Recensie: Heks van Vuur en Oorlog is origineel, maar toch cliché

Origineel én cliché: hoe dan? Dat lees je natuurlijk in deze review! Heks van Vuur en Oorlog is nog niet zo lang uit, maar ik ben gaan lezen zodra het op mijn deurmat viel. De cover trok namelijk meteen mijn aandacht en toen de auteur het eerste hoofdstuk gratis te lezen weggaf (heel slim!), was ik om. Ik moest dit boek hebben. Ik kreeg het thuisgestuurd met gave art en tattoos, dus je kunt je wel voorstellen dat mijn verwachtingen heel hoog waren. Misschien is dat een van de redenen dat Heks van Vuur en Oorlog me een beetje is tegengevallen.

Uniek en intrigerend

Dit verhaal gaat over pesten, discriminatie en onzekerheid en had zich zeker voor het eerste deel zonder fantasy kunnen afspelen. Dat extra laagje fantasy, maakt dit verhaal wel een stuk interessanter. Mensen discrimineren heksen en vanwege de magische krachten hebben ze een excuus om het discrimineren oké te maken. Ze zijn bang voor de onvoorspelbaarheid en onbekende vernielingsmogelijkheden van de heksen, dus wordt de maatschappij op discriminatie ingericht, zodat de mensen veilig zijn. Het wordt dus getolereerd, gestandaardiseerd en aangemoedigd. En juist dat maakt dit verhaal zo interessant. Dat is waarom het mijn aandacht meteen pakte.

Daarnaast vind ik het wel origineel en interessant dat de maatschappij die zich bewust is van magie, in het heden bestaat! Dus met moderne technologie and all. Dat heb ik persoonlijk nog nooit gelezen, dus het was een welkome verandering ten opzichte van de middeleeuwse fantasy werelden met diverse magische rassen (waar ik als auteur ook maar al te graag gebruik van maak).

Toch voorspelbaar

Ondanks dat het grootste deel van Heks van Vuur en Oorlog lekker wegleest, val je halverwege in een slakkengang. Er zitten ook wat clichés in over het zijn van een gepest en onzeker muurbloempje en het langzaam ontdekken van magische krachten. Tijdens het oefenen met magie wordt het verhaal zelfs een beetje saai helaas. Ondertussen begin ik me af te vragen waar het verhaal heen gaat, want best een lange tijd is er voor de lezer niets om naartoe te leven. Daarnaast heb ik niet per se de drang om meer over de stamboom van de hoofdpersoon te weten te komen, terwijl dat juist in de spotlight staat in het ‘trage gedeelte’. Het is net niet spannend genoeg en heeft ook geen invloed op het verhaal totdat alle mysterie ontrafeld is en dat duurt me eigenlijk iets te lang.

Aan de ene kant vond ik het leuk om magieles te krijgen van de oma van Alex, maar aan de andere kant ging het wel een beetje over Avatar clichés of juist iets te vergezochte dingen. De tarotkaartenlezing vond ik een overbodig cliché. De romantiek in het boek (behalve degene die nodig is voor de ontknoping) hadden voor mij ook niet per se meerwaarde trouwens.

Niet altijd even logisch

Een paar dingen zitten me na het lezen van Heks van Vuur en Oorlog nog steeds dwars:

1. Waarom is Amber in het cafe zo’n naïeve muts? Het zou geloofwaardiger zijn als het belang van het nummer dat Amber aan Lara opdraagt, al eerder in het boek was benadrukt. Nu lijkt het te gebeuren, omdat dat moet voor het verhaal en dat is zonde.
2. En waarom vertelt Lara Amber over het oefenen met magie, terwijl ze beloofd had om het niet te doen? Wat wint ze hiermee? Ook dit lijkt puur voor de verhaallijn te zijn.
3. De band die Lara met de zee opbouwt, gaat voor mij net iets te snel. Ik vond het nog niet 100% logisch dat het strand ineens haar toevluchtsoord is na een stuk of twee bezoekjes.
4. Waarom heet Reiker zo? Dan denk ik meteen aan Ryker uit Wolverine en voelt het als een rip off. Heel zonde! Ik had het leuker gevonden als hij Reker had geheten ofzo, want zijn voornaam begint met een B. B. Reker, Breker snap je? Past bij zijn rol in het verhaal.
5. Ik had meer willen weten over Hopeloze Heksen, want ook dit voelde een beetje als plot devices, terwijl ze juist zo intrigerend zijn! Kom maar op met die novelle hoor.

Dan maakt het verhaal een comeback

De legende van Kalyna vind ik wel heel gaaf en langzaam begint het verhaal weer spannend te worden. Er vindt wat persoonlijke ontwikkeling plaats en ik krijg weer het gevoel dat de hoofdpersoon het allemaal ergens voor doet. Aan de andere kant begint het verhaal nu een beetje een opeenstapeling van narigheid te worden zonder uitzicht op iets positiefs en daar heb ik doorheen geworsteld. En dan ineens is het allemaal geen probleem meer?! Hè? Jammer dat er best veel is opgebouwd, maar dat er geen climax is.

Ondanks dat ik de ‘verzetsactie’ rete spannend vond, was het wel heel snel opgezet en voelde het gehaast. De gruwelijkheden hadden voor mij nog wat meer benadrukt en uitgewerkt mogen worden en ik zou Lara toch nog een paar keer laten stilstaan bij haar gedachten en emoties. Wat er allemaal plaatsvindt in de laatste paar hoofdstukken is namelijk juist zo interessant! Al begint het wel meer als science-fiction te voelen (maar daar heb ik toevallig geen probleem mee). De profetieteerling vind ik een interessant concept, maar het gebruik ervan voegde voor mij niet veel aan het verhaal toe. Toch zat ik tegen het einde aan steeds op het puntje van mijn stoel en heb ik het dan ook in één ruk uitgelezen. Ik ben heel benieuwd of er een vervolg komt!

Conclusie: hoge pieken, diepe dalen

Waar dit verhaal bijzonder en origineel begint, vervalt het helaas halverwege al in een voorspelbaar en clichégevuld verhaal. Het is even door een paar trainingsweken ploeteren en dan gaat het tempo weer omhoog. Ik kan vooral de world building en rode draad heel erg waarderen, maar de schrijfstijl is ook prettig. Sommige delen van het verhaal zou ik zonder twijfel vijf sterren geven, maar dat geldt helaas niet voor het hele boek. Ik denk dat ik gemiddeld op drie sterren uitkom en dat ik zeker meer van deze auteur wil lezen!