boek precies dezelfde toon heeft als de Percy Jackson serie? Dezelfde dynamiek tussen de hoofdpersonen (Magnus, Sam en Heart/Blitz VS Percy, Annabeth en Grover). Een vergelijkbaar plot. En vooral dezelfde ‘snarkiness’. Wel gaaf dat de auteur voor deze serie een iets meer underdog/onbekende insteek heeft gekozen. In tegenstelling tot Percy is Magnus niet het kind is van een populaire (Noorse) god, maar is zijn vader juist iemand waar je nog nooit van hebt gehoord.
De personages probeerden allemaal grappig en sarcastisch te zijn, en dat werkte totaal niet. Daardoor sloeg het compleet dood. En het zorgt ervoor dat je belangrijke evenementen, zoals leven-of-dood-scènes, niet serieus kan nemen. Ik kon geen band met de personages opbouwen en ik gaf totaal niet om ze. Oh en Magnus kwam helemaal niet over als een 16-jarige. Plus, de vijanden waren niet indrukwekkend. De dreiging kwam niet goed over en wie nou de écht slechterik was, wisselde constant.
Dat gezegd hebbende, Hearth is verreweg mijn favoriete personage uit dit boek. Sowieso vond ik het interessant om over een doof iemand te lezen. Ook zijn achtergrondverhaal wist me beet te pakken. Het maakte me nieuwsgierig en ik leefde met hem mee. Hearth is de enige die me echt is bijgebleven. Natuurlijk ga ik de rest van de Magnus Chase serie ook lezen, zo’n completionist ben ik wel, en ik ben benieuwd hoe Hearth zich gaat ontwikkelen.
Diversiteit in The Sword of Summer is questionable
Als je bijvoorbeeld Heroes of Olympus hebt gelezen, weet je dat Rick Riordan erom bekend staat veel diversiteit toe te passen in zijn boeken. Dat geldt ook voor The Sword of Summer. Samirah Al-Abbas is een van de belangrijkste hoofdpersonen in dit boek, wat Tarria op Goodreads ‘some of the worst Muslim representation’ ooit noemt. In Tarria’s review zegt ze dat Sam een stereotiep beeld geeft van Muslim girl en dat is jammer.
“Sam wears a hijab around Muslims, but whips it off without a thought around non-Muslims. And it also has magical powers, really??? And when Magnus finds out about the arranged marriage, Riordan paints a picture of arranged marriages always being forced. 90% of the time the family cares what the girl thinks! Arranged marriages are not the same as forced marriages! Insert obligatory strict family, racism and islamophobia based bullying (heavy subjects mentioned briefly then skipped over and forgotten), an inability to live the life she wants due to religion.
What purpose does her religion have to the plot at all, in a series based around Norse Gods and their faith? Apart from giving Riordan an excuse to pat himself on the back and tick his diversity checklist while shoehorning in every misconception about Muslim women?”
Conclusie: geen idee waar dit heen gaat, maar hopelijk wordt het beter
De Magnus Chase-serie is me aangeraden door een goede vriend, dus heb ik er vertrouwen in dat het beter wordt. Maar hoeveel beter? Dat durf ik niet te zeggen. Hearth is tot nu toe het enige positieve aan The Sword of Summer. Hopelijk heeft hij een grote rol in boek twee. En ik heb vernomen dat The Hammer of Thor een genderfluid personage bevat. Intriguing!
The Sword of Summer
Noorse Percy Jackson
Goed
- Hearth
- Dwergen worldbuilding
- Loki
Niet zo
- Willekeurige gebeurtenissen
- Irritante personages
- Teleurstellende vijanden
- Niets is serieus
- Niet-origineel
