Recensie: Mowgli – Legend Of The Jungle

Andy Serkis is vooral bekend als Gollum in The Lord Of The Rings en Caesar in alle Planet Of The Apes spin-off films. Serkis is degene die het motion capture acteren groot heeft gemaakt. Het is dan ook niet verrassend dat juist hij degene is die Mowgli: Legend Of The Jungle heeft geregisseerd. De film zou eigenlijk in 2016 uitkomen in de bioscopen, maar Disney bracht hun live-action versie uit in april van dat jaar. Er werd gekozen om de film later uit te brengen, zodat er meer ruimte zat tussen beide films. Uiteindelijk verkocht Warner Bros de rechten aan Netflix, die Mowgli op 7 december uitbracht op de streaming service. De film heeft in een gelimiteerd aantal bioscopen gedraaid in de Verenigde Staten, maar doordat de film moeilijk was om op de markt te brengen was dat geen lang leven beschoren.

Mowgli volgt het bekende verhaal van een mensenkind die opgroeit in de jungle. Alles lijkt prima te gaan, alleen wil de tijger Shere Khan Mowgli doden. Mowgli moet uiteindelijk naar het mensendorp, waar hij leert om zich als mens te gedragen. Uiteindelijk komt het uit op een confrontatie met Shere Khan.

Een onsamenhangend geheel

Mowgli heeft een interessante lijst aan acteurs weten te strikken. Zo speelt Benedict Cumberbatch Shere Khan, Cate Blanchett speelt Kaa en Christian Bale is Bagheera. De indrukwekkende cast doet zijn best, maar kunnen niet voorkomen dat Mowgli vervalt in een onsamenhangend geheel. Serkis doet het prima als regisseur, maar het verloop van het verhaal voelt vaak te gehaast aan. Dat is jammer, aangezien er genoeg potentie was. Het probleem is dat Mowgli niet weet wat hij wil zijn. De film is veel te duister voor kinderen. Voor volwassenen is het echter net niet heftig genoeg om boeiend te zijn.

Doordat Mowgli een duistere kant van het bekende verhaal wil laten zien, worden geliefde personages eigenlijk zo vervormd dat het afkeer oproept. Wat dat betreft zijn de Disney versies te bekend om dat weg te nemen. Het personage met de grootste problemen is echter Mowgli zelf. Rohan Chand doet zijn best als de titelheld, maar hij kan niet voorkomen dat Mowgli constant overkomt als een stuk chagerijn. Ok, het leven in de jungle is vast heel frustrerend, maar Chand weet Mowgli niet sympathiek genoeg te maken. Daardoor voelt de film leeg aan. Door de duisterdere toon was er een mogelijkheid om de thematiek dieper uit te beelden, maar dat gebeurt nooit. In plaats daarvan zorgt Mowgli constant voor frustratie. Dat gezegd hebbende is deze versie van Mowgli wel het meest trouw aan het originele boek. Helaas wisten de makers echter niet de juiste balans te vinden tussen trouw blijven aan het boek en het verhaal te vertalen naar film.

Matige visuals

De jungle ziet er prachtig uit. Daar is geen kritiek op te leveren. Hetzelfde kan niet gezegd worden voor de dieren. Serkis is wellicht de koning van Motion Capture, maar vanaf de eerste beelden is het al duidelijk dat Mowgli niet aan de hedendaagse standaard kan voldoen. De keuze om de dieren een haast menselijke expressie te geven was niet de juiste. Hoewel er momenten zijn dat de film visueel boven zichzelf uitstijgt, is het grootste deel van de CGI iets dat we tien jaar geleden indrukwekkend vonden, maar nu niet meer. Dat is jammer en zeker bij een film waarbij de CGI een enorm belangrijk onderdeel is, zou er extra aandacht aan dit punt besteed moeten worden. Nu waren vooral Baloo en Shere Khan vrij mooi uitgewerkt, maar vielen de rest van de dieren erg tegen.

Conclusie

Hoewel Mowgli veel potentie had, komt de film niet echt uit de verf. Er zijn spannende momenten, maar helaas weet de film niet duister genoeg te zijn om volwassenen te bekoren en is de film te duister voor kinderen. Het was daarom ook een goede zet van Warner Bros om de film aan Netflix te verkopen. In de bioscoop had de film het waarschijnlijk minder goed gedaan. Op Netflix heeft de film een goed thuis gevonden voor de liefhebber.