Ik moet toegeven dat ik ontzettend heb geworsteld met de opzet van Leger van Schaduw en Storm, boek twee in de Lara Polaris serie. Net als in Heks van Vuur en Oorlog is de schrijfstijl prettig qua alinea- en zinsopbouw. Toch leek het geschreven te zijn om me op te zetten tegen de hoofdpersoon. Dat gaf me een vreemd en tegenstrijdig gevoel en maakte het minder ‘leuk’ om te lezen. Onder de flaptekst ga ik daar dieper op in met 5 redenen.
Waar gaat Leger van Schaduw en Storm over?
Terwijl in Solvenia een gruwelijke oorlog woedt, vluchten Lara Polaris en haar vrienden naar Meerland voor een nazomer vol zon, vrijheid en de Magische Spelen. Hier zou Lara zich wel thuis kunnen voelen – maar ondertussen lijdt haar eigen land onder de terreur van de president. Dan ontmoet ze Karissa, die Lara ziet als de leider van de revolutie. Volgens haar zal zij de opstand gaan leiden om heksen hun vrijheid terug te geven. Maar is Lara daar wel klaar voor?
5 redenen waarom ik ‘tegenover’ Lara Polaris stond
- De auteur houdt bewust informatie achter voor de hoofdpersoon/lezer, waardoor ze naïef en egocentrisch overkomt.
Een goed voorbeeld daarvan is Lara’s band met Alex. (Die band is in dit boek trouwens totaal anders dan in boek één voor het grootste deel en dat is helemaal niet leuk om te lezen.) Lara verplaatst zich pas in Alex z’n schoenen wanneer Noah haar daarop wijst, wanneer Noah zegt dat het niet allemaal om Lara draait. Dit soort situaties komen vaker voor in Leger van Schaduw en Storm en dat maakt Lara unlikeable.
- Lara is vooral bang en onzeker, en heeft daarnaast weinig persoonlijkheid in dit boek. Dat leest onprettig
- Bijpersonages die minder likeable zijn dan Noah en David bijvoorbeeld, verwijten Lara terecht een aantal dingen. Omdat ze gelijk hebben, voelt het alsof je tegen Lara gaat rooten en dus voor personages die eigenlijk helemaal niet ‘leuk’ zijn. Dat is verwarrend en zorgt ervoor dat geen van die personages nog echt ‘leuk’ is om te lezen.
- Lara denkt vaak ‘wat was ik dom dat ik X aannam’, en dat beschrijft precies een aanname die de lezer ook deed op basis van de informatie uit boek één. Daarmee wordt de lezer indirect dom genoemd. Er is geen reden dat Lara niet zelf op onderzoek kan uitgaan om achter dingen te komen, dus is hier geen excuus voor en ook niet voor de exposition/’tell’ ipv show die hier het resultaat van is.
- Tot op het laatste moment komt Lara over als een incapabele leider, omdat ze zelf denkt ‘oh wat dom dat ik hier niet aan gedacht heb’. (Toegegeven, dat maakt het laatste gevecht wel spannender.) Daar heeft Lara gelijk in, maar ik snak naar het moment dat ze wél capabel wordt en vooral ook geaccepteerd wordt. Dat komt voor mij veel te laat in het verhaal.
Het grootste probleem dat ik met deze punten heb, is dat het niet had gehoeven. Het komt over alsof de auteur het bewust zo geschreven heeft en dat begrijp ik niet. Lara had veel empathischer en slimmer kunnen zijn, als ze meer had gecommuniceerd met andere personages. Dan kan ze nog steeds onzeker en bang kunnen zijn (wat prima past bij een personage van haar leeftijd), maar wél iemand waarin de lezer zich beter kan verplaatsen.
Hoezo magische spelen?
In de eerste hoofdstukken wordt de sfeer van de oorlog duidelijk en is de spanning tastbaar. En dan ineens gaat Lara naar de magische spelen. Dat past totaal niet bij de rest van het verhaal. Daar heb je toch geen tijd voor als het oorlog is? Wat als Lara wordt herkend (zelfs mét make-up op…)? Het concept van de magische spelen vond ik ongeloofwaardig en overbodig. De uitwerking was ontzettend leuk, dus het was een goeie opzet geweest voor een stand alone vanuit een nieuw personage. Of misschien voor in boek 3, wie weet. Het is top dat de auteur meer van het magiesysteem wil laten zien, maar dat had ook gekund als auditie voor een rol in de magische schuilplaats bijvoorbeeld. Dat had beter bij de rest van het verhaal gepast.
Nog twee overbodige verhaallijnen uit Leger van Schaduw en Storm
De verhaallijn over de minister van justitie wordt totaal niet benut. Dat voelde echt als een scenario om pagina’s te vullen. Het had geen impact op het verhaal, dus had het er prima uit gekund. In de recensie van Heks van Vuur en Oorlog noemde ik al een gelijkenis met Wolverine en in dit tweede boek komt er nog eentje bij. Het plot van de Energiezuiger vond ik wel interessant, maar het kwam regelrecht uit een X-men film.
Ook hier gebeurde erg weinig mee dit boek. Daarnaast vond ik het moeilijk te geloven dat Walgraaf dit had bedacht als alternatief voor opsluiting of de dood. Waarom heeft hij baat bij deze oplossing? De dreiging van de Energiezuiger was top, die werd wel echt goed opgebouwd. Dat maakt het extra jammer dat er geen climax is van dit plot. Als er toch ‘ruimte over’ is, had ik graag meer over Hopeloze Heksen gelezen.
9 dingen die gaaf zijn aan Leger van Schaduw en Storm
- In een aantal reviews op Goodreads lees ik dat het verhaal wat traag op gang kwam, maar ik vond de eerste hoofdstukken juist sterk en spannend. De sfeer van de oorlog is duidelijk en de lezer wordt bijgepraat zodat de informatie uit boek één ook weer vers in je gedachten zit.
- Er wordt subtiel aandacht gegeven aan het feit dat Lara haar Harnas moet verstoppen, erg goed beschreven.
- Gaaf om meer over de ouders van Alex te lezen.
- De informatie over het verleden van Walgraaf was erg tof.
- De band tussen David en Noah is leuk, fijne comic relief.
- Karissa is een gaaf nieuw personage, al is haar achtergrond redelijk voorspelbaar.
- Freddie is leuk. Ik had graag veel meer van hem gelezen. Hij brengt ook wat diversiteit met zich mee, dat is altijd top.
- Je twijfelt constant wie de good guys daadwerkelijk zijn en dat houdt je scherp.
- Het einde is heel spannend, niet volledig verrassend, maar sterk. Dat had ook meer bladzijden mogen hebben wat mij betreft.
Benieuwd naar deel drie uit de Lara Polaris serie
Ondanks de worstelingen die ik met de opzet van Leger van Schaduw en Storm had, denk ik dat boek drie veel potentie heeft. Hoe gaat Lara’s wereld er in een volgend deel uitzien? De nieuwsgierigheid naar een vervolg is erg goed opgebouwd in Leger van Schaduw en Storm. Ook op basis van de acht dingen die ik kan waarderen aan dit boek, geloof ik sterk dat het volgende deel beter gaat zijn dan boek twee. Ondanks dat dit tweede boek tot nu toe niet mijn favoriet is, ga ik het volgende deel zeker lezen.
Leger van Schaduw en Storm
Frustrerend en interessant
Goed
- Leest lekker weg
- Spannend begin en eind
- Wat meer diversiteit
Niet zo
- Voorspelbaar
- Frustrerend
- 'Filler' plotlijnen
