Boekrecensie: Ten is een tiener-slasherfilm in boekvorm
Ik zag Ten een paar keer voorbij komen op Instagram (tegenwoordig toch een van mijn go-to plaatsen voor boekentips) en toen ik de flaptekst last wist ik: dit boek is perfect voor mij. Ik heb een voorliefde voor (goed opgezette) slasherfilms waarin vrijwel iedereen dood gaat. Een aantal van mijn favorieten: Scream; de originele eerste delen van Friday the 13th en Halloween; Halloween H20; A Nightmare on Elmstreet. Ten is eigenlijk een soortgelijke film, maar dan in boekvorm. Tien tieners komen samen voor een feestje op een afgelegen eiland en dan… dun dun duuuun…. worden ze één voor één afgeslacht. Maar door wie?
NB: Ten is vooralsnog niet vertaald. Alle quotes zijn daarom in het Engels. Ik hoop dat een Nederlandse uitgever dit boek gaat uitbrengen!
Tien tieners. Drie dagen. Eén moordenaar.
Dat is de tagline die op de cover van Ten staat (Ten teens. Three days. One killer.) Je weet dus vooraf waar je aan begint als je dit boek gaat lezen. Bereid je maar voor dat niet iedereen de eindstreep gaat halen… Misschien zelfs wel niemand… Dit is de flaptekst zoals deze op Goodreads staat:
It was supposed to be the weekend of their lives—an exclusive house party on Henry Island. Best friends Meg and Minnie are looking forward to two days of boys, booze, and fun-filled luxury. But what starts out as fun turns twisted after the discovery of a DVD with a sinister message: Vengeance is mine. And things only get worse from there.
With a storm raging outside, the teens are cut off from the outside world . . . so when a mysterious killer begins picking them off one by one, there’s no escape. As the deaths become more violent and the teens turn on one another, can Meg find the killer before more people die? Or is the killer closer to her than she could ever imagine?
Ten is geschreven vanuit het oogpunt van Meg, er zijn dus geen meerdere personages met een eigen hoofdstuk zoals je tegenwoordig vaak ziet. In het geval van een boek als Ten is dat ook wel zo prettig: het draagt bij aan de sfeer en setting. Doordat je alles slechts door de ogen van één personage ziet, zijn alle negen andere tieners meteen een mogelijke verdachte. Zou een van hen de moordenaar zijn? Of is er nog iemand aanwezig op het eiland? Alles is mogelijk en dat brengt extra spanning met zich mee. Wie is wel te vertrouwen en wie niet? Als lezer denk je zeker mee met Meg en zul je al snel een eigen verdachtenlijstje hebben.
Boek of film?
Het is lastig om een typisch filmgenre om te zetten naar geschreven vorm. Ik schreef al eens eerder dat ik (over het algemeen) horrorfilms beter vind dan horrorboeken. En dat in een wereld waarin het boek juist meestal beter is. Ik blijf bij mijn mening máár… blijkbaar is het slashergenre een goed voorbeeld hoe horror wél goed kan worden uitgewerkt in een boek. Eerder las ik al De Laatste Meisjes van Riley Sager en dat is een van de meest verrassende thrillers die ik in tijden las. Dat boek gaat over wat er na een dergelijke slasher gebeurt met de enige overlevende van een bloedbad. En nu flikt Gretchen McNeil het met Ten: dit boek leest als een film. Het heeft dezelfde spanning, dezelfde opbouw en een gave setting zo op een afgelegen eiland, middenin een heftige storm.
Ten is geen perfect boek, maar slasherfilms zijn over het algemeen ook niet foutloos. Sommige dingen in Ten lagen er te dik op, zoals een dagboek en een eerder gevonden lichaam op een middelbare school. Ik probeer het zo vaag mogelijk te houden om spoilers te voorkomen, want Ten moet je lezen zonder er veel over te weten. Maar goed, sommige aspecten waren (voor mij) best voorspelbaar en een deel van de tien tieners was gewoon duidelijk ‘canon fodder‘: alleen present om snel dood te gaan. Al is het natuurlijk niet te verwachten dat er in een dergelijk boek karakterontwikkeling zit, dus dat zie ik in dit geval graag door de vingers. Wel vond ik de vriendschap tussen Meg en haar beste vriendin Minnie niet goed uitgewerkt en vooral Minnie wilde ik af en toe even door elkaar schudden. Wat een irritant mens!
De ontknoping was deels voorspelbaar en deels ontzettend verrassend. Zoals ik al zei: je gaat je eigen verdachtenlijstje bij houden. En aangezien de tieners stuk voor stuk het loodje leggen, blijven er maar weinig namen over. Wie uiteindelijk de moordenaar blijkt te zijn, vond ik echt gaaf gevonden en heel origineel uitgewerkt. De beweegredenen van de moordenaar waren het voorspelbare deel. Maar dat neemt de pret niet weg: Ten is super spannend van begin tot eind. Het is een relatief dun boek (mijn e-reader versie had 304 pagina’s) waar je echt binnen no time doorheen bent, omdat je gewoon moet weten wie de moordenaar is.
Gretchen McNeil
Dit is het eerste boek dat ik las van Gretchen McNeil; ik had nog niet eerder van haar gehoord. Ik vond haar schrijfstijl in Ten erg prettig en zoals gezegd, het las als een trein. Een blik op haar Goodreads pagina zegt dat ze nog veel meer heeft geschreven. Qua titels spreekt I’m Not Your Manic Pixie Dream Girl me het meest aan, al is de flaptekst dan weer minder aantrekkelijk voor mij persoonlijk. Get Even en Get Dirty spreken me dan weer meer aan en lijken meer in de lijn van Ten te liggen. Die zet ik dus zeker op mijn lijstje om (hopelijk) in 2019 te gaan lezen.
Na De Laatste Meisjes en Ten ga ik in ieder geval op zoek naar meer boeken die het slashergenre eren. Dit soort thrillers/horrors liggen me en ik hoop dat ik nog meer van zulke spannende boeken kan vinden. Als je een tip hebt, laat het dan vooral weten in de comments!
Ten
Verrassende YA thriller
Goed
- Ideaal voor slasher-fans
- Leest heel snel weg
Niet zo
- Nog niet vertaald
Laat een reactie achter